Anabella - Rozdział LXXVIII (cz. 3)

– Tylko że u mnie też nic ciekawego się nie dzieje – odparła lekkim tonem. – Praca, studia… Fakt, że sesja zaraz się zaczyna, więc, tak jak ty, będę musiała pozaliczać parę rzeczy. A co więcej? – zastanowiła się. – Chyba nic. Rutyna i tyle.

– Rutyna – powtórzył ostrożnie Michał. – Chociaż w pracy to chyba nie taka całkiem rutyna, jak zgaduję? W końcu już długo pracujesz u Błaszczaka, nabrałaś doświadczenia i w ogóle… Pewnie masz tam coraz odpowiedzialniejsze zadania, co?

– To prawda – zgodziła się Iza, uznając, że to w sumie wcale nie jest zły temat do neutralnej rozmowy. – Ostatnio mam sporo pracy papierkowej, pomagam szefowi ogarniać finanse i ogólną obsługę firmy, ale i tak nadal dużo pracuję na sali jako kelnerka. W tym mam mimo wszystko największe doświadczenie.

– Hmm – mruknął Michał.

– Tak czy inaczej wszystkiego uczę się po kolei i na bieżąco, więc można powiedzieć, że nawet nowe zadania w pewnym sensie podchodzą pod rutynę – ciągnęła beztrosko. – Więcej stresu będzie mnie kosztowało przygotowanie się do sesji, w tym semestrze mam aż sześć egzaminów. A ty? – zapytała uprzejmie.

– Ja? – ocknął się jakby Michał. – Co? Egzaminów? Eee, nie… tylko dwa – odparł lekceważąco. – Gorzej, że muszę nadrobić parę rzeczy na zaliczenie semestru, nazbierało mi się zaległości. Wolałbym załatwić to przed wakacjami, no ale… zobaczymy, jak wyjdzie. Ale czekaj, Iza, jeszcze powiedz mi o tej…

– Ja też chciałabym uporać się ze wszystkim w sesji letniej – weszła mu z rozpędu w słowo. – Bo uważam, że… ups, przepraszam, przerwałam ci – zreflektowała się. – Możesz powtórzyć?

– Chodzi mi o twoją pracę u Błaszczaka – podjął niepewnie Michał. – W takim sensie, że… tylko nie bądź zła, Iza, tak po prostu z ciekawości pytam. Kiedyś byłem u was przelotem i przypadkiem wpadło mi w ucho, że inne kelnerki nazywają cię szefową – zawiesił na chwilę głos. – I trochę mnie to zdziwiło, szczerze mówiąc.

Iza uśmiechnęła się leciutko.

– Tak… niektórzy nadal jeszcze używają tego niezręcznego słowa – przyznała spokojnie. – Mimo że sto razy ich prosiłam, żeby tego nie robili, bo to tylko wprowadza niepotrzebne nieporozumienia. Zwłaszcza wśród niezorientowanych klientów. Łącznie z jakimiś absurdalnymi aluzjami do szefa, co oczywiście jest bzdurą wyssaną z palca.

– Wyssaną z palca? – powtórzył szeptem Michał.

– To jest po prostu kwestia zajmowanego stanowiska – wyjaśniła mu rzeczowo Iza. – Od ponad pół roku rzeczywiście pełnię rolę oficjalnej zastępczyni szefa i…

– Zastępczyni? – podchwycił zaskoczony.

– Tak i dlatego niektórzy nazywają mnie szefową. Nie lubię tego słowa, jest zbyt niejednoznaczne. Koledzy nigdy tak się do mnie nie zwracają, jesteśmy po imieniu, jak dawniej, ale zdarza się, że ktoś z nich tak o mnie powie, kiedy rozmawia z klientami. Na to już za bardzo nie mam wpływu – dodała swobodnie. – Tak czy inaczej to bez znaczenia, u nas nie przywiązuje się wielkiej wagi do formułek. No, może z wyłączeniem zwrotu grzecznościowego do szefa – zastanowiła się. – Tutaj, owszem, są pewne zasady, chociaż to bardziej kwestia tradycji niż odgórny wymóg. Ale poza tym jednym wyjątkiem nie ma jakiejś bardzo sztywnej hierarchii w zespole. To mówisz, że byłeś u nas któregoś razu? – zagadnęła nie bez zaciekawienia. – Jakoś niedawno?

– Czy niedawno?… – zawahał się Michał, jakby nad czymś się intensywnie zastanawiał. – Tak ze trzy tygodnie temu… nie, to już będzie prawie miesiąc. Wtedy, co jakiś typ śpiewał u was po francusku z gitarą. Pamiętasz na pewno. Coś tam nawet gadał po polsku, ale nie słuchałem go – zaznaczył lekceważąco, choć głos zadrżał mu przy tym nieznacznie. – Zresztą trzeba przyznać, że śpiewał całkiem nieźle. A skoro to jakiś Francuz, to pewnie go znasz, nie? – zapytał od niechcenia.

Iza, która na wzmiankę o Victorze w pierwszej chwili straciła głos, otrząsnęła się czym prędzej, w duchu zadowolona, że w rozmowie przez telefon nie widać jej miny.

– Tak, to był Victor – odparła, siląc się na obojętny ton, który, jak sama czuła, wyszedł jej może nawet odrobinę zbyt obojętnie. – Mówiłam ci już raz o nim, może pamiętasz. Nie jest Francuzem, tylko Belgiem, a świetnie śpiewa, bo jest po muzykologii i ogólnie na co dzień zajmuje się muzyką i tańcem. To jeden z paczki naszych belgijskich przyjaciół.

– Naszych? – podchwycił czujnie Michał.

(c.d.n.)