Anabella - Rozdział LXXVIII (cz. 5)

Myśl o tym, że oto umawia się z nim na spotkanie w cztery oczy – a właściwie na randkę – sprawiła, że po karku przebiegł jej lekki dreszcz. Więc jednak! Mimo wszystko nadal nie była wolna! Choćby nie wiadomo jak próbowała oszukiwać i jego, i samą siebie, nadal nie umiała pozostać wobec niego obojętna! Spotkają się… znów zobaczy błękit jego oczu… falę jego blond włosów, których już tak dawno nie dotykały jej palce… Może zresztą tym razem będzie miała okazję, by ich dotknąć?

Ach, tak, dotknąć jego włosów! Tego chyba pragnęła najbardziej! Dotknąć ich, by przekonać się, czy będą tak samo miękkie jak w jej najcudowniejszych snach… miękkie i pachnące jedyną w swoim rodzaju mieszanką zapachów… Tyle razy czuła ją w marzeniach! Nawet teraz wydaje jej się, że do jej nozdrzy dolatuje ów oszałamiający zapach… Kolejny dreszcz, tym razem płomienny jak ogień, przebiegł jej już nie tylko po karku i plecach, ale po całym ciele, wstrząsnął nim jak iskra elektryczna.

Ach, stop! Iza wyprostowała się na krześle, na którym siedziała przy swoim biurku na stancji, i z trudem opanowała narastający mętlik w głowie. Tego tylko brakowało, żeby Michał wyczuł u niej tę szaloną falę słabości! Pod żadnym pozorem nie wolno było mu jej pokazać! Ani teraz, przez telefon, ani tym bardziej na niedzielnym spotkaniu! Zdecydowanie, do tego czasu musi jakoś to przepracować, nauczyć się świadomie nad tym panować! A w ogóle to skąd jej się to wzięło? Z wizji spotkania z nim w Old Pubie? Ze wspomnienia jego włosów?… Przecież to bez sensu… To musiało być jakieś inne skojarzenie…

– Spotkamy się wreszcie na dłużej i pogadamy o wszystkim – ciągnął ciepłym, poufałym tonem Michał. – To już nie będzie jakaś urwana gadka w biegu, tylko normalna rozmowa. Wyjaśnimy sobie nasze nieporozumienia i razem spróbujemy jakoś ogarnąć sytuację. Dobrze, mała?

– Dobrze, Misiu – szepnęła, wciąż starając się pozbierać i opanować.

– No to ustalone – podsumował z zadowoleniem. – A teraz powiedz mi jeszcze. Byłaś w długi weekend w Korytkowie, więc pewnie za szybko już się tam nie wybierzesz?

– Chyba nie – odparła już normalnym głosem. – Maj mam niemiłosiernie zawalony, w czerwcu sesja, więc pojadę tam już chyba dopiero na wakacje. Dlaczego pytasz?

– Nie no… tak sobie – zmieszał się lekko Michał. – Pomyślałem po prostu, że może kiedyś spotkalibyśmy się i tam. W końcu to nasze wspólne stare śmieci, nie? – dodał lekko żartobliwym tonem. – Kiedyś miałem plan wyrwać się z tego zadupia raz na zawsze, ale teraz widzę, że wszystko zmierza dokładnie w przeciwną stronę, i po namyśle już nawet mnie to nie martwi. W sumie w każdym miejscu da się fajnie urządzić, byle nie brakowało kasy i pomysłów na rozwijanie biznesu.

– To prawda – zgodziła się pogodnie Iza.

– Mam już nawet bardzo konkretne plany co do Korytkowa – ciągnął poufałym tonem. – Biznesowe i nie tylko. Ale opowiem ci o nich, jak się spotkamy, teraz za dużo by gadać, a poza tym wolałbym nie przez telefon. Zauważyłem zresztą, że twoja rodzina też nie próżnuje, jeśli chodzi o prowadzenie interesów.

Iza zesztywniała w zaalarmowaniu, instynktownie wietrząc w jego słowach jakiś podstęp dotyczący spornej działki, choć nie potrafiła odgadnąć, od jakiej strony będzie chciał ją podejść.

– Ta rozbudowa sklepu to był, obiektywnie rzecz biorąc, pomysł w dechę – mówił dalej ciepłym tonem Michał. – Nawet my na tym korzystamy, bo goście hotelowi lubią mieć pod ręką porządny sklep, w którym można się zaopatrzyć we wszystko. Mój stary sam przyznał, że trzeba mieć niezłego nosa, żeby tak się wstrzelić w odpowiedni sektor i czas. Robert Stawecki ma łeb na karku, jak by na to nie spojrzeć. Doceniam go.

W jego głosie zabrzmiało uznanie i nutka sympatii, która, zważywszy, że wypowiadał się o Robercie czyli zadeklarowanym wrogu jego ojca, zdziwiła i jeszcze mocniej zaalarmowała Izę.

– Tak, Robert to obrotny i gospodarny człowiek – przyznała z dumą. – Ja może nie umiem być do końca obiektywna, bo dla mnie on jest jak rodzony brat i bardziej patrzę na jego inne zalety, ale nie ulega wątpliwości, że sprawdza się również jako biznesmen.

– Dokładnie tak – podchwycił Michał. – Zbudować taki interes prawie od zera… Szacun, serio. No, co prawda wiadomo, że wcześniej twoja siostra prowadziła ten sklep – zreflektował się. – I ty też. Pamiętam przecież, co się wtedy u was działo, lekko nie miałyście. Twarde z was sztuki, nie ma co… a jak jeszcze Robert dołożył się do tego ze swoją żyłką do biznesu…

(c.d.n.)