Anabella - Rozdział LXXVIII (cz. 6)

Iza słuchała go, nie do końca wierząc własnym uszom. Michał wyrażał się z uznaniem o Robercie? Poufale używał jego imienia? Nawiązywał do czasów, kiedy obie z Amelią ostatkiem sił walczyły o przetrwanie? Do czasów, kiedy umarła ich matka i było im tak potwornie ciężko, podczas gdy on nie tylko nie kiwnął palcem, by jej pomóc, ale do tego bez skrupułów wbił jej sztylet w plecy, porzucając ją bez słowa i zdradzając z Agnieszką! Wszak nawet nie złożył jej kondolencji po śmierci matki! I teraz śmiał o tym mówić tak otwarcie, jakby nie miał sobie nic do zarzucenia?

Pomimo przeżytego przed chwilą uniesienia jej serce zapałało oburzeniem. Przypomniała sobie słowa Roberta na temat jego ostatniego spotkania z Michałem w Korytkowie, sąsiedzkiego pozdrowienia i szacunku, jaki mu okazał… on, syn Romana Krzemińskiego, jego największego wroga! Robert oczywiście nie uwierzył w szczerość jego intencji, odebrał to jako fałsz, którego przyczyny nie rozumiał, lecz który wyczuwał w jego absurdalnie niekonsekwentnym zachowaniu. A skoro Robert mu nie ufał, to jak ona, Iza, miała mu zaufać? Ona, którą oszukał tyle razy! Czy te pochlebstwa na temat jej rodziny nie były częścią jego wyrachowanego planu? Ależ oczywiście że tak! Na pewno tak było!

Przed jej oczami wyświetliła się skrzywiona z wściekłości twarz Romana Krzemińskiego z dnia pamiętnej kłótni w jej rodzinnym domu, a potem równie wrogie zachowanie matki Michała na drodze do kościoła w Korytkowie. Czy on, syn tych ludzi, krew z ich krwi, mógł mówić prawdę, wyrażając się pochlebnie o Robercie? Niemożliwe! A przynajmniej bardzo nieprawdopodobne. Musiałby naprawdę głęboko się zmienić… Tak czy inaczej musiała mieć się na baczności i zachować czujność.

– Tak, to prawda – przyznała chłodniejszym tonem. – Bez pomocy Roberta pewnie nie dałybyśmy rady odbić się od dna. Bardzo dużo mu zawdzięczamy. Był jednym z niewielu ludzi, którzy w tamtym trudnym dla nas czasie stanęli na wysokości zadania i udzielili nam pomocy. To głównie dzięki niemu odzyskałyśmy wiarę w człowieka i w to, że nasza walka ma sens. Takich rzeczy nie zapomina się do końca życia. O złych można zapomnieć, przebaczyć… ale dobrych nie wymaże się z pamięci nigdy.

Michał słuchał w milczeniu, jakby znów go zatkało. Kiedy Iza skończyła mówić, na kilka sekund w słuchawce zapadła głucha cisza.

– No, okej… zrozumiałem aluzję – odpowiedział w końcu przygaszonym głosem. – Ja też wam wtedy nie pomogłem… ani mój stary. W sumie to by nas dużo nie kosztowało, ale co zrobić… za głupi wtedy byłem… Gdybym mógł cofnąć czas…

– Mniejsza o to – przerwała mu wymijająco Iza. – Nie lubię wracać do tamtych czasów. Posłuchaj, Misiu, muszę już powoli kończyć, czas zbierać się do pracy, a chciałam jeszcze zjeść małą kolację z moim gospodarzem i…

– Jasne, Iza – odparł szybko Michał. – Już spadam, nie będę ci dłużej przeszkadzał. Dzięki za rozmowę i widzimy się w następną niedzielę o siedemnastej w Old Pubie. Tak jak powiedziałem, zajmę się rezerwacją i będę na ciebie czekał przed wejściem.

– Okej – uśmiechnęła się leciutko. – To cześć. Do niedzieli.

– Do niedzieli, kochanie.

Zakończywszy połączenie, Iza nieco drżącą dłonią odłożyła aparat na biurko i podniosła się z krzesła, bowiem w istocie należało już zacząć przygotowania do rzeczonej kolacji z panem Stanisławem, a następnie zebrać się do wyjścia na nocną zmianę w pracy.

„Gdybym mógł cofnąć czas” – powtórzyła w myślach słowa Michała. – „Ech, daj spokój, Misiu. Pytanie, co by było, gdybym to ja mogła go cofnąć.”