Anabella - Rozdział LXXVIII (cz. 7)

– Dziękuję bardzo. Rozumiem, że mam czekać na telefon od pana? – upewniła się Iza, chowając do kieszeni wizytówkę, którą wraz z fakturą i podpisaną umową wręczył jej ubrany w roboczy kombinezon mężczyzna. – Czy raczej sama powinnam zadzwonić za jakiś czas?

Cofnęła się o krok, by zrobić miejsce trzem kolejnym mężczyznom, którzy właśnie z ogromnym wysiłkiem, cicho klnąc pod nosem, taszczyli przez przedpokój trzydrzwiową, dębową szafę pana Szczepana, którą wraz z komodą, stołem i krzesłami wydawała pracownikom firmy zajmującej się renowacją mebli w ramach zamówionej usługi.

– Nie, to my odezwiemy się do pani – odparł mężczyzna. – Oczywiście proszę liczyć się z tym, że to trochę potrwa – zaznaczył. – Na dniach zadzwonimy jeszcze w sprawie szczegółowej wyceny kosztów i wtedy podamy pani orientacyjny termin realizacji i odbioru. Ale na pewno to nie będzie wcześniej niż w drugiej połowie czerwca.

– Świetnie – skinęła głową Iza. – W takim razie będę czekać na telefon. Nie zależy mi na szybkim tempie, sam pan widzi, ile tu jeszcze jest roboty – dodała, ruchem dłoni zakreślając przestrzeń wokół siebie. – Koniec czerwca to może być dla mnie wręcz za wcześnie na przyjęcie tu z powrotem odnowionych mebli.

– Tak właśnie sobie pomyślałem – przyznał mężczyzna, odruchowo wiodąc wzrokiem za gestem jej dłoni. – Chociaż wiadomo, że teraz remont można zrobić bardzo szybko, byle były środki i dobra ekipa, więc nie chciałem nic mówić. Ale tak swoją drogą… gdyby pani nie zdążyła z remontem w terminie, który wyznaczymy na odbiór mebli, to mamy możliwość przechować je u nas w magazynie. Co prawda za drobną opłatą dzienną, ale to są grosze, więc gdyby pani była zainteresowana…

– O, to super wiadomość! – ucieszyła się Iza. – Bardzo prawdopodobne, że będę zainteresowana, bo mój remont na pewno tak szybko się nie skończy, a w tym czasie takie duże meble strasznie zawadzają. Co prawda myślałam o wyremontowaniu najpierw jednego pomieszczenia i wstawienia tam odnowionych mebli, ale rozważę też państwa propozycję. W mojej sytuacji to jest naprawdę opcja do wzięcia pod uwagę.

– Tak czy siak będziemy w stałym kontakcie – uśmiechnął się mężczyzna, po czym zwrócił się do dwóch innych swoich pracowników, którzy właśnie, zmęczeni i zasapani, powracali z dołu po zniesieniu komody. – Dobra, chłopaki, to jeszcze stół i krzesła, zaraz wam pomogę. Jacek z Kubą i z Przemkiem dają sobie radę z tą szafą na schodach, czy trzeba do nich podskoczyć?

– Dają radę – zapewnił go jeden z nich. – Tylko błoto dzisiaj po tym deszczu jak jasna cholera, trzeba uważać, żeby się nie wyp… – urwał dyplomatycznie, zerkając na Izę. – Ja to się przed chwilą tak poślizgnąłem koło samochodu, że ledwo tę komodę utrzymałem…

Po wyjściu ekipy, która z hałasem, ale sprawnie zniosła na parter stół i krzesła, Iza z satysfakcją rozejrzała się po opustoszałym pokoju, który wreszcie był gotowy do dalszego etapu remontu, mianowicie do zerwania starej, wysłużonej podłogi. Słysząc dobiegający z podwórka huk, z jakim mężczyźni pakowali meble do niewielkiej ciężarówki, podeszła do okna i przez kilka minut obserwowała ich wysiłki wtaszczenia szafy na automatyczną rampę z tyłu samochodu. Dostrzegła przy tym, że w niektórych oknach, usytuowanych vis-à-vis w przeciwległej części kamienicy, której skrzydła z obu stron okalały podwórko, również przelotnie pojawiają się zaciekawione lub zaniepokojone hałasem twarze sąsiadów.

„Twoje meble jadą do renowacji, Szczepciu” – oznajmiła w myślach panu Szczepanowi. – „Zrobimy z nich cacko i będę miała w nich pamiątkę, zawsze kiedy na nie spojrzę, będą mi przypominały ciebie. Dokupię do nich jakąś kanapę stylizowaną na antyk, biblioteczkę z przeszkleniem do rogu i kilka krytych szafek na ścianę przy wejściu. I cóż… z mebli już raczej tyle, więcej tu się nie zmieści. Zresztą w tej ogromnej szafie upchnę chyba cały mój majątek!”

Uśmiechnęła się do siebie, obserwując, jak mężczyźni, już bez wysiłku, ładują do ciężarówki stół, a na koniec cztery obdrapane, ale solidne krzesła z litego dębu. Jeszcze chwila i tylne drzwi zatrzasnęły się, po czym samochód odjechał, a tuż za nim podążył również drugi, osobowy – odjechało nim trzech mężczyzn, którzy nie zmieścili się w kabinie ciężarówki. Na podwórku przy Bernardyńskiej znów zapanowała cisza i spokój.

Iza odwróciła się od okna i jeszcze raz omiotła wzrokiem pustą podłogę salonu. Dopiero kiedy zostały z niego wyniesione meble, można było w pełni zobaczyć przestrzeń tego pomieszczenia, którego wcale niemały rozmiar, liczony po podłodze, z punktu widzenia kubatury był dodatkowo powiększony przez wysoki sufit typowy dla lokali mieszczących się w starych kamienicach.

„To moje miejsce na ziemi” – pomyślała z mieszaniną dumy i wzruszenia. – „Tu będę wracać po pracy, uczyć się do egzaminów, pisać pracę licencjacką… Jeszcze kilka miesięcy i będę miała swoje własne, prywatne królestwo!”

(c.d.n.)