Anabella - Rozdział LXXX (cz. 8) - Powieści dla dziewczyn

– Hej, Antonio! – rzucił swym normalnym, nieco żartobliwym tonem Majk. – Jak tam sytuacja? Wszyscy już poszli?

– Tak, szefie – skinął głową, nie patrząc na niego. – Właśnie zamykam wszystko po kolei i zbieram się do domu.

– Daj klucze i leć na chatę, ja już się tym zajmę – zapewnił go ciepło.

Antek posłusznie wyciągnął rękę z kluczami, które Majk przejął od niego, po czym drugą rękę położył mu na ramieniu, przyglądając mu się uważnie.

– I przeproś ode mnie Karolinę – dodał ciszej. – Ja i tak jutro zrobię to osobiście, ale ty może będziesz widział ją wcześniej, a wolałbym, żeby to było załatwione jak najszybciej.

Antek podniósł na niego zaskoczony wzrok, po czym ukradkiem zerknął na Izę, która uśmiechnęła się do niego leciutko.

– Okej, szefie… powiem jej – odpowiedział powoli, jakby z niedowierzaniem. – Jutro rano z nią pogadam. To ja… może ja już pójdę? – dodał niepewnie, cofając się o krok.

– Jasne, śmigaj – odparł Majk, klepiąc go lekko po ramieniu. – Dzięki, ja już wszystko tutaj ogarnę. Główne wejście zamknięte?

– Tak. I światła wyłączone. Sala przygotowana pod sprzątanie.

– Okej. Biegnij do domu.

– Dobranoc, Antoś – odezwała się Iza, która dotychczas słuchała w milczeniu, wycofana pod ścianę korytarza.

– Dzięki, Iza, dobranoc! – rzucił w biegu Antek.

Zajrzawszy na chwilę do męskiej szatni, chwycił swoją kurtkę wiszącą na wieszaku przy drzwiach i skinąwszy jeszcze raz głową przyglądającemu mu się w milczeniu szefowi, pośpiesznym krokiem skierował się do kuchni i wyszedł tylnym wyjściem, zamykając za sobą drzwi.

– Ty też się zbieraj, elfiku – powiedział Majk, podrzucając w ręce klucze wręczone mu przez Antka. – Przynieś swoje rzeczy i odwiozę cię do domu samochodem, jesteś już na pewno cholernie zmęczona.

– Trochę tak – przyznała, ściągając z siebie jego kurtkę i oddając mu ją. – Dzięki za kurtkę, już mi ciepło, a poza tym w szatni mam swój sweter. Zaraz wszystko przyniosę i możemy jechać.

Udała się do dyżurki kelnerek, gdzie zostawiła fartuszek, przełożyła telefon wraz z listem od Krawczyka do torebki i założyła na siebie sweter. Owszem, była bardzo zmęczona, ale teraz już spokojna i… prawie szczęśliwa. Tak jakby niewidzialna igiełka w jej sercu nagle zniknęła i przestała kłuć, a miejsce zadanych przez nią mikroskopijnych ran zostało zalane kojącym balsamem. Nie miała cienia wątpliwości, skąd brała się ta cicha radość. Pochodziła ze status quo, na którym w głębi duszy musiało bardzo jej zależeć, skoro wystarczyło tych kilka chwil pod platanem, by dręcząca ją banda demonów zniknęła nagle, jakby rozpłynęła się we mgle. Choć Majk teraz znów przybrał neutralny ton, scena sprzed kilku minut na ulicy uświadomiła jej, że między nimi nic się nie zmieniło i że oboje, tak on, jak i ona, nadal potrzebowali wzajemnego wsparcia i zrozumienia na mocy łączącego ich porozumienia dusz. Potrzebowali terapii.

O tak… nadal tak bardzo jej potrzebowali! Cokolwiek kryło się pod tym słowem, ich wzajemna terapia wciąż była aktualna. Raz zapoczątkowany proces musiał ciągle trwać, by na bieżąco stawiać ich na nogi, wyciągać z dołków i dawać moc do znoszenia wyzwań każdego kolejnego dnia. Nawet gdyby od tej pory to miała być tylko terapia bez słów. Bo czy słowa są w tym wszystkim najważniejsze? Liczyło się przecież co innego… coś, co przed chwilą przywróciło jej niemal idealny spokój duszy. Bliskość, ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Bezwarunkowa akceptacja wyczuwalna intuicją duszy. Coś, czego nie czuła nigdy przy żadnej innej osobie. Tylko przy nim – przy Majku. I on też przecież to czuł… tyle razy powtarzał jej, że tylko przy niej uspokaja się i nabiera sił. Czy to nie był dowód najprawdziwszej przyjaźni? Jakże głupia była, nie rozumiejąc, jak mało istotne w tym wszystkim były słowa! Jak mogła mieć do niego jakikolwiek żal o to, że się jej nie zwierzał? Jak mogła czuć się odtrącona tylko przez to, że milczał na swój temat? Cóż z tego? Tak jakby to było do czegokolwiek potrzebne!

(c.d.n.)