Anabella - Rozdział LXXXI (cz. 1) - De te fabula narratur

Nocne powietrze znów przyjemnie orzeźwiło zmęczoną twarz Izy, tym bardziej że teraz, w narzuconym na ramiona swetrze, było jej już zupełnie ciepło. Specyficzna dla pogrążonego we śnie miasta cisza nocna, przerywana niekiedy szumem silnika jakiegoś samotnie przejeżdżającego samochodu czy głosami spóźnionych przechodniów, miała w sobie coś, co wychowana w klimacie prowincjonalnej wioski dziewczyna, od czasu kiedy zamieszkała tu na stałe, zdążyła już pokochać całym sercem. Te skąpane w świetle latarni pozornie puste ulice… nocna atmosfera miasta, które niby spało, a tak naprawdę nadal podskórnie tętniło życiem… Tak właśnie, choć oczywiście w nieporównywalnie większej skali, wyobrażała sobie nocne życie Paryża, miasta, o którego zobaczeniu marzyła od dawna i które kiedyś, w nieokreślonej przyszłości miała zamiar koniecznie odwiedzić. Najlepiej z nim. Przecież w tych paryskich marzeniach u jej boku zawsze był on – Michał.

Wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie tę myśl. Co za absurd, żeby teraz myśleć o Paryżu! Doprawdy, zmęczenie chyba już za bardzo uderza jej na głowę…

– Pojedziemy oplem – oznajmił jej Majk, mijając zaparkowane na placyku samochody i wyprowadzając ją na ulicę, gdzie na chodniku stało jego auto.

– Okej – skinęła głową. – Aha, Majk, powiedz mi coś, póki pamiętam… a propos wczorajszego dnia w firmie.

– Hmm? – zerknął na nią spod oka.

– Co z tą rozmową z lekarzami? Miałeś gadać z nimi wczoraj o dziewiętnastej.

– A tak! – podchwycił szybko, wyciągając z kieszeni kluczyki od opla. – Faktycznie, zapomniałem cię uprzedzić, że dzwonili i przełożyli spotkanie na piątek, coś tam im wypadło. Kompletnie wyleciało mi to z głowy… wybacz. No, wsiadaj, elfiku.

– Mówisz, że w piątek? – zastanowiła się Iza, posłusznie wsiadając do samochodu. – Okej, damy radę. A jutro planujesz może być w firmie koło osiemnastej? – zapytała, kiedy Majk również wsiadł i oboje zatrzasnęli drzwi.

– Planuję – skinął głową, wkładając kluczyk do stacyjki i odpalając silnik. – A co? Masz dla mnie jakieś zadanie specjalne?

– Ćwikliński chciał z tobą gadać. Wika umówiła go właśnie na jutro na osiemnastą.

– Ćwikliński? – mruknął Majk. – Czego znowu chce ten frajer? No dobra, nie ma sprawy. Oczywiście, że będę.

Iza pokiwała głową i w aucie, które zjechało już z chodnika i ruszyło pustą ulicą, zapadła cisza. Znajomy szum silnika tak kojąco działał na jej zszarpane nerwy… Oparła głowę na miękkim zamszowym zagłówku opla i w milczeniu śledziła kolejne mijane skrzyżowania, napawając się spokojnym nastrojem tej krótkiej podróży, która sama w sobie sprawiała jej przyjemność. Czy to dlatego, że w miękkim fotelu opla było jej tak niesamowicie wygodnie po ciężkiej dniówce w Anabelli? A może w ten sposób działała na nią ulga, że kłótnia z Majkiem tak szybko znalazła szczęśliwe zakończenie? Znów było dobrze… spokojnie i błogo… Wystarczyło kilka słów wyjaśnienia i świat wyglądał inaczej, a łzy, które przy tym wylała, jakby obmyły i oczyściły jej duszę.

Opel zwolnił przed jej kamienicą i skręcił, zatrzymując się na chodniku w świetle bramy. Tu nie wolno było się zatrzymywać pod groźbą mandatu, dlatego powinna szybko wysiąść i pozwolić Majkowi odjechać.

– Dzięki i dobranoc – powiedziała, odwracając się ku niemu na fotelu i kładąc mu na moment dłoń na ramieniu. – Uciekam już, a ty odjeżdżaj, żebyś nie zarobił mandatu. Stanąłeś na zakazie.

Majk uśmiechnął się z rozbawieniem, nonszalanckim ruchem prawej ręki zaciągając hamulec ręczny.

– Lubię stać na zakazie – odparł przekornym tonem. – Zwłaszcza tam, gdzie warto ryzykować mandatem. Zresztą… o wpół do trzeciej w nocy szansa na mandat jest raczej niewielka.

– Też prawda – odwzajemniła mu uśmiech. – Chociaż jakiś przypadkowy patrol straży miejskiej zawsze może się trafić.

– Może – zgodził się. – Ale nie boję się. Nawet chętnie dałbym im tę szansę.

Oboje uśmiechnęli się do siebie w półmroku rozjaśnionym tylko światłem reflektorów, które odbijało się od ściany i bramy kamienicy.

– Lepiej zgaś na chwilę te światła – zaniepokoiła się Iza. – Stanąłeś tak, że świecisz sąsiadom z parteru po oknach. Jeszcze kogoś to zbudzi. Już z jedną panią mamy mocno na pieńku, wolałabym nie dokładać panu Stasiowi kolejnych wrogów.

– Jasne – szepnął, posłusznie sięgając do kierownicy, by zgasić światła.

(c.d.n.)