Anabella – Rozdział LXXXI (cz. 13)

– Antek prosił o telefon do Marcina w sprawie elektryki – odpowiedziała karnie, nie próbując już protestować.

– Okej, załatwi się. Coś jeszcze?

– I między dwudziestą a dwudziestą drugą trzeba kogoś dodatkowego do obsługi stolików, bo miałam być dzisiaj tylko z Lidzią, Zuzią i Klaudią. We trzy w tych godzinach nie dadzą rady ogarnąć całej sali, a Ola i Gosia przychodzą dopiero po dziesiątej.

– W porządku, stanę do tego osobiście – zapewnił ją Majk. – Jeszcze nie wypadłem z kelnerskiej wprawy. A zresztą za pokutę powinienem…

Przerwało mu głośne, głuche, kilkukrotne uderzenie w dach samochodu. Oboje z Izą aż podskoczyli na swoich miejscach i z zaskoczeniem zerknęli na bok auta, gdzie w porannej mgle rysowały się sylwetki kilku stojących na chodniku osób.

– Hej! – huknął tuż obok nich doniosły męski baryton, któremu towarzyszyła kolejna seria uderzeń ręką w dach opla. – Gdzie to się parkuje, co?! Zakazu zatrzymywania się nie widzisz, palancie?!

Iza i Majk wymienili znaczące, rozbawione spojrzenia.

– A nie mówiłam? – szepnęła Iza.

– Leć do domu, elfiku – odparł ciepło Majk, kładąc jej na chwilę dłoń na ramieniu. – Ja już to załatwię. I odpocznij sobie dzisiaj, proszę cię. To jest najważniejsze.

– Tak jest, szefie – uśmiechnęła się, sięgając do klamki.

– A wjechał tu i stoi jak ciołek! – tłumaczył tymczasem komuś inny męski głos. – Na samym wyjeździe, centralnie na zakazie! I jeszcze chodnik blokuje! Nie ma gdzie z kobitką romansować! – dodał, zerkając na wysiadającą z samochodu Izę. – Ludzie zaraz do pracy będą wyjeżdżać, a ten im drogę będzie zastawiał!

– Na bara-bara to se do lasu pojedź, a nie w bramie stajesz! – dodał z oburzeniem baryton.

– Bez nerwów, już odjeżdżam – zapewnił ich spokojnym głosem Majk, również wysiadając z auta i dając Izie znak, by nie przejmowała się niczym i szła do siebie. – Dzień dobry państwu, proszę wybaczyć to nadużycie.

– Dzień dobry, panie kierowco – włączył się we mgle kolejny głos, którego właściciela wchodząca już do bramy Iza nie była w stanie dostrzec. – Straż miejska. Mieliśmy zgłoszenie, że blokuje pan chodnik i wyjazd z bramy. Może i jest mgła, ale chyba widać znak zakazu, prawda? Tu nie wolno się zatrzymywać nawet na minutę. Proszę o dokument tożsamości. Będę musiał wypisać mandat.

Iza pokręciła głową, na wpół z dezaprobatą, na wpół z rozbawieniem, widząc, że jej przepowiednia sprawdziła się w stu procentach. Spośród białych kłębów mgły dobiegał teraz spokojny, pogodny głos Majka, który z pokorą przyjmował mandat, wyrażając przy tym uprzejmy żal z racji spowodowanego utrudnienia. Wspinając się po schodach, które oświetlało blade światło świtu wpadające przez wąskie okienka, Iza wyjęła z torebki klucze, przy okazji zerkając na godzinę wyświetloną na ekranie telefonu. Dochodziła już piąta rano.

Kiedy cichutko weszła już mieszkania pana Stanisława, z zewnątrz budynku dobiegł do jej uszu znajomy dźwięk odpalanego silnika opla, co znaczyło, że Majk załatwił już sprawę mandatu i mógł spokojnie odjechać do domu.

„Jedź do siebie i ty też się wyśpij, szefie” – pomyślała z uśmiechem, bezszelestnie ściągając buty w przedpokoju i na palcach przemykając do swojego pokoju. – „Czeka cię dzisiaj ciężka dniówka w firmie. A ja chyba pójdę dzisiaj tylko na literaturę, czyli co najmniej do dziesiątej mogę sobie pospać!”

Rozebrała się szybko, narzuciła na siebie piżamę i nastawiwszy budzik w telefonie, z rozkoszą wsunęła się pod miękką kołdrę.

„Trzeba będzie zadzwonić do Misia i przełożyć spotkanie” – zatłukło jej się w głowie w chwili, gdy przykładała policzek do poduszki. – „Jakoś na przyszły tydzień… najlepiej na następną niedzielę…”

Jednak nim myśl do końca wybrzmiała jej w głowie, zapadła w krzepiący, kamienny sen, który na kilka godzin całkowicie wygasił jej świadomość.