Anabella - Rozdział LXXXIV (cz. 6) - De te fabula narratur

– Okej, załatwię wam tego walca – zgodził się Majk, który od kilku replik cierpliwie czekał na możliwość dojścia do głosu. – Ale to będzie tylko jeden taki utwór… jeden i w trybie wyjątkowym, bo dzisiaj mamy trochę inny plan.

Na te słowa towarzystwo zgodnie podniosło na niego wzrok i na moment aż znieruchomiało z zaintrygowania.

– Jaki plan? – zapytała z zaciekawieniem Dominika.

– Zaraz wszystkiego się dowiecie – uśmiechnął się tajemniczo Majk, dając z daleka znak Antkowi, żeby podszedł do niego. – Muszę tylko posłać po Izę, bo bez niej dzisiaj się nie obędziemy.

– Ach, właśnie, Iza! – zawołała Lodzia, rozglądając się wokół. – Jeszcze jej nie widzieliśmy!

– Patrzcie, jak on się wysługuje tą Izą! – zaśmiała się Asia. – Bez niej sam nie wie, co się dzieje w jego własnej firmie!

Wszyscy z pełnym sympatii uśmiechem popatrzyli na Majka, który właśnie odszedł kilka kroków dalej i przyciszonym głosem udzielał jakichś instrukcji Antkowi.

– Serio aż tak? – zdziwił się Wojtek.

– Aha, Iza to jego oficjalna zastępczyni, prawa ręka od logistyki i finansów – wyjaśnił mu spokojnie Pablo. – Frajer wreszcie to sformalizował, nadał jej pełnomocnictwo i mam nadzieję, że dzięki temu trochę odetchnie, bo zawsze wszystko załatwiał sam. W biznesie dobrze jest mieć w odwodzie taką zaufaną osobę, która może zastąpić przełożonego w podbramkowej sytuacji.

– Jasna sprawa – zgodził się Maciek. – Majk już od dawna o tym myślał, a właściwie to chodził i jęczał, że nie może znaleźć odpowiedniego człowieka. A teraz, o ile wiem, jest bardzo zadowolony z pracy Izy.

– A co ma nie być! – prychnął Pablo. – Zwalił przecież na nią całą papierologię w firmie!

– No tak! – roześmiała się Justyna. – On tego serdecznie nie znosi!

– Widzicie, jaki cwaniak? – pokiwał głową Kajtek.

– Na starość już mu się nie chce, to zwala co tylko może na młodych – przyznała Dominika. – Ale tak właśnie powinno być, przywilej szefa firmy, jego święte prawo. W końcu płaci za to ludziom pieniądze, a sam wystarczająco napracował się przez tyle lat.

– A ja mogę tylko potwierdzić, że Iza to znakomity wybór – zaznaczył Pablo, zerkając na Lodzię, która z uśmiechem pokiwała potwierdzająco głową. – To bardzo sumienna i pracowita osoba, na którą zawsze można liczyć.

– To widać – zgodziła się Asia. – A powiedz, Pablo, tak przy okazji… Co z tym Belgiem? No wiesz, z tym Victorem? Z tym, co śpiewał dla niej na waszych urodzinach?

– Właśnie! – podchwyciła z zaciekawieniem Dominika. – On ewidentnie do niej uderzał! Coś w końcu z tego wyszło?

– No… – zawahał się Pablo, znów spoglądając na żonę, która dała mu dyskretny znak, żeby nie mówił za dużo. – Z tego, co wiem, to niewiele. Ale ja generalnie nie mieszam się w takie delikatne sprawy – zaznaczył wymijająco.

– No okej – uśmiechnęła się z pobłażaniem Justyna. – Dominisiu, zapomniałaś, że Pabla nie pyta się o takie rzeczy? Pan mecenas dyplomata zawsze nabiera wody w usta! Zresztą od tamtej pory minął dopiero miesiąc, więc dajmy im czas, wszystko pewnie się okaże, jak znowu przyjadą nasi Belgowie. No dobra, to powiedz chociaż co tam nowego u Ani? – dodała, zwracając się do Pabla. – Kiedy planuje znowu nas odwiedzić?

Ponieważ Majk, wciąż rozmawiając w konspiracyjnym trybie z Antkiem, odszedł z nim na bok o kolejnych kilka kroków, towarzystwo chwilowo zapomniało o nich i zajęło się rozmową na temat Ani oraz wspomnieniami z kwietniowej wizyty belgijskiej ekipy. Tymczasem na salę napływały coraz liczniejsze grupki klientów, jak zwykle głównie w wieku studenckim, zajmując stoliki i zamawiając picie i przekąski, przez co krążące po sali kelnerki musiały podwoić tempo pracy i zawezwać z zaplecza posiłki w postaci rozpoczynających właśnie swoją zmianę Lidii i Zuzi.

(c.d.n.)