Anabella – Rozdział LXXXIX (cz. 1)

Nocną zmianę, na której z powodu natłoku klientów cały zespół Anabelli dwoił się i troił, Iza przeżyła jak w transie, ze wszystkich sił starając się odsunąć od siebie dręczące myśli o świeżo zakończonym spotkaniu z Michałem, by móc w pełni skupić na wymagającej uwagi pracy. Jako że szef przez pierwszą część wieczoru był na spotkaniu z klientem, cała organizacja i logistyka w lokalu spadała na nią, a kilka bójek między nietrzeźwymi gośćmi, których rozbrajaniem zajmowali się ochroniarze, wzywając ją do sporządzania protokołów szkód, skutecznie zajęły jej uwagę prawie do północy. Po powrocie Majka, który z miejsca włączył się do pomocy na sali, dziewczyna wprawdzie mogła odrobinę odetchnąć psychicznie, jednak ponieważ nadal miała pełne ręce roboty przy obsłudze stolików, dopiero po powrocie do domu i szybkim prysznicu znalazła czas na to, by wyjąć z torebki telefon.

Na pulpicie powiadomień czekała na nią informacja o trzech nowych smsach – wszystkie były od Michała.

Iza, to było bez sensu, dlaczego uciekłaś tak szybko? Nie dokończyliśmy rozmowy – mówił utrzymany w tonie wyrzutu pierwszy z nich, wysłany tuż po pożegnaniu na ulicy.

Musimy się spotkać jeszcze raz i dokończyć to, co nam przerwali. Okej? – brzmiała treść drugiego z nich, który przyszedł niedługo potem.

I wreszcie ostatni, wysłany dużo później, bo kilka minut przed północą: Proszę, Iza. Zależy mi.

Odczytawszy wszystkie po kolei, Iza z westchnieniem usiadła na łóżku i w zamyśleniu przejechała dłonią po czole. Było już wpół do trzeciej w nocy, a ona czuła się tak znużona i senna, że zastanawianie się nad tym, w jaki sposób dyplomatycznie odpisać Michałowi, na chwilę obecną przekraczało jej możliwości skupienia uwagi. Czy zresztą wypadało o takiej porze odpisywać na smsy?

„Nie, nie teraz, Misiu” – pomyślała stanowczo, odkładając telefon na brzeg biurka, wsuwając się pod kołdrę i sięgając do wyłącznika lampki nocnej, by zgasić światło. – „Muszę to przemyśleć, a tobie nic się nie stanie, jak poczekasz do rana. Ja na jedno słowo od ciebie czekałam całymi latami… tak długo… tak strasznie długo…”

Pod przymkniętymi powiekami, które okryły jej zmęczone oczy litościwą zasłoną ulgi i ciemności, błysnęły jeszcze jaskrawo niebieskie tęczówki oczu Michała… lecz już chwilę potem ich błękit przybladł stopniowo i rozmył się w białej mgle, która z kolei ustąpiła miejsca czarnej czeluści… Wyczerpana dziewczyna zapadła w krzepiący sen, tak głęboki, że rano nie obudził jej ani pierwszy, ani drugi, a dopiero trzeci sygnał alarmu budzika. Poranny pośpiech, a następnie absorbujące zajęcia na uczelni sprawiły, że nie miała zbyt wiele czasu na refleksje, i dopiero późnym popołudniem wysłała do Michała zwrotnego smsa.

Jasne, Misiu, nie ma sprawy. Zdzwońmy się jakoś po sesji, dobrze? Wcześniej nie dam rady czasowo. Pozdrawiam, Iza.