Anabella – Rozdział LXXXVI (cz. 10)

– Tak czy inaczej dziękuję ci za prezent, Izulka – odparł cicho Majk. – Zachowam sobie tę buteleczkę na specjalne okazje, będę jej używał tylko przy tych najważniejszych. W ten sposób pewnie wystarczy mi jej do końca życia, a ostatnimi kropelkami każę polać swoje zwłoki tuż przed zamknięciem trumny – zażartował, na co Iza pokręciła głową i z dezaprobatą klepnęła go ręką po ramieniu.

– Przestań! – prychnęła. – Nie opowiadaj takich głupot, i to w trzydzieste czwarte urodziny! Przed tobą jeszcze grubo ponad dwa razy tyle, a taka butelka nie starczy ci nawet na rok!

– No to zobaczysz – zapewnił ją z powagą. – Powiedziałem, że będę ją oszczędzał, i słowa dotrzymam. A co do urodzin, to… trzydzieści cztery to już dużo, Iza… bardzo dużo. Przynajmniej ja tak to odbieram.

– Z subiektywnym wrażeniem trudno dyskutować – zgodziła się. – Ale też nie ma co przesadzać. Zresztą dobrze, że o tym wspomniałeś, bo teraz jest czas na moje życzenia dla ciebie, a one trochę się z tym wiążą.

– Właśnie, życzenia! – podchwycił Majk. – Na to czekałem najbardziej! I już miałem się o nie dopomnieć.

– W sumie dobrze się składa, bo już jest po północy – zauważyła z uśmiechem. – To właściwy dzień twoich urodzin, dwudziesty piąty maja, czyli mam to szczęście, że najlepiej ze wszystkich trafiam z życzeniami, a na pewno jestem dzisiaj pierwsza!

Majk prychnął śmiechem i pokiwał głową na znak, że całkowicie zgadza się z tą uwagą.

– To co? Czego mi życzysz, mały elfie?

– Życzę ci codziennej radości życia i sukcesów w dalszej walce o spokój ducha – odparła poważnym tonem, na co on również spoważniał w ułamku sekundy. – Od zeszłego roku przeszedłeś długą drogę i nawet jeśli czasami załapałeś doła albo przeżyłeś jakieś przykre rozczarowanie, to i tak dzisiaj jesteś w innym miejscu niż w czasie, kiedy zaczynaliśmy naszą terapię. Prawda? – mrugnęła do niego. – Sam wiesz, że tak jest. Ja też zyskałam na tej terapii, ja też się zmieniłam dzięki niej… ale dzisiaj jest twój dzień, Michasiu, i dzisiaj skupiamy się na tobie. Pomyśl tylko, ile się zmieniło od zeszłego roku! Przede wszystkim przestałeś pić tę nieszczęsną brandy. Przynajmniej taką mam nadzieję… chyba że o czymś nie wiem? – dodała po chwili zawahania, zerkając na niego pytająco.

– Przestałem – zapewnił ją spokojnie Majk. – Od tamtego października, kiedy wypiłaś ją za mnie, nie zdarzyło mi się ani razu. Tylko piwko od czasu do czasu… no i w kwietniu ta jedna wódka z tobą.

– To się nie liczy – pokręciła ze zmieszaniem głową Iza. – Przecież to ja cię w to wciągnęłam. Do tej pory strasznie mi za to wstyd.

– Nie ma powodu do wstydu – uśmiechnął się lekko. – To było przecież wliczone w koszty terapii, nie?

– No tak… niby tak – zgodziła się. – W każdym razie najważniejsze jest to, że od pół roku nie leczysz się już alkoholem. Pod tym względem zrobiłeś ogromny postęp.

– Nie tylko pod tym, Izula – odparł ciepło. – Wyleczyłaś mnie jeszcze z paru innych rzeczy, które ciążyły mi jak kamień na sumieniu. Nie chcę teraz o tym mówić, bo… to nie jest właściwy moment. Ale kiedyś jeszcze o tym pogadamy.

Iza uśmiechnęła się, teraz już bez obaw i bez wstydu patrząc mu w oczy.

– Okej, szefie – odparła pogodnie. – Ale cokolwiek by to nie było, również te twoje dzisiejsze zwycięstwa nad sentymentalizmami sprzed lat, nawet jeśli są tylko częściowe, to nie jest moja zasługa, tylko efekt naszej wspólnej terapii.

– Terapia to ty, elfiku – zapewnił ją łagodnie Majk. – Dla mnie to jest jedno i to samo. A jeśli chodzi o moje zwycięstwa, to… sam nie wiem. Ja bym nie używał tego słowa.

– Bo? – zapytała odruchowo Iza, dopiero w chwili wymawiania tego słowa przypominając sobie, że przecież zaledwie kilka dni wcześniej obiecała o nic go nie dopytywać.

– Bo to jest o wiele bardziej skomplikowane, niż myśli mój mały elfik-terapeuta – odparł żartobliwym tonem Majk. – Widzisz, Izulka… to nie jest tak, że takie rzeczy da się uciąć nożem i z dnia na dzień pozbyć się ich z serca. Jeśli myślisz, że jestem człowiekiem, który umie przewalczyć takie rzeczy… tak po prostu, z automatu… to bardzo się mylisz.

– Ach! – szepnęła.

– Mhm – uśmiechnął się. – Krótko mówiąc, ja te sentymentalizmy pokonałem tylko z wierzchu. To są pozory, Iza… mała próba ognia dla ślimaka, który na pięć minut wychodzi ze skorupki, żeby zbadać, czy poradzi sobie w wielkim świecie. Owszem, wróciłem do tańca i to, nie przeczę, jest dla mnie pewnym przełomem. Ale to tylko zewnętrzny gest. W środku nic się nie zmieniło.

– Rozumiem – wyszeptała Iza, spuszczając oczy i wbijając wzrok w srebrzystą jedwabną nitkę zdobiącą jego koszulę na piersi. – Nadal kochasz… ją.

– Nadal kocham Anabellę – przyznał Majk, również zniżając głos do szeptu. – Moją prawdziwą Anabellę… mój ideał kobiety, którego nigdy się nie wyrzeknę. I będę ją kochał zawsze… do końca życia, elfiku.

Iza pokiwała tylko głową, nie wiedząc co odpowiedzieć. W jej sercu, gdzieś na samym dnie, odezwała się dobrze jej znana, cieniutka, kłująca igiełka…

(c.d.n.)