Anabella – Rozdział LXXXVII (cz. 11)

Patrząc na piękny, lśniący nowością pomnik z wiązanką białych róż na środku wypolerowanej płyty, a jednocześnie czując ciepło ramienia Majka, który, jak ona, stał nieruchomo zatopiony w myślach, Iza doznała nagłego poczucia zderzenia dwóch rzeczywistości – ziemskiego życia, pełnego zmartwień, namiętności i emocji lecz kruchego i ulotnego jak rozkwitły kwiat, który kiedyś nieubłaganie musi zwiędnąć, oraz tajemnego majestatu śmierci i metafizycznej przestrzeni, w której życie nigdy się nie kończy. Wszystko, co działo się w jej życiu biegło przecież nieubłaganie w jedną stronę. Czy Majk również myślał właśnie o tym? O przemijaniu i postępującym czasie, którego wartość wyznaczają nie pieniądze czy sukcesy, ale dobrze przeżyte chwile. Takie właśnie jak ta. Piękno życia mierzone ciszą i spokojem… czasami też namiętnością i pogonią za marzeniem… lecz przede wszystkim obecnością drugiego człowieka, któremu można w pełni zaufać. Takie chwile są kwintesencją życia… to one pozwalają choć przelotnie dotknąć tajemnicy wieczności…

Nagle w sercu Izy zrodziło się gorące pragnienie natychmiastowego znalezienia się nad grobem rodziców na cmentarzu w Korytkowie. Zapragnęła stanąć tam dokładnie tak samo, jak teraz stała nad grobem pana Szczepana i Hani, objęta ciepłym ramieniem Majka. O tak, znaleźć się tam teraz, razem z nim! Z jakąż radością i dumą przedstawiłaby go zmarłym rodzicom jako swojego najlepszego przyjaciela! Nie miała wątpliwości, że polubiliby go od razu, jego przecież nie dało się nie lubić… Ba! Miała wręcz wrażenie, że oni już teraz znali go i lubili. Zwłaszcza tata, z którym Majk czasem jej się kojarzył, kiedy roztaczał nad nią iście ojcowską opiekę i kiedy czuła wspólny dla nich obu, a tak drogi jej sercu zapach wody kolońskiej. Tak, rodzice już go znali, czuła to teraz tak wyraźnie! Tylko… jak? Skąd? Czy powiedział im o nim pan Szczepan? To niewykluczone. Był wszakże tam gdzie oni i zapewne spotkali się już na którejś z rajskich łąk.

Delikatny uśmiech rozjaśnił twarz dziewczyny na tę metafizyczną wizję. Nagle poczuła się tak spokojna i bezgranicznie szczęśliwa, jakby na kilkanaście sekund dotknęła progu nieba. A może tak właśnie było? Może pan Szczepan na kilka chwil uchylił rąbka tajemnej kotary, za którą nie wolno było zajrzeć, lecz zza której padł na nich promień nieziemskiego światła? Czy Majk czuł to samo to co ona? Ostrożnie podniosła na niego oczy i uchwyciła zamyślony, jakby smutny wyraz jego twarzy, który w mgnieniu oka zgasił jaśniejące w jej duszy szczęście, jak podmuch wiatru gasi płomień świecy. Na samym dnie serca poczuła znajome, bolesne ukłucie cieniutkiej igiełki.

„Myślisz o niej” – błysnęło jej w głowie. – „O Anabelli…”

Słoneczny świat wokół niej, nie wiedzieć czemu, na kilka sekund przybladł jak osnuty mgłą, a kiedy znowu odzyskał blask i barwy, nie było już w nim metafizycznej poświaty płynącej zza niebiańskiej zasłony, którą uchylił pan Szczepan. Znów był zwykły i pełen problemów, a do tego ta drobniutka, nieznośna igiełka na dnie serca, która nadal nie chciała przestać kłuć… Kolejne déjà vu? Wszak już raz, będąc tutaj, na cmentarzu, czuła ten sam smutek i ciężar na sercu…

Jednak wyraz twarzy Majka, który tak ją poruszył, szybko zniknął i mężczyzna na powrót przybrał swą zwyczajną, pogodną i nieco zawadiacką minę.

– To co, elfku? – zagadnął z uśmiechem. – Czas chyba powiedzieć Szczepkowi pa-pa i wracać do roboty, hmm? Już grubo po szesnastej.

Iza posłusznie pokiwała głową.

– Jasne – odparła cicho. – Wracajmy.