Anabella – Rozdział LXXXVII (cz. 3)

Koleżanki i koledzy roześmiali się, bowiem literatura jako pięta achillesowa Izy była wszystkim znana, podobnie jak jej trudna relacja z wykładowcą, który, wiedząc, że studentka ma wyjątkowo duże kompetencje językowe i lektura nawet najtrudniejszych tekstów literackich nie stanowi dla niej przeszkody, nie mógł zrozumieć jej zbyt częstego nieprzygotowania do zajęć, nie mówiąc już o jego rosnącym braku tolerancji dla jej licznych nieobecności. Ponieważ Iza nie chciała usprawiedliwiać ich koniecznością pracy zarobkowej, mogło to wyglądać na lekceważenie przedmiotu, zatem napięcie między nią i profesorem Kosickim narastało od wielu miesięcy i nie rokowało zbyt dobrze na okoliczność końcowego egzaminu. Co prawda w ostatnim czasie dziewczyna starała się chodzić na wszystkie zajęcia z literatury, by nie zaogniać sytuacji, jednak nie zmieniało to faktu, że ogrom zaległości, jakie miała w zakresie czytania oraz analizy lektur, był trudny do opanowania i z dnia na dzień coraz bardziej obciążał jej sumienie.

– Nie martw się, Izka, nauczysz się i zdasz – pocieszyła ją Monika. – Poza tym z Kosą mamy już tylko ten ostatni semestr, w przyszłym roku literatura będzie z kimś innym.

– Niby tak – westchnęła Iza, w duchu zadowolona, że udało jej się skutecznie zejść z tematu Victora. – Ale ja i tak się boję… śniło mi się niedawno, że tym razem mnie uwalił, i boję się, że to niestety mógł być proroczy sen.

– No! Ja ostatnio też mam takie koszmary! – podchwycił żywo Zbyszek. – A wiecie o czym? Zgadnijcie! O gramatyce!

Towarzystwo znów wybuchło śmiechem, bowiem Zbyszkowa pięta Achillesa również była wszystkim doskonale znana.

– I dlatego mam do ciebie interes, Iza – dodał przymilnie, zwracając się do siedzącej obok dziewczyny i poufale obejmując ją ramieniem. – Wiesz, o co mi chodzi, nie?

Iza pokiwała głową z rozbawieniem.

– Pewnie o to samo co w tamtym roku? – domyśliła się.

– No – skinął głową. – O pomoc w gramerze. Wtedy miałaś u mnie codzienną kawę przez cały czerwiec, pamiętasz? Ty i Marta – podkreślił, na co Marta i Iza wymieniły wesołe spojrzenia i pokiwały twierdząco głowami. – Co byś powiedziała na powtórkę z naszego dealu?

– Codzienna kawa do końca sesji dla mnie i Martusi? – zastanowiła się Iza. – Hmm…

– Tak, Iza, zgódź się! – podchwyciła z entuzjazmem Marta. – Ja jestem jak najbardziej za! I powiedz mu jeszcze, że kawa ma być z ciastkiem!

Koleżanki i koledzy znów gruchnęli gromkim śmiechem.

– Nie ma sprawy – przytaknął bez wahania Zbyszek. – Kawa, dodatki i ciastko do wyboru od jutra do końca sesji!

– Okej, Zbysiu! – roześmiała się Iza. – Nie rujnuj się tak, daj spokój. Pewnie, że możemy zrobić powtórkę! Skoro mogę w czymś pomóc, to chętnie pomogę. Co tam u ciebie najbardziej leży z gramatyki?

– Mowa zależna – westchnął ponuro Zbyszek. – I subjonctif.

– Ooo… to może i ja bym się do was dołączył, co? – podchwycił Kuba. – Bo ja też tego za cholerę nie czaję!

– A ja też bym mogła? – zapytała nieśmiało Weronika.

– Nie ma problemu – uśmiechnęła się Iza. – Możemy umówić się wszyscy razem na małe korki w przyszłym tygodniu, jak będzie się zbliżać zaliczenie. Tylko będziecie musieli dostosować się do mojego grafika, bo ja nie o każdej porze mogę.

Ledwie negocjacje dotyczące pomocy kolegom w gramatyce zostały uwieńczone kompromisem odnośnie do terminów, które wszystkim odpowiadały, dwoje kelnerów przyniosło pizzę, co natychmiast przekierowało uwagę studentów na znacznie przyjemniejsze tematy.

– Iza, co tam kawa… lepiej każ Zbyszkowi stawiać sobie codziennie taką pizzę! – podpowiedziała Izie wesoło Monika. – Jest przepyszna, a tobie przytycie nie grozi, możesz korzystać z życia do woli!

(c.d.n.)