Anabella - Rozdział V (cz. 2) - De te fabula narratur

– Przykro mi, panie Szczepanie – powiedziała Iza, stawiając ostrożnie przed staruszkiem talerz wypełniony zupą. – Proszę, niech pan je, tu jest chleb…

– Dziękuję ci, Haniu – szepnął starszy pan, zabierając się posłusznie za jedzenie.

– Pytałam pana Stasia – ciągnęła. – Niestety, on nie ma nic takiego na zbyciu i numer buta ma zresztą mniejszy… Ale dzisiaj rozmawiałam z moją szefową i ona mówi, że może sprowadzi coś tanio, chociaż nie obiecuje. Może tak być, że dopiero pod koniec tygodnia coś znajdziemy… Zresztą te letnie i tak by się nie nadawały, bo sam pan widzi, jaki śnieg pada od rana. Chyba ze dwadzieścia centymetrów już napadało, a to nie koniec.

– Nie szkodzi, dziecko – pokręcił głową pan Szczepan, nabierając zupy na łyżkę i nieco drżącą ręką podnosząc ją do ust. – Jak posiedzę parę dni w domu, to nic się nie stanie, przecież sam sobie jestem winien… A ty taka dobra dla mnie jesteś, że aż się cieszę z tej przygody. I te oczy masz mojej Hanusi… i uśmiech…

– Właśnie, może dziś opowiedziałby mi pan o Hani? – podchwyciła Iza, siadając obok niego przy stole. – Obiecał mi pan to, a mam akurat wolny cały wieczór, nikt nie będzie nam przeszkadzał.

– Dobrze – uśmiechnął się łagodnie staruszek.

– Tylko najpierw niech pan zje tę zupę – zastrzegła. – Dokroić panu jeszcze chleba? Kupiłam świeżutki, aż pachnie w całej kuchni…

Po jedzeniu panu Szczepanowi rozwiązały się usta i chętnie opowiedział Izie historię tajemniczej Hani. Jak już wcześniej mogła się domyślić, była ona jego ukochaną żoną, która zmarła młodo w wieku zaledwie dwudziestu ośmiu lat.

– Sam miałem wtedy trzydzieści trzy – westchnął smutno. – Była ode mnie młodsza o pięć lat. Późno się spotkaliśmy, bo dopiero koło mojej trzydziestki, a ślub wzięliśmy po niecałym roku. Do tej pory śni mi się czasem moja Hanusia w tamtym dniu, taka śliczna w tym swoim białym welonie… Tacy byliśmy szczęśliwi! Kto by wtedy pomyślał, że jeszcze tylko dwa i pół roku będziemy razem…

Głos mu zadrżał, w zaczerwienionych lekko oczach zakręciły mu się łzy i jedna z nich cichutko popłynęła po policzku. W odruchu współczucia Iza przechyliła się przez stół i delikatnie pogładziła wierzch jego dłoni.

– To był jakiś… tragiczny wypadek? – zapytała cicho.

– I tak, i nie – odparł pan Szczepan, ocierając łzę wierzchem drugiej dłoni. – Może to by się i tak źle skończyło, nie wiadomo. Ja uważam, że to przez tych konowałów z karetki pogotowia. Lekarze mówili, że nie, ale ja swoje wiem. To oni mi ją zabili.

Iza natychmiast przypomniała sobie scenę na ulicy i jego gwałtowny protest wobec pomysłu wezwania pogotowia. Zadrżała na wspomnienie tamtego błagalnego spojrzenia, któremu instynktownie uległa, zmuszając do tego również udzielającego im pomocy mężczyznę z vana.

– Była w ciąży – ciągnął pan Szczepan. – Piąty miesiąc, tak się cieszyliśmy… nawet już myślałem, żeby mieszkanie zamienić na większe… Ale coś było nie tak. Wtedy w nocy dostała strasznych bóli i krwotoku, a do tego bardzo skoczyło jej ciśnienie. Zadzwoniłem po pogotowie, zabrali ją do karetki i tam podali jej jakieś leki, po których zrobiło jej się jeszcze gorzej. W szpitalu lekarz za głowę się złapał, bo stan był ciężki, a z minuty na minutę jeszcze się pogarszał. Dostała wysokiej gorączki i drgawek. Ratowali ich oboje przez dwa dni, ją i dziecko… Najpierw ono umarło – westchnął. – Nie udało się utrzymać ciąży, a było jeszcze za małe, żeby przeżyć samo. Kiedy lekarz przyszedł mi to powiedzieć, to myślałem, że oszaleję z rozpaczy. To był chłopiec… nasz synek… dzisiaj to byłby już dorosły mężczyzna, miałby prawie pięćdziesiąt lat…

Staruszek na chwilę ukrył twarz w drżących dłoniach. Iza siedziała nieruchomo, przepełniona już nie tylko współczuciem, ale i wyrzutami sumienia, zastanawiała się bowiem, czy dobrze zrobiła, że namówiła go na te bolesne zwierzenia. A jeśli przez to dostanie ataku serca?

„Chyba zwariowałam” – pomyślała z niepokojem. – „Po co ja dopytuję o takie rzeczy osiemdziesięcioletniego człowieka z wadą serca? Jeszcze niechcący poślę go na tamten świat… Ech, to nieodpowiedzialne!”

(c.d.n.)