Anabella - Rozdział V (cz. 3) - De te fabula narratur

– Potem przyszedł drugi lekarz – podjął smutno pan Szczepan. – Wszedł tak powoli… z taką dziwną miną… i powiedział, że jej też nie udało się uratować. Z początku nie zrozumiałem tych słów, nie wiedziałem, co do mnie mówi, jakby mnie kto ogłuszył. Zresztą w ogóle nie pamiętam, co się ze mną działo przez pierwsze dni, mam tylko jakieś niewyraźne migawki z pogrzebu, nic więcej. Chyba wyłem tam i krzyczałem, dawali mi jakieś leki na uspokojenie…

Znów na chwilę zapadła cisza. Iza nie poruszała się, przyglądając mu się z głębokim współczuciem.

– Po pogrzebie wzięli mnie do siebie na parę dni kuzyn i jego żona – zabrzmiał znów jego cichy głos. – Ale z tego też mało co pamiętam… Przypominam sobie dopiero wieczór, kiedy wróciłem już tu, do domu… sam… Wszystko było tak, jak ona zostawiła. Jej ubrania, szlafrok… kosmetyki i wsuwki do włosów w łazience… Chodziłem po mieszkaniu, patrzyłem na to, a potem usiadłem i płakałem. Nie wiem, ile godzin, w każdym razie bardzo długo. Ciągle nie mogłem uwierzyć, że ją straciłem…

– Wiem, jak to jest, panie Szczepciu – wyszeptała ze ściśniętym sercem Iza. – Ja też niecałe trzy lata temu straciłam mamę. Chorowała krótko, tylko kilka miesięcy… Człowiek, którego kochamy i który nagle odchodzi, zostawia po sobie wielką pustkę.

Pan Szczepan pokiwał powoli głową.

– Tak – westchnął. – Jeszcze do tej pory to czasami wraca do mnie w koszmarach, chociaż już nie tak mocno jak wtedy. Pewnie pamięć nie ta, a i człowiek już powoli szykuje się na śmierć, więc łatwiej o tym myśleć. A ty tak bardzo mi ją przypominasz, dziecko… Kiedy cię zobaczyłem wtedy na ulicy, to aż mi się w głowie zakręciło. Jakbym ją żywą zobaczył…

– Musiał pan ją bardzo mocno kochać – zauważyła łagodnie Iza. – Skoro tyle lat przeżył pan sam… Chyba że się mylę? – zreflektowała się, zerkając na niego z niepokojem. – Przepraszam, nie chciałam być wścibska i pytać o takie rzeczy…

– Nic nie szkodzi, Haniu – uśmiechnął się smutno pan Szczepan. – Dobrze pomyślałaś, bo od tamtej pory rzeczywiście byłem sam. Co prawda po paru latach pozbierałem się i wyszedłem z żałoby, nawet chciałem się ożenić po raz drugi… nie miałem przecież jeszcze czterdziestu lat. Chcesz wiedzieć, jak to było?

– Jeśli to nie jest zbyt trudny temat dla pana… – odparła zachowawczo ogarnięta palącą ciekawością Iza.

– Nie – pokręcił głową. – O tym nawet łatwiej mi mówić niż o tamtym. Sześć czy siedem lat po śmierci Hani spotkałem bardzo miłą i dobrą dziewczynę. Miała na imię Joasia. Bardzo ją polubiłem, do tego z wzajemnością, zaczęliśmy się spotykać i przez jakiś czas myślałem, że mogłaby zająć miejsce Hani. Nawet chciałem jej się oświadczyć i wiem, że by mnie przyjęła, pewnie na swój sposób bylibyśmy szczęśliwi… Ale nie zdecydowałem się.

– Dlaczego? – szepnęła Iza.

– Widzisz… nie chciałem jej oszukać – wyjaśnił pan Szczepan. – Była ładna i miała dobre serce, zasługiwała na kogoś, kto by ją pokochał dla niej samej… Bo ja nie umiałem. Bez przerwy porównywałem ją do Hani, denerwowało mnie wszystko, co było w niej inne, a chociaż nie mówiłem jej tego, ona i tak to wyczuwała. I któregoś dnia sama powiedziała mi, że to nie ma sensu… że lepiej będzie, jak się rozstaniemy, bo ona nie potrafi być tą drugą… Może to i dobrze – pokiwał melancholijnie głową. – Skrzywdziłbym ją tylko, bo nie umiałem zapomnieć o mojej Hanusi… Taka miłość jest możliwa tylko raz. Jeden raz na całe życie…

Serce Izy zabiło gwałtownie, gdyż na te słowa przed oczami mignęła jej twarz Michała i jasny blask jego fosforyzująco błękitnych oczu…

– Tak – szepnęła cichutko.

– Krótko ze mną była, ale już żadna inna nie mogłaby mi jej zastąpić – ciągnął smutno staruszek. – Jeden kolega, co był psychologiem… mądry człowiek, dzisiaj już nie żyje… powiedział mi, że gdybym przeżył z nią więcej niż tych kilka szczęśliwych lat, to może łatwiej byłoby mi się pogodzić ze stratą. Albo gdybym kochał ją bez wzajemności… Wtedy, jak mówił, nie zamknąłbym się tak w sobie, pomogłaby mi dobrze przemyślana terapia, nawet gdyby miała potrwać kilka lat. I w końcu znów pokochałbym kogoś całym sercem, mógłbym być szczęśliwy… Ale mój przypadek był beznadziejny. Hania była moją jedyną i w pełni odwzajemnioną miłością, kochała mnie tak samo jak ja ją, a Bóg zabrał mi ją w najpiękniejszym momencie naszego wspólnego życia. Zabrał ją właśnie wtedy, kiedy kochałem ją najmocniej… I na to nie ma żadnej terapii… żadnej.

(c.d.n.)