Anabella - Rozdział V (cz. 9) - De te fabula narratur

– Przepraszam, ale nie rozumiem – zaprotestowała drżącym ze zdenerwowania głosem Iza. – W którym miejscu nie wywiązałam się z moich obowiązków?

– Nie dyskutuje ze mną, tylko bierze, co daję – odparła cierpko Marciniakowa, wykładając na blat swojego biurka cztery stuzłotowe banknoty i jednocześnie zaciągając się papierosem, który trzymała w palcach drugiej ręki. – Druga połowa po Nowym Roku, jak będę widzieć, że przykłada się do roboty. I jak już skarg nie będzie.

– Ale jakich skarg? – zapytała Iza, siląc się na grzeczny ton, choć narastające w niej oburzenie sprawiło, że podniosła nieco głos. – Kto się na mnie skarżył?

– A Piskorska była u mnie parę dni temu – oznajmiła suchym tonem szefowa. – Powiedziała, że ekspedientka była nieuprzejma i…

– Nieuprzejma! – wykrzyknęła dotknięta do żywego Iza. – Ta pani chyba ze dwie godziny oglądała cztery spódnice, mierzyła je po kolei każdą po kilka razy, krytykowała każdy szczegół, a ja musiałam przy niej biegać i nie mogłam zająć się inną klientką, która przez to zniecierpliwiła się i zrezygnowała! Zresztą pani Piskorska i tak niczego nie kupiła! Mimo to starałam się być grzeczna i wydaje mi się, że byłam, chociaż nie przeczę, że mogło być widać po mnie, że już tracę cierpliwość, a poza tym…

– Nie kłóci się ze mną – przerwała jej autorytarnym tonem Marciniakowa. – Piskorska taka sama klientka jak inne, ma ją szanować i koniec. Uchybiła obowiązkom, więc wstrzymuję połowę wypłaty do stycznia. Nie potrącam – podkreśliła łaskawym tonem – tylko wstrzymuję. Jak dobrze się spisze, w przyszłym miesiącu oddam drugą połowę, a na razie płacę czterysta i ani grosza więcej.

Skamieniała z oburzenia i niedowierzania Iza nie była w stanie wyksztusić z siebie ani słowa. Stała nieruchomo, przenosząc tylko wzrok z szefowej na leżące na biurku pieniądze, a w jej duszy narastał bunt, jakiego chyba jeszcze nigdy w życiu nie czuła w takim natężeniu.

Marciniakowa, nie zważając na jej minę, znów zaciągnęła się dymem z papierosa, wypuściła jego kłęby nosem i ustami, po czym nonszalanckim gestem sięgnęła do szuflady biurka. Wyjąwszy stamtąd plik papierów, zabrała się za ich przeglądanie, otrząsając w międzyczasie popiół z papierosa na brzegu popielniczki.

– O, tu jest – mruknęła, wyciągając na wierzch jeden z dokumentów i odkładając pozostałe do szuflady. – Nowa umowa na miesiąc. Te same warunki co teraz. Podpisze mi tutaj – dodała, wskazując czubkiem długiego, polakierowanego paznokcia miejsce u dołu strony, a drugą ręką podając Izie długopis. – O tu, na tych kropkach… tylko czytelnie.

Iza nawet nie drgnęła, jakby nie wierzyła własnym oczom i uszom. Marciniakowa nalegającym gestem wyciągnęła do niej rękę z długopisem.

– No podpisuje mi tu szybko, bo czasu nie ma – rzuciła ze zniecierpliwieniem. – Chowa sobie te pieniądze i podpisuje, a potem do roboty!

Iza, której na moment aż pociemniało w oczach na te słowa, zebrała w sobie całą silną wolę, jaką tylko posiadała, by opanować się i nie wybuchnąć.

– Chyba pani żartuje – odparła, walcząc z tym, by jej głos zabrzmiał w miarę możliwości spokojnie. – Niczego nie podpiszę. Już wystarczająco mnie pani oszukała, na więcej nie pozwolę. Proszę sobie zachować te brakujące trzysta złotych i od dziś szukać innego pracownika.

Stanowczym, dumnym ruchem sięgnęła po leżące na stole pieniądze, schowała je sobie do kieszeni, po czym zdjąwszy z wieszaka swój płaszcz, zarzuciła go luźno na ramiona i schyliła się po plecak, który wcześniej położyła na krześle obok.

– Dziękuję pani – dodała, zakładając sobie plecak na ramię. – I do widzenia.

(c.d.n.)