Anabella - Rozdział VI (cz. 1) - Powieści dla dziewczyn

Po kilku minutach wysiłków choinka ustawiona w samym rogu pięknie wysprzątanego pokoju pana Szczepana rozświetliła się ciepłym, migotliwym światłem wielokolorowych lampek. Iza uśmiechnęła się z satysfakcją.

– No i widzi pan, jak ładnie, panie Szczepciu? – pokiwała głową, zbierając ze stołu folie i papiery pozostałe po zakupionych dla staruszka ozdobach choinkowych. – A tak pan się upierał, że nie i nie. Przecież to drobiazg, a od razu jaki nastrój… i zapach! Może niewielka ta choineczka, ale za to pachnie jak cały świerkowy las.

– To prawda, Haniu – przyznał staruszek, patrząc zwilgotniałymi ze wzruszenia oczami na migające światełkami drzewko. – Już tak dawno nie miałem choinki… i nawet nie chciałem mieć. A dzisiaj te światełka, ten zapach… i ten stół, co tak pięknie nakryłaś… tak mi przypominają tamte czasy… kiedy jeszcze ona była na świecie…

– To chyba dobrze, prawda? – zauważyła ciepłym tonem Iza. – Takie wspomnienia powinny być miłe, nie powinny boleć. I nie ma co się ich bać… A teraz idziemy do stołu – zarządziła wesoło. – Zjemy sobie razem kolację, połamiemy się opłatkiem i dzisiaj zostanę z panem do późnego wieczora.

Był dwudziesty pierwszy grudnia, zajęcia na uczelni zakończyły się i nazajutrz Iza miała jechać do Korytkowa, aby spędzić Boże Narodzenie z Amelią i Robertem. Zgodnie z tym, co kilka tygodni wcześniej obiecała siostrze przez telefon, namówiła ją na wyjazd z mężem na zasłużony odpoczynek w martwym handlowo okresie poświątecznym, zapewniając, że przez kilka dni sama zajmie się sklepem. Choć Amelia długo się wahała, po analizie wciąż poprawiającej się sytuacji finansowej firmy przyjęła w końcu kuszącą propozycję i oboje z Robertem zamówili pokój w jakimś hoteliku na Roztoczu na trzy ostatnie dni grudnia i Nowy Rok. Iza przyjęła tę decyzję z entuzjazmem i radością.

Zachwycona wizją przysłużenia się ukochanej siostrze, bez cienia żalu zrezygnowała z planu wcześniejszego powrotu do Lublina na sylwestrową zabawę u Zbyszka, choć rozczarowana tą wieścią Marta do ostatniej chwili suszyła jej głowę, próbując przekonać ją do zmiany zdania.

Przecież taka super zabawa się szykuje! – przekonywała ją z zapałem. – Dziewczyny z roku tylko o tym mówią, już nie mogą się doczekać. Przemyśl to, Izka… Mogłabyś przecież przyjechać nawet w ostatniej chwili, tylko na tych parę godzin…

Nie, Martuś – uśmiechnęła się łagodnie Iza. – Obiecałam, że zostanę na noc w sklepie, zawsze w Sylwestra otwieramy, bo jest spory ruch, szkoda by było to stracić. Nie gniewaj się, ale żadna, nawet najlepsza zabawa nie może być priorytetem, kiedy chodzi o pomoc mojej siostrze. Nie masz pojęcia, ile jej zawdzięczam… Zresztą to tylko impreza, jeszcze niejedna się trafi, nic straconego.

Ale pomyśl, tam będzie mnóstwo nowych ludzi – perswadowała Marta. – Zbyszek ma zaprosić całą masę różnych kumpli, może poznałybyśmy jakichś fajnych chłopaków? – mrugnęła do niej znacząco. – Ja bardzo na to liczę, a tobie też by się przydało…

Nie interesuje mnie poznawanie chłopaków – zapewniła ją spokojnie Iza. – Nie mam na to teraz ani czasu, ani ochoty, wolę zająć się studiami, a po świętach poszukać jakiejś nowej pracy. No, Martusiu, nie bocz się na mnie… Chętnie bym z tobą poszła, ale ta data naprawdę mi koliduje, nie mogę zawieść siostry. Może uda się następnym razem?

Pożegnawszy się z Kacprem, który dzień wcześniej pojechał już na święta do rodziców na Podkarpacie, ostatni wieczór przed wyjazdem do Korytkowa zarezerwowała sobie dla pana Szczepana, z którym zaplanowała zjeść symboliczną, antycypowaną wieczerzę wigilijną. Ponieważ zaprzyjaźniona sąsiadka, pani Jadzia, zaprosiła go do siebie na Wigilię i pierwszy dzień świat, które miała spędzić w gronie swojej własnej rodziny, a pan Szczepan po długich wahaniach i namowach Izy wreszcie na to przystał, dziewczyna cieszyła się, że będzie mogła wyjechać do domu z poczuciem, że nie zostawia go na pastwę samotności. Choć przywiązanie, jakim w ciągu zaledwie kilku tygodni obdarzyła tego staruszka, generowało w jej życiu lawinę nowych obowiązków, ceniła sobie tę nietypową przyjaźń i nie żałowała ani minuty spędzonej w jego towarzystwie.

(c.d.n.)