Anabella - Rozdział VI (cz. 10) - De te fabula narratur

„Skąd ja ją znam?” – zastanawiała się, zwalniając nieco kroku przy pierwszych domach, gdzie czuła się już w pełni bezpiecznie. – „Mam wrażenie, że gdzieś już słyszałam ten głos… I co ona powiedziała? Zrób to, co miałaś zrobić… Ach, przecież to samo mówiła mi tamta!”

Jak w krótkim błysku światła, w jej pamięci mignęła twarz kobiety o wyglądzie cyganki, którą spotkała w Lublinie na ulicy w dniu, w którym oszukała ją Marciniakowa. Co prawda wyglądała inaczej, była dużo młodsza, ale miała podobne oczy… Podobne? A może… te same?

„Nie, nie… to niemożliwe!” – wzdrygnęła się Iza, czując, jak zimny dreszcz przebiega jej po karku. – „Skąd ta sama cyganka wzięłaby się w Korytkowie? To przecież sto kilometrów od Lublina! To byłby zbyt szalony zbieg okoliczności… Musiałaby tu przyjechać specjalnie za mną! Nie, absurd… to tylko ja mam jakieś głupie skojarzenia… A z drugiej strony ona przecież powiedziała mi dokładnie to samo co tamta! Że będę kiedyś bardzo szczęśliwa i że mam coś zrobić… Boże drogi, tylko co? O co jej mogło chodzić? I tamtej też…”

– Iza? – usłyszała kilka kroków przed sobą cichy, również jakby znajomy głos.

Przystanęła jak wryta, z sercem trzepoczącym jej się w piersi jak spłoszony ptak, i rozejrzała się gorączkowo, usiłując ustalić, skąd dobiegł ów głos. Kobiecy głos wzywający ją po imieniu… Nagle z gardła wyrwał jej się zdławiony okrzyk, w tej bowiem chwili od osnutego mrokiem pnia starego drzewa rosnącego przy płocie jednej z posesji oderwała się jakaś ciemna postać i postąpiła szybko w jej stronę.

– Iza, nie bój się – powiedziała uspokajająco. – To tylko ja…

– Chryste Panie! – wyszeptała pobladłymi wargami Iza, rozpoznając wreszcie w półmroku znajomą sylwetkę. – Aga… Ależ się wystraszyłam!

– Przepraszam – odparła cichym, zgaszonym głosem Agnieszka.

Wyszła już całkowicie z cienia i słabe światło padające z okna pobliskiego domu oświetliło mętnie jej twarz i wystające spod czapki kosmyki pięknych, kręconych blond włosów. Tak, to była ona… Agnieszka Kmiecik. Jej najlepsza przyjaciółka z dzieciństwa… dawna koleżanka z klasy… wieloletnia powiernica jej dziewczęcych marzeń… Osoba, której niegdyś obok matki i siostry ufała najbardziej na świecie, przed którą nie miała żadnych tajemnic… Ta, która najboleśniej ją zraniła i zdradziła bez skrupułów, podstępem odbijając jej Michała…

W obliczu tego niespodziewanego spotkania, które obudziło w jej duszy najgorsze demony z przeszłości, Iza w mgnieniu oka zapomniała o widzianej na cmentarzu kobiecie i jej dziwnych, niepokojących słowach. Pozwoliło jej to w kilka sekund odzyskać pełną równowagę i jasność myślenia. Niemile zdziwiona widokiem dawnej przyjaciółki, przepełniona żywą niechęcią na samą myśl o tym, że będzie musiała z nią rozmawiać, nieco nerwowym gestem poprawiła sobie szalik i przybrała obojętną, chłodną minę.

– Czekałam tutaj na ciebie – ciągnęła Agnieszka wciąż tym samym przygaszonym głosem. – Wczoraj spotkałam Monię, powiedziała mi, że na całe ferie jesteś w Korytkowie… Godzinę temu byłam u was w sklepie, myślałam, że cię tam zastanę, ale Amelia powiedziała mi, że poszłaś na spacer i że pewnie zajrzysz na grób mamy. Więc czekałam tu… widziałam cię z daleka, jak wracasz z cmentarza… i wahałam się, czy cię zaczepić, czy jednak nie odpuścić… Ale jednak chcę z tobą porozmawiać. Już od dawna chciałam, Iza… Bardzo mi na tym zależy.

– Wydaje mi się, że nie mamy już o czym rozmawiać – zauważyła uprzejmie Iza, starając się nie patrzyć na nią, lecz gdzieś w przestrzeń ponad jej ramieniem.

– Wiem, że nadal się na mnie gniewasz – westchnęła Agnieszka, podchodząc bliżej i nieśmiało wyciągając dłoń, którą ostrożnie położyła na jej przedramieniu. – Masz do tego pełne prawo, zrobiłam ci wielkie świństwo… I uwierz… nigdy sobie tego nie wybaczę. Dlatego właśnie tak mi zależy na tym, żeby dzisiaj z tobą porozmawiać. Chcę jeszcze raz przeprosić cię, Iza… prosić cię o wybaczenie.

(c.d.n.)