Anabella - Rozdział VI (cz. 2) - De te fabula narratur

– Zostawię panu na święta mnóstwo dobrych rzeczy w lodówce – mówiła, nakładając mu na talerz porcję karpia w galarecie, kiedy po życzeniach i dzieleniu się opłatkiem usiedli razem do stołu. – A na parapecie położyłam dla pana pierniczki mojego własnego wypieku, Kacper mówił, że są bardzo dobre… Może będzie pan chciał zanieść trochę pani Jadzi?

– Dziękuję ci, dziecino – westchnął pan Szczepan. – Dobre z ciebie stworzenie… Ale ja nie mogę się zgodzić, żebyś ciągle coś mi przynosiła w prezencie. Choinka, lampki, pierniczki… przecież to wszystko kosztuje…

– Drobiazg – uśmiechnęła się Iza. – To dla mnie zawsze przyjemność, zresztą większość jedzenia kupiłam przecież za pana pieniądze z emerytury. Choinka dużo nie kosztowała, a sam pan widzi, ile z tego radości! Był czas, że trochę brakowało mi pieniędzy, owszem… ale teraz już jest dużo lepiej, niech pan się o to nie martwi, panie Szczepciu. I tak jadę teraz do siostry, a jak wrócę po Nowym Roku, rozejrzę się za jakąś pracą. Nawet widziałam jedno ogłoszenie, szukają kelnerek w takiej restauracji na Zamkowej, tutaj niedaleko. Co prawda tylko na Sylwestra, ale może i po Nowym roku coś się u nich znajdzie? Jak wrócę do Lublina, przejdę się tam i zapytam.

Staruszek westchnął, kręcąc głową.

– Żeby tylko znowu ktoś cię nie oszukał…

– Ryzyko zawsze jest, wiadomo – odparła lekko Iza. – Ale nie mam za bardzo innego wyjścia… No, niech pan skosztuje tego karpia, uważam, że jest bardzo smaczny… A z tą pracą, to co zrobić, panie Szczepciu? Trzeba zaryzykować. Dla mnie ważne jest, żeby to nie było za daleko, bo muszę jakoś pogodzić pracę i uczelnię. Na Zamkowej byłoby idealnie. Przydałyby mi się też elastyczne godziny pracy… Myślę, że w restauracji dałoby się dogadać, zwłaszcza że tamci pracują też w nocy. Spróbuję, co mi szkodzi, a jak nie, to rozejrzę się jeszcze gdzie indziej… I jak ten karpik? Smakuje panu?

– Pyszny – przyznał pan Szczepan. – Wszystko bardzo dobre, dziecinko. Że też tak ci się chce zajmować obcym staruchem… Wiesz? – spojrzał na nią swymi wyblakłymi, zaczerwienionymi oczami. – Tak sobie czasami myślę, że jesteś dla mnie jak wnuczka. Przecież mógłbym mieć wnuczkę, gdyby mój syn przeżył, a ty jesteś taka podobna do Hanusi…

Zamilkł na chwilę i zapatrzył się w migającą barwnymi światełkami choinkę.

– Tak bardzo żałuję, że i jego Bóg zabrał razem z nią – podjął po chwili cichym, drżącym głosem. – Gdyby chociaż jego mi zostawił… Wychowałbym go na dobrego człowieka. Może miałby córkę, a wtedy poprosiłbym go, żeby nazwał ją Hanna, po mamie. Na pewno by mi nie odmówił… Ech, przepraszam, że tak mówię – zreflektował się. – To tylko śmieszne marzenia, ale tak mi się ciepło na sercu robi, kiedy sobie to wyobrażam… Stary człowiek jest jak dziecko… nie gniewaj się.

– Przecież nie gniewam się, panie Szczepciu – zapewniła go łagodnie Iza, ocierając ukradkiem łzę wzruszenia, która spłynęła jej po policzku na słowa staruszka. – Za cóż miałabym się gniewać, co też panu przyszło do głowy?… A te marzenia wcale nie są śmieszne. Przeciwnie, są bardzo piękne… – urwała, gdyż głos uwiązł jej w gardle.

– No, przepraszam, Haniu – szepnął pan Szczepan, po którego policzku również popłynęła cicha łza. – Po co ja ci opowiadam takie rzeczy… Mówiłaś o nowej pracy – zmienił skwapliwie temat. – Nie lepiej by ci było poszukać czegoś w sklepie? To chyba lepiej niż w restauracji, na tym się przynajmniej znasz…

– Zobaczę, panie Szczepciu – westchnęła Iza, wciąż poruszona jego słowami o utraconym synu. – Pomyślę o tym po Nowym Roku, jak już wrócę do Lublina. No, niech pan je – dodała z troską. – Może skosztuje pan też trochę śledzia w śmietanie? A może dolać panu jeszcze odrobinę ciepłego barszczu?