Anabella - Rozdział VI (cz. 5) - De te fabula narratur

– Powiedz, Izunia, nadal pracujesz w tym komisie? – zagadnęła Amelia po ponad kwadransie przyjemnie relaksującego milczenia.

– Nie, Melciu – odparła z lekkim zakłopotaniem Iza. – Dziesiątego skończyła mi się umowa… i postanowiłam jej nie przedłużać.

– Nie byłaś zadowolona? – zdziwił się Robert. – Mela mówiła, że cieszyłaś się z tej pracy…

– Niby tak – przyznała wymijająco Iza, widząc zdziwienie również w oczach siostry. – Ale jednak strasznie mało zarabiałam, więc uznałam, że nie ma sensu tego ciągnąć. Od stycznia poszukam czegoś lepiej płatnego.

Choć wcześniej nie zastanawiała się nad tym, czy powinna opowiedzieć Amelii o nieprzyjemnej przygodzie z Marciniakową, teraz w mgnieniu oka postanowiła, że nie będzie jej martwić tą przygnębiającą historią, tym bardziej, że sama również chciała uznać ją za rozdział zamknięty.

– Może i słusznie – zgodził się ostrożnie Robert. – Ale tylko pod warunkiem, że masz takie możliwości. W dużym mieście to na pewno wygląda inaczej… U nas nikt nie zrezygnowałby tak łatwo z pracy, jaka by nie była.

– Wiem, Robciu – westchnęła Iza, czując w duszy dyskomfort na myśl o tym, że szwagier mógłby wziąć ją za osobę, która wydziwia i nie szanuje pracy. – Ale zarabiałam naprawdę mało i od Nowego Roku chciałabym to zmienić. Dlatego uznałam, że nie warto uwiązywać się przy słabo płatnej pracy, skoro są inne oferty… nawet niedawno widziałam jedną całkiem ciekawą. Praca w restauracji, mają tam też nocny klub i potrzebują ludzi na różne stanowiska. Gdyby płacili w miarę przyzwoicie, to kto wie? Najpierw można by zacząć dorywczo, a potem spróbować zahaczyć się na stałe, przynajmniej na jakiś czas… Jak wrócę do Lublina, zajrzę tam i zapytam.

– Hmm – mruknął Robert. – Jesteś pewna, że w restauracji byłoby ci dobrze?

– Właśnie, Iza – podchwyciła Amelia, przyglądając jej się z niedowierzaniem. – Przecież ty nie masz żadnego doświadczenia w gastronomii. Tam pewnie przyjmują kucharki, kelnerki, może barmanki… Nigdy takich rzeczy nie robiłaś, musiałabyś się szkolić. W tym komisie pracowałaś przynajmniej w czymś, na czym się znasz…

– To prawda, Melciu – zgodziła się Iza, zdeterminowana bronić tej koncepcji, by nie musieć opowiadać o prawdziwych przyczynach rezygnacji z pracy w komisie. – Ale z drugiej strony ja w sprzedaży już niczego nowego się nie nauczę, a w nowym kontekście mogłabym przynajmniej trochę się rozwinąć w inną stronę. Nigdy nie wiadomo, kiedy to mi się przyda, zawsze lepiej mieć różne rodzaje doświadczenia… Kto wie, może kiedyś otworzycie z Robciem restaurację w Korytkowie? – zażartowała. – A wtedy moje nowe umiejętności byłyby jak znalazł.

Robert i Amelia wymienili znaczące spojrzenia.

– Widzisz, skarbie? – uśmiechnął się Robert. – Może to jest właśnie to? Ona czyta w naszych myślach…

– Restauracja? – pokręciła bez przekonania głową Amelia. – To chyba jednak byłaby zbyt brawurowa inwestycja. Chociaż obiektywnie pomysł nie jest zły…

– O czym wy mówicie? – zdziwiła się Iza. – Ja tak sobie tylko zażartowałam… W jakim sensie czytam w waszych myślach?

Robert i Amelia spojrzeli po sobie i roześmiali się.

– Zaraz wszystko ci wyjaśnimy, kochanie – odpowiedziała łagodnie Amelia. – Z naszej strony to też są takie trochę żarty, chociaż pewnych rzeczy wcale nie wykluczamy na serio. Chodzi o tę łąkę Andrzejczaków, ten dwudziestoarowy kawałek, który przylega do naszej działki, pamiętasz, wspominałam ci…

– No? – podchwyciła skwapliwie Iza, przypominając sobie natychmiast o pobliskiej inwestycji rodziców Michała. – Co z tą łąką?

– Tam właściwie już jest bardziej ugór niż łąka – zauważył Robert. – Ale to bez znaczenia. Andrzejczakowa chce to sprzedać w tym roku.

(c.d.n.)