Anabella - Rozdział VII (cz. 2) - Powieści dla dziewczyn

– Jak ja się za tobą stęskniłem, Haniu… – pokręcił głową pan Szczepan, ocierając mankietem zwilgotniałe ze wzruszenia oczy.

Oczy te były mocno zaczerwienione i jak zwykle podkrążone, jednak zmiana, jaka zaszła w nich oraz w całej posturze staruszka od czasu wyjazdu Izy z Lublina na święta, uderzyła dziewczynę już od progu. Od razu zauważyła, że mocno schudł, policzki lekko mu się zapadły, a oczodoły oblekły się szaro-czarnym cieniem, którego wcześniej w aż takim natężeniu nigdy u niego nie widziała. Gołym okiem można było dostrzec, że przez te niespełna trzy tygodnie, kiedy go nie widziała, wyraźnie podupadł na siłach i na zdrowiu.

– Ja też tęskniłam, panie Szczepciu – zapewniła go łagodnie, przysiadając się do niego na wersalkę i wsuwając rękę pod jego ramię. – W Wigilię dużo o panu myślałam… i w pociągu, jak wracałam do Lublina… Niech pan mi opowie, co pan robił przez ten czas. Wszystko było w porządku?

– A pewnie, pewnie – uśmiechnął się leciutko staruszek. – Pani Jadzia miła kobieta… zadbała o mnie po królewsku, nawet z jej wnukiem trochę sobie porozmawiałem… tak o wszystkim, o świecie, o polityce… nie nudziłem się… bardzo dobrze było.

– Ale ze zdrówkiem to chyba trochę gorzej, prawda? – zagadnęła ostrożnie Iza. – Tak pan jakoś blado wygląda… Nie bolało pana serce? Brał pan leki, jak trzeba?

– Brałem, dziecinko, brałem… – westchnął pan Szczepan, odwracając oczy. – Nawet lekarz u mnie był, zapisał mi nowe, bo tamte już się kończyły. Wszystko jest dobrze, a że gorzej wyglądam, to cóż… wiek, po prostu wiek…

– Nowe leki? – podchwyciła Iza. – Oj, to dobrze! Pokaże mi je pan? Ma pan do nich rozpiskę dawkowania?

Idąc za wskazaniami staruszka, z szuflady komody wyjęła koszyczek, w którym przed wyjazdem poukładała mu leki na serce wraz ze wskazówkami dotyczącymi dawkowania. Rzeczywiście, znajdowały się tam nowe opakowania zupełnie innych medykamentów; tylko jeden z leków, jak zdołała się zorientować, był podtrzymany, resztę lekarz zmienił.

– To jakieś leki nowej generacji – wyjaśnił jej pan Szczepan. – Doktor powiedział, że lepiej działają… i szybciej. No, ja tam dużej różnicy nie widzę… Ale biorę tak, jak kazał.

– To dobrze, panie Szczepciu, to bardzo dobrze – zapewniła go Iza, przeglądając z uwagą rozpiskę. – Sporo pan tego ma… A tu doktor napisał na dole, że trzeba dodatkowe badania…

– A dajże spokój z badaniami, dziecko! – żachnął się staruszek, poruszając się niespokojnie na swoim miejscu. – Wszyscy tylko tymi badaniami zawracają mi głowę… Nic nie będę robił, doktor dopiero co mnie przebadał i to wystarczy.

– Spokojnie, już dobrze – uśmiechnęła się Iza, odkładając koszyczek z lekami na stół i znów siadając obok niego. – Będzie tak, jak pan chce, przecież nikt pana do niczego nie zmusi. Zaraz zajrzymy do kuchni, muszę koniecznie sprawdzić, czy ma pan w lodówce wszystko, co trzeba. Dzisiaj może panu jakieś zakupy zrobię, bo jutro nie będę mogła zajrzeć, przez cały dzień mam zajęcia… Wstanie pan i pójdziemy razem? No to już. Ja sobie porządzę w kuchni, a w tym czasie jeszcze sobie porozmawiamy. Opowie mi pan, jak było na Wigilii u pani Jadzi, a potem ja poopowiadam panu o mojej siostrze i szwagrze… Hop, wstajemy! Kapcie na nogi i maszerujemy do kuchni!

Niemal trzy godziny spędzone u pana Szczepana na porządkowaniu po kolei kuchni, łazienki i pokoju minęły nie wiedzieć kiedy wśród nieprzerwanej, wesołej rozmowy, a choć mizerny wygląd staruszka napełniał Izę podskórnym niepokojem, jego dobry humor i szczera radość, jaką okazywał w związku z jej odwiedzinami, udzieliły się również jej.

„Muszę naprawdę częściej go odwiedzać” – myślała po wyjściu z jego mieszkania, schodząc ciemną klatką schodową na parter. – „Tak się dzisiaj ucieszył, to jest takie miłe… Skoro już tak się złożyło, że spotkaliśmy się w takich dziwnych okolicznościach, to przecież…”

– A… czekałam tu na panienkę!

Konspiracyjny kobiecy głos dobiegający z głębi ciemnego korytarza, który właśnie mijała w drodze do drzwi wyjściowych z budynku, sprawił, że Iza aż podskoczyła z przestrachu, zachłysnęła się powietrzem i przystanęła, a serce momentalnie podbiegło jej do gardła. Z półmroku rozświetlonego jedynie skośnymi smugami padającymi ze słabej żarówki, która paliła się na korytarzu na pierwszym piętrze, wyłoniła się powoli znajoma postać pani Jadzi, sąsiadki pana Szczepana. Dziewczyna odetchnęła z ulgą, czując, jak od ustępującej adrenaliny uginają się pod nią nogi.

– Dobry wieczór – wyksztusiła, starając się nadać swemu głosowi naturalny i uprzejmy ton.

(c.d.n.)