Anabella - Rozdział VII (cz. 4) - De te fabula narratur

Noworoczny powrót do życia akademickiego ściśle wiązał się z gorączką zaliczeń, nawałem kolokwiów i sprawdzianów, a także wizją czekającego studentów pierwszego roku egzaminu z logiki, który miał się odbyć za niespełna miesiąc. Ten ostatni był istną zmorą Izy. O ile nie obawiała się zaliczeń z przedmiotów kierunkowych, gdyż jej samodzielnie wypracowane kompetencje z języka francuskiego w znaczący sposób przekraczały stawiane wymagania, o tyle logika okazała się jej piętą Achillesa i myśl o czekającym ją egzaminie spędzała jej już teraz sen z powiek.

– Nie wiem, jak ja to zdam – powiedziała do Marty po wyjściu z sali, w której jej grupa właśnie zakończyła jedne z ostatnich ćwiczeń z tego przedmiotu. – To mi w ogóle nie chce wchodzić do głowy!

– Zdasz, co masz nie zdać – machnęła ręką Marta. – Wszyscy mamy ten sam problem, a nawet jak uwali cię w pierwszym terminie, to przecież jest jeszcze poprawka… Słuchaj, Izka, lecimy po kawę? Ja wczoraj długo nie mogłam zasnąć i dzisiaj od rana jakoś ciężko mi się dobudzić…

– Jasne, lecimy! Ja też chętnie się napiję! – podchwyciła z entuzjazmem Iza i obie zbiegły po schodach na parter, gdzie stał ich ulubiony automat z kawą.

Nie było tam akurat dużego tłumu, więc szybko udało im się kupić kawę, z którą usiadły na szerokim parapecie dolnego holu. Przez chwilę siorbały napój w milczeniu, przy czym Iza zauważyła, że Marta zerka na nią co jakiś czas ukradkiem, jakby z wahaniem, otwiera już usta, żeby coś powiedzieć, po czym zamyka je z powrotem i znów pociąga łyka kawy. Uznawszy, że koleżanka chce jej coś przekazać, ale nie wie, od czego zacząć, postanowiła stworzyć jej do tego dogodną okazję.

– No to teraz powiedz mi, jak było na feriach? – zagadnęła neutralnie. – Działo się coś ciekawego? Ja dopiero co wróciłam do Lublina.

– No właśnie! – podchwyciła z wyraźną ulgą Marta. – Miałam z tobą o tym pogadać, ale nie wiedziałam, jak zahaczyć, bo właśnie cały problem w tym, że nie było cię w Lublinie, kiedy działy się najciekawsze rzeczy! A mówiłam ci, żebyś została, albo chociaż przyjechała na Sylwestra! – dodała z nutą wyrzutu.

– E tam – uśmiechnęła się Iza. – Dla mnie nie ma nic ważniejszego niż czas spędzony z rodziną. To był nasz pierwszy wspólny Sylwester… mój, siostry i szwagra jako oficjalnej rodziny… pierwszy od kilku lat w miarę spokojny i taki naprawdę radosny, podobnie jak Wigilia – dodała z rozrzewnieniem, po czym jakby ocknęła się i spojrzała z uwagą na Martę. – No, ale nie czaj się już, mów, co tam było ciekawego u Zbyszka. Poznałaś jakiegoś księcia z bajki? – mrugnęła do niej wesoło.

– A jak powiem, że tak, to bardzo się zdziwisz? – zaśmiała się z przekorą Marta, upiwszy łyka kawy.

– Ani trochę – zapewniła ją Iza. – Od razu o tym pomyślałam, wyczuwam to po twojej minie i twoim tajemniczym tonie! No, gadaj szybko, co to za adonis? Ktoś z naszej uczelni czy z innych kumpli Zbyszka?

– Od nas – odparła Marta, zniżając głos. – Zbyszek ma pełno kumpli na innych wydziałach, no i akurat przedstawił nam kilku z WNS. Mówił, na jakim kierunku studiują, ale to było na samym początku i zapomniałam… no, nieważne, dopytam później. W każdym razie był tam taki jeden – jej oczy rozbłysły nagle, a twarz przybrała wyraz rozmarzenia. – Ma na imię Radek, jest z trzeciego roku czegoś tam… w każdym razie właśnie z WNS-u. Od razu się dogadaliśmy, a potem bawiliśmy się razem całą noc… Kurczę, Iza, pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się coś takiego…

– Coup de foudre*? – mrugnęła do niej Iza.

– A żebyś wiedziała! – westchnęła Marta. – Wiem, że śmiejesz się ze mnie, to pewnie strasznie głupio brzmi, ale… ty możesz sobie żartować, a mnie to naprawdę ruszyło.

– Wcale nie żartuję – zapewniła ją Iza, pociągając łyka kawy ze swojego kubeczka. – Takie rzeczy zdarzają się nie tylko w bajkach, tego nie musisz mi tłumaczyć, bo ja to doskonale wiem i rozumiem! No, kochana… – dodała z uśmiechem. – Bardzo się cieszę, że poznałaś fajnego chłopaka, który nie dość, że ci się podoba, to jeszcze, jak rozumiem, odwzajemnia twoje zainteresowanie. Mam nadzieję, że z tego będzie coś więcej… Masz z nim teraz jakiś kontakt?

– Tak, wymieniliśmy się numerami telefonu – pokiwała głową Marta.

– Super! I jak, odzywał się od tamtej pory?

– Trochę – uśmiechnęła się ze zmieszaniem Marta. – Przysłał kilka smsów, a w tym tygodniu ma zadzwonić, może spotkamy się gdzieś na mieście. Właściwie to… a niech to, Izka! – ocknęła się nagle, spoglądając z niepokojem na zegarek. – Zagadałyśmy się, przecież już są zajęcia! Od dwóch minut mamy pisemny, a wiesz, jak ona nie lubi, kiedy ktoś się spóźnia! Lećmy szybko, o Radku dokończę ci innym razem…

Dopiły szybko swoją kawę, cisnęły puste kubeczki do kosza na śmieci i biegiem ruszyły po schodach na pierwsze piętro.

* Coup de foudre (fr. dosł. ‘uderzenie pioruna’) – miłość od pierwszego wejrzenia.