Anabella - Rozdział VII (cz. 7) - De te fabula narratur

– No dobra, to teraz opowiadaj – zażądała Iza, stawiając przed Martą świeżo zaparzoną herbatę, którą właśnie przyniosła z kuchni. – Tu masz herbatę, a tu ciasto drożdżowe, wczoraj upiekłam, a dzisiaj tylko ten jeden kawałek ocalał, bo resztę wtrząchnął Kacper – wyjaśniła i obie parsknęły śmiechem. – No, ale mniejsza o to, mów mi o tym twoim Radku, umieram z ciekawości!

– Okej – zgodziła się Marta, rozsiadając się na łóżku Izy i kładąc sobie na kolanach talerzyk z ciastem. – Właściwie to na razie jeszcze nic wielkiego się nie wydarzyło, dzwonił tylko do mnie i w weekend mamy spotkać się na mieście.

– On jest z Lublina? – zaciekawiła się Iza.

– Aha, mieszka tu od urodzenia, tak samo jak ja. Zbyszek zna go z jakiegoś klubu sportowego, już od paru lat razem chodzą na imprezy, chociaż Radek jest od nas o dwa lata starszy… znaczy, czekaj… od ciebie chyba nie? – zerknęła na nią z wahaniem.

– Jeśli dwa lata starszy od ciebie, to znaczy, że mój rówieśnik – pokiwała głową Iza, siadając na krześle przy swoim biurku i podsuwając jej szklankę z herbatą i cukier. – Masz, posłodź sobie, tu jest łyżeczka… Tak czy inaczej, dwa lata różnicy to chyba w sam raz, co? – mrugnęła do niej. – No, ale opowiadaj dalej. Miałaś mi opisać, jak wygląda, już dwa razy zaczynałaś i jak dotąd dowiedziałam się tylko tyle, że jest przystojny! – zaśmiała się. – Przyznasz, że to trochę za mało, żeby zaspokoić ciekawość wścibskiej koleżanki?

Marta roześmiała się i skubiąc ciasto oraz zapijając je herbatą, opowiedziała wreszcie ze szczegółami wydarzenia z sylwestrowej zabawy u Zbyszka, a także dalszy ciąg nawiązanej tam znajomości z Radkiem. Mogła to zrobić dopiero dziś, po raz pierwszy będąc w odwiedzinach na stancji u Izy, gdyż na uczelni ciągle brakowało im czasu na dłuższą rozmowę, a po zajęciach albo któraś z nich gdzieś się śpieszyła, albo wracały w większym gronie koleżanek i kolegów, co uniemożliwiało poufne zwierzenia.

Z relacji Marty wynikało, że Radek, przystojny szatyn idealnie w jej typie, został przez Zbyszka zaproszony na noc sylwestrową wraz z gronem kolegów ze wspomnianego klubu sportowego. Ponieważ przyszedł bez dziewczyny, bardzo szybko on i dwóch jego kumpli zainteresowali się gronem koleżanek Zbyszka z romanistyki, przy czym w szczególny sposób Radkowi wpadła w oko właśnie Marta, w której towarzystwie przebalował praktycznie całą imprezę. Długie rozmowy na wszelkie możliwe tematy i nawiązana przy tej okazji nić porozumienia zaowocowały obopólną deklaracją podtrzymania kontaktu, a dokonana w związku z tym wymiana numerów telefonu poskutkowała najpierw serią coraz cieplejszych smsów, następnie kilkoma długimi, wieczornymi rozmowami, wreszcie osobistym spotkaniem w jednej z knajp na starym mieście.

Ponieważ blask bijący z oczu koleżanki mówił sam za siebie, a wszelkie sugestie dotyczące jej poważniejszych planów wobec Radka spotykały się z umiarkowaną lecz pozytywną reakcją, Iza wprawnym okiem oceniła, że w niedługim czasie będzie mogła pogratulować Marcie szczęśliwego związku.

– Musisz koniecznie mi go przedstawić – zaznaczyła, dopijając swoją herbatę. – Sprawa wygląda już tak poważnie, że jestem naprawdę coraz bardziej zaintrygowana. Zaczynam nawet żałować, że nie byłam z tobą na tym Sylwestrze – uśmiechnęła się. – Miałabym bezpośredni ogląd na sprawę!

– Właśnie, Iza – głos Marty przybrał ton wyrzutu. – Ja ciągle nie mogę tego przeboleć! Tyle razy cię namawiałam, to była taka fajna zabawa! Zresztą… nie chodzi o zabawę, tylko o to, że ty też miałabyś okazję poznać tam kogoś… No dobra, nie krzyw się tak, wiem, co mi zaraz powiesz… że to cię nie interesuje i tak dalej. A ja jednak uważam, że…

Potężny łomot dobiegający z przedpokoju przerwał jej w pół zdania, a po chwili obie aż podskoczyły na dźwięk efektownego trzaśnięcia drzwiami wejściowymi.

– Hej, stryju! – dobiegł stamtąd tubalny ryk Kacpra, który, sądząc po rumorze, ściągał właśnie buty i swoim zwyczajem wkopywał je w kąt przedpokoju. – Jesteś, stary capie? Aaa… buty Izy! – ucieszył się. – Iza, nie chowaj się, wiem, że jesteś na chacie! Masz coś do żarcia?!

Ostatnim słowom towarzyszyło energiczne pukanie do drzwi.

– Możesz wejść, Kacper! – zawołała głośno Iza, puszczając porozumiewawcze oko do Marty.

Drzwi natychmiast otworzyły się z hukiem i do pokoju wparował Kacper w wymiętej bluzie i z mocno zmierzwionymi włosami.

– Siemanko, mała! – rzucił od progu. – Skamany jestem jak… Aaa, czekaj! Widzę, że masz gościa! – zawołał na widok siedzącej na łóżku Marty, a w jego oczach błysnęły ogniki zainteresowania. – Cześć, jestem Kacper! – przedstawił się, podchodząc do niej i wyciągając rękę.

– Marta – uśmiechnęła się dziewczyna, podając mu swoją.

– No, no, bardzo przyjemna blondyneczka – ocenił Kacper, cmoknął lekko ustami i otaksował analitycznym spojrzeniem całą jej sylwetkę. – Fakt, że mogłaby się trochę podtuczyć, ale i tak niczego sobie, ja bym nie narzekał…

– Kacper, stop! – zdyscyplinowała go surowym tonem Iza, choć obie z Martą z trudem powstrzymywały śmiech. – Nawet o tym nie myśl! To nie jest żadna blondyneczka, tylko moja koleżanka z roku, którą masz tu traktować jak honorowego gościa. Zrozumiano? Poza tym ona ma chłopaka – dodała znacząco.

– No dobra – westchnął z rezygnacją Kacper, a jego oczy natychmiast przygasły. – Ma faceta, to nie tykam, nie będę się pchał na trzeciego, człowiek honoru jestem… Ale może przynajmniej masz coś do żarcia, co, Iza? – dodał z nadzieją w głosie. – Naharowałem się dzisiaj jak dziki osioł, obaj z Adasiem chyba z półtorej normy wyrobiliśmy, no to wiadomo, że głodny jestem jak diabli…

– Jasne, Kacperku! – zaśmiała się Iza. – Mam dla ciebie znakomity makaron z sosem bolognese, tylko musimy go odgrzać, bo zostawiłam w lodówce. Martuś, pójdziesz z nami do kuchni? Muszę nakarmić tego głodomora, bo nie da nam żyć!