Anabella - Rozdział VIII (cz. 1) - De te fabula narratur

Zgodnie z zaleceniem, dwadzieścia minut po osiemnastej Iza stawiła się w kamienicy przy Zamkowej sześć i z lekką tremą, charakterystyczną dla momentów poprzedzających kluczowe wyzwania, zeszła po kamiennych schodkach prowadzących do restauracji Anabella. W lokalu o tej porze było już sporo gości, kolejni napływali stopniowo, coraz gęściej zapełniając poustawiane na sali stoliki i krzesła przy barze, zaś obsługa w postaci trzech młodych mężczyzn z zakasanymi rękawami przenosiła część stolików na bok, odsłaniając dużą część parkietu po prawej stronie od wejścia.

Iza z zaciekawieniem spojrzała w tamtym kierunku i z miejsca rozpoznała widzianego kilka dni wcześniej Antka, który – dziś ubrany w kraciastą flanelową koszulę – zdawał się nadzorować pracę kolegów, sam rozwlekając w międzyczasie po podłodze jakieś poplątane kable.

Dziewczyna podeszła do baru, przy którym kilku roześmianych mężczyzn popijało piwo na wysokich stołkach przy blacie, i zatrzymała się niepewnie, rozglądając się za jakąkolwiek znajomą twarzą. Na jej szczęście chwilę później z zaplecza wyszła niosąca dwa dzbanki z sokiem Basia, która od razu nawiązała z nią kontakt wzrokowy.

– A, to pani – skinęła głową, odstawiając dzbanki na blat i wyciągając do niej rękę. – Dobry wieczór. Szef już jest, ma urwanie głowy, ale zaraz powiem mu, że pani przyszła… O właśnie, szefie! – rzuciła do mężczyzny ubranego w jasne dżinsy i granatową koszulkę polo, który dziarskim krokiem wyparował z zaplecza z plikiem papierów w ręku. – Mam tu jedną panią do pracy, wie szef, z tych aplikacji…

Iza podniosła głowę i skamieniała z zaskoczenia, widząc przed sobą znajomą twarz i bujną, niesfornie rozczochraną ciemnoblond czuprynę kierowcy vana, który pamiętnego deszczowego wieczoru w listopadzie pomagał jej odprowadzić do domu pana Szczepana. Co prawda dziś wyglądał nieco inaczej z racji lżejszego ubrania oraz mocnego, kilkudniowego zarostu na twarzy, którego wtedy nie miał, jednak dziewczynie wystarczył ułamek sekundy, by rozpoznać go bez najmniejszego cienia wątpliwości.

„Szef?!” – pomyślała zdumiona.

Mężczyzna spojrzał na nią i również znieruchomiał, opuszczając wzdłuż ciała rękę, w której trzymał swoje kartki, a jego twarz przybrała wyraz zaskoczenia. Ocknął się jednak natychmiast, uśmiechnął się na widok jej zdumionej, nieco spłoszonej miny i jak gdyby nigdy nic skinął jej głową.

– Witam – rzucił, uprzejmym gestem wyciągając rękę i ściskając jej dłoń. – Michał Błaszczak. Zaraz pogadamy… Basiu, gdzie masz te aplikacje? – zwrócił się do kelnerki, nim Iza, która drgnęła mimowolnie na dźwięk imienia, jakim jej się przedstawił, zdołała cokolwiek odpowiedzieć. – Nie zdążyłem zerknąć, niech to szlag trafi…

– U szefa na biurku – wyjaśniła grzecznie Basia, wskazując ruchem ręki drzwi na zaplecze.

– Dobra, okej – kiwnął głową, po czym wręczył jej trzymane w ręku papiery. – Wrzuć mi na razie te faktury do szuflady, potem się tym zajmę… Antek już działa? – dodał, wychylając się zza baru w stronę sali i zerkając aprobująco na ekipę przygotowującą parkiet. – W porządku, jak skończy, powiedz, żeby do mnie zajrzał, mam do niego słowo.

– Dobrze, szefie.

– I czekaj… jeszcze jedno – przypomniał sobie mężczyzna. – Był ktoś od Krawczyka?

– Był jakiś człowiek – odparła Basia. – Właśnie miałam to mówić… Był po piętnastej i prosił, żeby przekazać, że Krawczyk przyjedzie tu koło dwudziestej i chce z szefem rozmawiać osobiście.

– Świetnie – mruknął bez większego entuzjazmu szef, po czym machnął ręką i spojrzał na Izę, wskazując jej nonszalanckim gestem drogę na zaplecze. – Zapraszam.

Iza posłusznie udała się we wskazanym kierunku, rozpinając i ściągając po drodze płaszcz zimowy, w którym zaczęło jej się już robić gorąco. Mężczyzna poprowadził ją w milczeniu wąskim, jasno oświetlonym korytarzem w głąb labiryntu pomieszczeń gospodarczych; po drodze minęli szeroko otwarte drzwi prowadzące do kuchni, w której wśród gwaru rozmów i szczęku naczyń uwijały się kucharki, po czym dotarli do mieszczącego się na samym końcu korytarza pokoju, który, jak domyśliła się Iza, musiał być jego gabinetem.

(c.d.n.)