Anabella - Rozdział VIII (cz. 11) - De te fabula narratur

Chudy lekkim ruchem zarzucił sobie na ramię plastikową skrzynkę z butelkami, którą podała mu młoda kucharka Eliza, i sięgnął po drugą, stojącą na blacie, aby umieścić ją sobie pod pachą.

– Dużo tam jeszcze tego macie? – zapytał z przekąsem, spoglądając na kilka podobnych skrzynek stojących na podłodze. – Na dwa razy chyba nie obrócę?

– Nie dasz rady – pokręciła głową Eliza. – Będziesz musiał przyjść trzeci raz. No co? Nie leń się tak, Łukasz, nic ci nie będzie… Iza, tam w magazynku już nic nie ma z takich rzeczy?

– Sprawdziłyśmy z Olą, nie ma – zameldowała Iza, stawiając na blacie trzy puste butelki po brandy i whisky. – Tylko to było, reszta jest pełna.

– Okej – skinął głową Chudy, unosząc swoje skrzynki w stronę wyjścia służbowego wiodącego na niewielką klatkę schodową na tyłach kamienicy. – Przygotujcie mi to w jednym miejscu, zaraz wszystko zabiorę. Szef mówił, kto ma z tym jechać?

– Antek – oznajmiła Eliza, zabierając się za obieranie leżącego na blacie selera. – Dostał kluczyki do dostawczaka i ma to załatwić. Sama słyszałam, jak szef mu to zlecał, więc jakby co, to nie daj się wrobić! – zaśmiała się. – Ty masz mu to tylko załadować.

– Iza, Basia kazała, żebyś już szła na salę – rzuciła Ola, która wpadła właśnie do kuchni. – Ludzie się schodzą, trzeba ogarnąć dwa stoliki na kwadracie D.

Iza kiwnęła głową i złapawszy do ręki jedną z leżących na blacie czystych tac, ruszyła posłusznie do wyjścia.

– Dorcia, trzy zamówienia – ciągnęła Ola, podając drugiej kucharce kartki z notatkami. – Dwie zupy, w sumie mogę je wziąć od razu…

Iza, którą Basia oddelegowała wcześniej do pomocy przy codziennym załadunku dostawczego vana z niepotrzebnymi rzeczami do wywiezienia, po raz pierwszy tego dnia wyszła na salę, gdzie rzeczywiście zaczynało się już zbierać coraz więcej ludzi. Kierując się wskazówką Oli, podeszła do stolika w środkowej części sali, zajętym przez ubraną w obcisłą czarną sukienkę dziewczynę o wyzywająco mocnym makijażu, która w oczekiwaniu na obsługę wyjęła z torebki podręczne lusterko i poprawiała sobie karminową szminkę na ustach.

– Tylko wodę mineralną z cytryną – rzuciła, zanim Iza zdążyła się odezwać.

– Dobrze – uśmiechnęła się grzecznie. – Ma być z lodówki?

– Nie, dzięki – odparła dziewczyna. – W temperaturze pokojowej.

Skończyła malować usta, zamknęła szminkę i rzuciwszy jeszcze jedno kontrolne spojrzenie w lusterko, schowała je wraz z pomadką do trzymanej na kolanach torebki, którą odłożyła na sąsiednie krzesło. Iza skinęła głową i odwróciła się, by przy okazji obsłużyć jeszcze kolejny stolik.

– Przepraszam – zatrzymała ją dziewczyna. – Jest już może Majk?

– Niedawno był – odparła uprzejmie Iza, która od paru dni wiedziała już, że wspomniana ksywka odnosiła się do szefa. – Krążył tu, ale nie wiem, czy gdzieś nie wyszedł… nie widziałam go już z pół godziny.

– Okej – machnęła ręką dziewczyna. – Poczekam.

Przyjąwszy zamówienia z dwóch kolejnych stolików, Iza udała się do kuchni, zlecając po drodze barmance Wiktorii przygotowanie napojów, które w powrotnej drodze zaniosła od razu klientom. Kiedy wracała z sali z pustą tacą, w drzwiach zaplecza wpadła na szefa, który właśnie udzielał instrukcji towarzyszącemu mu Antkowi.

– Dotankuj go trochę w drodze powrotnej, tak na pół baka. Kasa na paliwo u Basi. I nie zapomnij faktury… masz wszystkie dane?

– Mam, szefie – skinął głową Antek. – Już dawno zapisałem je sobie w telefonie.

(c.d.n.)