Anabella - Rozdział VIII (cz. 2) - De te fabula narratur

Było to niewielkie, oświetlone ciepłym światłem pomieszczenie, zapewne jedna z dawnych piwnic kamienicy, z wąskim, ciemnym o tej porze okienkiem pod samym sufitem i ścianą zastawioną ściśle regałami, na których poukładane były różnokolorowe klasery. Na środku stało wielkie, zawalone papierami biurko z miękkim fotelem, tuż przy drzwiach stały dwa krzesła, a w kącie ustawiona była wąska kozetka, na której piętrzyły się poskładane na stos czyste ręczniki i obrusy. Mężczyzna gestem ręki zaprosił dziewczynę do środka, sam również wszedł i zamknął za sobą drzwi.

– No i proszę, jaka niespodzianka – uśmiechnął się, odgarniając ręką w tył swoją rozczochraną czuprynę. – Kto by pomyślał… Miło mi cię znowu widzieć, nocny elfie. Jak się miewa nasz nieznośny dziadek?

Iza, którą ów znajomy gest na ułamek sekundy przyprawił o delikatny ścisk serca, na wzmiankę o panu Szczepanie ochłonęła natychmiast i odwzajemniła mu uśmiech.

– Całkiem nieźle, proszę pana – odparła grzecznie. – Ostatnio jest trochę słabszy, ale i tak trzyma się dobrze jak na swoje osiemdziesiąt dwa lata.

– Osiemdziesiąt dwa – pokiwał głową w zamyśleniu. – Piękny wiek…

– Bardzo się wzruszył, kiedy przysłał mu pan te buty – dodała Iza, patrząc na niego porozumiewawczo. – To był naprawdę świetny pomysł… i bardzo miły gest.

Mężczyzna nie skomentował tego ani słowem. Uprzejmym ruchem podstawił jej krzesło, dając znak, żeby usiadła, po czym sam zajął miejsce w fotelu po drugiej stronie biurka.

– Pan Szczepan bardzo żałował, że nie mógł panu podziękować – ciągnęła Iza, częściowo po to, by uniknąć niewygodnej ciszy. – Więc ja skorzystam z tej niespodziewanej okazji i podziękuję za niego. Właściwie powinnam podwójnie, bo najpierw dał pan przecież dla niego te pieniądze na zakupy…

– Dobra, daj już spokój, młoda – machnął nonszalancko ręką mężczyzna. – Buty należały mu się tak czy inaczej, chodził przecież w jakichś zdezelowanych łapciach sprzed potopu… Mam tylko nadzieję, że pasują?

– Pasują idealnie – zapewniła go, na co przez jego twarz przebiegł wyraz satysfakcji.

– Więc mówisz, że dziadek ostatnio słabszy? – zmienił temat, przyglądając jej się spod oka.

– Tak, proszę pana – westchnęła. – Z sercem chyba nie najlepiej, ale nie chce iść na badania, uparty jak nie wiem co…

– A ty zaglądasz do niego regularnie, jak się domyślam?

– Dość regularnie – przyznała. – Przez całe święta nie było mnie w Lublinie, ale teraz staram się zaglądać częściej, zwłaszcza odkąd on się słabiej czuje. Więc pomagam mu posprzątać, ugotować jakiś ciepły obiad… w sumie nic wielkiego, ale on i tak bardzo się z tego cieszy.

– Hmm – mruknął pod nosem mężczyzna, patrząc na nią z zastanowieniem. – No dobrze – ocknął się jakby. – O dziadku jeszcze pogadamy, pozdrów go ode mnie przy jakiejś okazji, a teraz do rzeczy… Co cię do mnie sprowadza? Rozumiem, że szukasz roboty?

– Tak – skinęła grzecznie głową. – Szukam pracy dorywczo, wszystko jedno jakiej i najlepiej wieczorami, bo studiuję dziennie, więc…

– Co studiujesz? – przerwał jej.

– Filologię romańską. Czyli język francuski… i wszystko, co z nim związane.

– Francuski – skrzywił się z niechęcią, odwrócił wzrok i milczał przez chwilę, przekładając jakieś papiery na biurku. – Okej. Gdzieś tu miałem tę twoją aplikację… Jak się nazywasz?

– Wodnicka. Izabella Wodnicka.

– Wodnicka… – mruknął, szperając nadal w papierach. – Czekaj, tu chyba to miałem… o, jest! Wodnicka. Izabella Anna…

Drgnął lekko i na chwilę podniósł na nią oczy, w których błysnęło jakieś dziwne światło… jednak natychmiast zgasło, a jego twarz przybrała na kilka sekund skrajnie poważny i surowy wyraz. Iza skinęła głową.

– Tak jest.

(c.d.n.)