Anabella - Rozdział VIII (cz. 5) - De te fabula narratur

– Tak, mam do ciebie sprawę – skinął głową szef, zamykając za sobą drzwi od gabinetu. – Ale najpierw muszę na chwilę zajrzeć do dziewczyn do kuchni, a ty w tym czasie zaprowadź tę małą do Basi i niech ustalą sobie grafik… Przyjąłem ją właśnie do pracy – wyjaśnił, widząc jego zdezorientowaną minę.

– Aha – szepnął chłopak.

Przyjrzał jej się uważniej i uśmiechnął się, na co Iza również odpowiedziała mu uśmiechem. Przez chwilę patrzyli na siebie na wpół badawczo, na wpół porozumiewawczo.

– Leć, Antek, nie gap się! – zaśmiał się szef, klepiąc go lekko po ramieniu. – Jeszcze zdążysz napatrzeć się na nową koleżankę, a teraz zasuwaj z nią do Basi i za dwie minuty meldujesz się u mnie, jasne?

– Jasne, szefie – skinął głową Antek i spojrzał na Izę. – Chodźmy.

– Aha, a tę umowę dla ciebie zostawię u Basi – zatrzymał ich jeszcze szef, zwracając się do Izy. – Jutro albo pojutrze.

– Dobrze, proszę pana – odparła grzecznie. – Bardzo dziękuję.

Uśmiechnął się lekko, podniósł dłoń w geście pozdrowienia i skierował się w stronę kuchni. Antek poprowadził Izę w stronę wyjścia z zaplecza, po czym wyszli na przepełnioną salę, rozglądając się za Basią.

– Pewnie poszła na stoliki – pokiwał głową chłopak, opierając się ramieniem o framugę wejścia za bar. – Poczekam tu chwilę z tobą, ale za dwie minuty spadam, szef ma do mnie jakiś interes. A, zapomniałem… Antek jestem – wyciągnął do niej rękę.

– Iza – odparła, podając mu swoją.

– Miło mi – uśmiechnął się. – Chyba zresztą już raz się widzieliśmy…

– Aha – przyznała wesoło. – W tamtym tygodniu. Dzieliliśmy się jednym długopisem.

– Właśnie! – podchwycił Antek, patrząc na nią z sympatią. – Pamiętam! Czyli będziesz u nas pracować?

– Tylko na pół etatu – sprecyzowała. – Na więcej nie mogę, bo studiuję w trybie dziennym.

– Pół czy nie pół – machnął ręką Antek. – Ja też zaczynałem od połówki. Tutaj dużo ludzi się przewija, jedni odchodzą, inni przychodzą… ale jest osiem czy dziewięć sprawdzonych osób, które pracują tu od lat. A ja od razu dam ci radę – dodał znacząco. – Do szefa nie mówi się „proszę pana”, on tego nie cierpi. Mówi się tylko i wyłącznie „szefie”.

– Aha, okej – kiwnęła głową Iza, patrząc na niego lekko zmieszana. – Nie wiedziałam. Zostałam przyjęta przed chwilą, więc tak naprawdę moim szefem jest dopiero od pięciu minut…

– Racja! – zaśmiał się Antek. – Nie martw się, wszystkiego się nauczysz, Basia cię przeszkoli… O, jest wreszcie! Basiu? – zwrócił się do wracającej z sali z tacą koleżanki. – Szef kazał powiedzieć, że przyjął tę dziewczynę i masz się nią zająć – wskazał na Izę. – Ja muszę lecieć.

Basia odłożyła tacę i z uśmiechem podała rękę Izie.

– Bardzo się cieszę – powiedziała życzliwie. – Wiedziałam, że tak będzie… A skoro tak, to chyba wygodniej będzie, jak od razu przejdziemy na „ty”. Mam na imię Basia.

– Iza.

– Miło mi. Na jakim masz być stanowisku? Szef już to ustalił?

– Powiedział, że mam zacząć od kelnerki – odparła grzecznie Iza. – Ale umówiliśmy się, że jeśli będą dla mnie jakieś inne zadania, to nie ma sprawy… tym bardziej, że jeszcze nigdy nie pracowałam jako kelnerka. Dzisiaj mam tylko ustalić grafik i zacząć od jutra.

– Jasne – uśmiechnęła się Basia, sięgając leżący pod blatem terminarz. – Zaraz zerkniemy, grafiki mam na zapleczu, wezmę tylko rozpiskę rezerwacji i zobaczymy, kiedy jest najgęściej… Wika, ogarniesz tu teren? – zwróciła się do szczupłej blondynki, która nie przerywając obsługiwania klientów siedzących na wysokich krzesłach przy barze, pokiwała tylko twierdząco głową. – Ola, Klaudia i Gosia są na sali, zaraz jeszcze przyślę wam Kamilkę, a potem sama też wracam, bo gęsto się robi…