Anabella - Rozdział VIII (cz. 7) - De te fabula narratur

– Punktualność przede wszystkim – zaznaczyła Basia, mażąc długopisem po skrawku kartki, na której zanotowane było jakieś stare zamówienie. – Szef nie znosi spóźnialskich, nie ma też mowy o urywaniu się przed czasem.

– To oczywiste – przytaknęła Iza.

– Jeśli chodzi o napiwki, mamy wolną rękę – ciągnęła Basia. – Ale już na samym początku umówiliśmy się całym zespołem, że zrzucamy wszystkie do jednej puli i po zakończeniu dniówki dzielimy się po równo ze wszystkimi pracownikami z grafika. Kucharki nie pracują na sali, ochroniarze nie dostają napiwków, a przecież wszyscy pracują dla firmy, więc uznaliśmy, że tak jest najsprawiedliwiej.

– To uczciwa formuła – przyznała Iza. – Bardzo mi się podoba i będę się do niej stosować.

– Dobrze. Teraz sprzątanie. Codziennym ogarnięciem lokalu zajmuje się kompleksowo firma zewnętrzna, przychodzą tu rano i sprzątają wszystko na blaszkę przed otwarciem. My natomiast załatwiamy tylko takie bieżące rzeczy, wiesz, jak coś się rozleje, nachlapie, rozsypie… Wtedy trzeba to szybko zetrzeć czy pozmiatać i tu nie ma wyznaczonych osób, robi to po prostu ten, kto jest najbliżej.

Iza pokiwała głową.

– Okej. Jeśli chodzi o mnie – mówiła dalej Basia – jestem niby przełożoną wszystkich kelnerek… ale bez przesady. Po prostu jak coś trzeba albo jest jakiś bieżący problem, zwracasz się z tym najpierw do mnie, a nie bezpośrednio do szefa. On i tak jest przeciążony.

– Rozumiem – skinęła głową Iza.

– A jeszcze co do szefa… – dodała Basia. – W relacjach między nim a nami też obowiązują konkretne zasady, takie, powiedziałabym… tradycyjne. Nie mamy w tym względzie spisanego regulaminu, ale przyjęła się pewna praktyka i każdy nowo przyjęty pracownik musi się do niej dostosować.

– Oczywiście – zgodziła się skwapliwie Iza. – Na razie wiem od Antka tylko tyle, że do szefa trzeba mówić „szefie” i nie inaczej.

– Tak – uśmiechnęła się Basia. – On nie wymaga tego oficjalnie, ale tak się przyjęło i my sami pilnujemy tego między sobą. Bez spoufalania się. To w końcu nasz pracodawca, który stworzył od podstaw tę firmę, zatrudnia nas i płaci nam za robotę, a nie za inne rzeczy… więc dla zwykłego szacunku wypada nam zachować taki lekki dystans. Co prawda na pewno zauważyłaś, że ten układ nie jest symetryczny, szef jest bardzo otwarty i do wszystkich zwraca się per „ty”, nawet z większością klientów jest po imieniu, po prostu taki ma styl bycia. Ludzie zresztą bardzo go za to lubią… ale my z naszej strony mamy zasadę, że nie spoufalamy się i zwracamy się do niego „szefie”. Tak przyjęło się od lat i on też to akceptuje.

– Wszystko jasne – odpowiedziała z uśmiechem Iza.

– Druga rzecz to nasz podział obowiązków – kontynuowała Basia. – Bezwzględne pierwszeństwo ma zawsze zarządzenie szefa. Ogólnie każdy ma coś tam do zrobienia i czuwa nad swoją działką, ale zdarza się, że szef wyznacza kogoś z marszu do jakiegoś innego zadania, każe na przykład gdzieś pojechać, komuś pomóc, coś załatwić w innym miejscu… rozumiesz. Wtedy takie polecenia wykonuje się bez gadania, po prostu rzucasz wszystko i idziesz. On bardzo ceni sobie dyscyplinę, ale i elastyczność, sam zresztą też, kiedy zachodzi taka potrzeba, włącza się w pracę na dowolnym stanowisku, zamienia się w kelnera, kucharza, szofera, księgowego, dostawcę, didżeja czy nawet ochroniarza… I tego samego wymaga również od nas. No, może akurat od dziewczyn nie żąda, żeby zastępowały ochroniarzy – sprecyzowała z uśmiechem – a dokumentacją i finansami zajmuje się wyłącznie sam, ale chodzi o ogólną zasadę.

– Tak, rozumiem – pokiwała głową Iza.

– Dlatego kiedy napisałaś w tamtym formularzu, że nie upierasz się przy żadnym stanowisku, od razu sobie pomyślałam, że szefowi to się bardzo spodoba – mrugnęła do niej Basia. – Byłam prawie pewna, że cię przyjmie, tylko nie chciałam nic mówić, bo to on o tym decyduje. Tym bardziej, że… tak mówiąc między nami… on też miewa gorsze dni i potrafi strzelić epickiego focha, więc gdybyś trafiła na taki moment, to nawet przy najlepszej aplikacji nic by z tego nie było. No, ale mniejsza o to. Jeśli chodzi o resztę zespołu, oni również mają wyznaczone osoby koordynujące. Przede wszystkim musisz wiedzieć, że w kuchni rządzi pani Wiesia, zapoznam cię z nią zaraz, to bardzo miła, starsza pani, nasza mistrzyni gotowania, szef ufa jej w kwestii menu jak samemu sobie. Do tego mamy dwie młodsze kucharki, Elizę i Dorotkę.

– Aha – szepnęła Iza, starając się na bieżąco notować sobie wszystkie te imiona w głowie.

(c.d.n.)