Anabella - Rozdział VIII (cz. 8) - De te fabula narratur

– A ochroniarzami i obsługą techniczną od niedawna dowodzi Antek – mówiła dalej Basia. – Wcześniej zajmował się tym szef, ale teraz zlecił to jemu, oddelegował go też na stałe do spraw nagłośnienia i obsługi muzyki w czasie dyskoteki, mimo że wcześniej to też była jego niepodzielna działka… Cóż, szef nam się chyba trochę starzeje – uśmiechnęła się. – W każdym razie Antek to jego prawa ręka, ma tu mocną pozycję, chociaż, jak pewnie sama zauważysz, to zwykle on zbiera od szefa największe gromy i ochrzany. Nie wiemy, dlaczego tak jest… moim zdaniem, to znak, że szef wyjątkowo go lubi! – zaśmiała się. – Tak czy inaczej, jeśli trzeba będzie coś z tamtej działki… no wiesz, jakiś problem techniczny, wsparcie fizyczne, tego typu rzeczy… wtedy zwracasz się w pierwszej kolejności do Antka.

– Dobrze – pokiwała głowa Iza.

– Mamy dwóch stałych ochroniarzy – ciągnęła Basia. – Przedstawię ci ich potem, jeden to jest Tom, taki duży bysio, może widziałaś go przy drzwiach… A drugi ma na imię Łukasz, z wyglądu całkowite przeciwieństwo Toma, więc mówimy na niego Chudy.

Iza zerknęła na nią czujnie.

– Chudy… – powtórzyła szeptem.

– Aha. Niesamowity chłopak, bardzo silny, chociaż z wierzchu tego po nim nie widać. Zna z pięć sztuk walki, a w jednej był chyba kiedyś nawet mistrzem Polski. Szef wyhaczył go w tamtym roku na jakiejś imprezie i zaproponował mu pracę, dogadali się i teraz Chudy sam mówi, że nie wyobraża już sobie pracować gdzie indziej. Szef lubi mieć go pod ręką, kiedy mamy burdę na sali… bo i to niestety czasem się zdarza, szczególnie w paśmie nocnym, jak goście już mocno sobie podpiją.

– Jasne – szepnęła Iza.

– A właśnie, tak na przyszłość – podjęła Basia. – Gdyby trafił ci się tego typu problem… masz w grafiku dwie ciężkie nocki weekendowe, więc to cię prędzej czy później nie ominie… to pamiętaj, że twoim pierwszym adresem jest Antek, ale w bardzo pilnych sytuacjach możesz walić od razu do Chudego albo do Toma. A nawet prosto do szefa, on ma dużą wprawę w ugodowym rozładowywaniu konfliktów, więc czasami lepiej zostawić to jemu.

Iza pokiwała głową.

– I co jeszcze?… – zastanowiła się Basia. – Właściwie to by było chyba tyle na początek… Omówiłam ci zadania kelnerki, ale wszystkiego i tak nauczysz się na błędach, więc nie ma co dywagować. Masz jakieś pytania?

– Nie – uśmiechnęła się Iza. – Bardzo dziękuję za te wszystkie informacje, to mi daje jasny obraz sytuacji. Mogę zabierać się do roboty.

– Dzisiaj będziesz pracować pod moim nadzorem – oznajmiła jej Basia, podnosząc się z krzesła. – Początkujący zawsze mają dużo pytań i wątpliwości, więc będziesz mnie miała w zasięgu ręki. Akurat dobrze się składa, bo w środy o tej porze nie ma za dużo klientów, tłumy schodzą się dopiero wieczorem. Dzisiaj poćwiczysz trochę w komfortowych warunkach, a prawdziwy poligon zaliczysz dopiero z piątku na sobotę – mrugnęła do niej znacząco. – No to co? Zakładaj fartuszek, weź sobie bloczek i długopis do notowania do kieszeni i zasuwamy na salę!