Anabella - Rozdział X (cz. 1) - De te fabula narratur

Gwar sobotniego wieczoru w Anabelli narastał wraz z liczbą gości, którzy coraz gęściej obsiadali stoliki i tłoczyli się wokół baru. Wyposażona w prosty biały fartuszek, jaki obowiązkowo nosiły wszystkie kelnerki zatrudnione w lokalu, Iza już od prawie trzech godzin krążyła z tacą między kuchnią, salą i barem, przyjmując i donosząc zamówienia oraz obsługując rachunki na kasie fiskalnej, z której – ku wielkiemu zadowoleniu Basi – nie musiała się przeszkalać z racji swego wieloletniego doświadczenia ekspedientki.

– Iza, na C dwadzieścia trzy zmienia się klient – rzuciła Ola, kiedy mijały się w przelocie przy wejściu do kuchni. – Zajrzyj tam, ja muszę iść na sektor A, od dziesięciu minut wiszą mi tam dwa stoliki.

– Jasne – skinęła głową Iza. – Zaniosę tylko to zamówienie i lecę.

Przy wejściu na zaplecze wpadła na Basię oraz idące za nią dwie młodsze kelnerki, Gosię i Klaudię, z którymi dziś pracowała po raz pierwszy, mimo że jej staż w lokalu wynosił już prawie trzy tygodnie.

– Dziewczyny, robimy przelot po sali i zbieramy puste naczynia – zarządziła Basia, zatrzymując je wszystkie przy drzwiach. – Zostawiamy kufle i szklanki na wodę, a reszta wraca na bieżąco na zmywak, bo potem się nie ogarniemy. Antek za chwilę od nowa rusza z muzyką, ludzie pójdą potańczyć i wtedy będzie czas to pozbierać… Co tam, Chudy? – zagadnęła do ochroniarza, który podszedł do nich właśnie z głębi sali. – Coś wam trzeba?

– Nie, od was nic – pokręcił głową Chudy. – Kiedy będzie szef?

– Nie wiem, miał być zaraz po dwudziestej drugiej, ale spóźnia się – odparła Basia, zerkając na wiszący nad barem wielki zegar elektroniczny. – Jest na jakimś spotkaniu z Krawczykiem, mieli ubijać interes, więc sprawa może się przeciągnąć… A co, jakiś problem?

– E, nic, poradzimy sobie – machnął ręką Chudy, zawracając na pięcie. – Ale jakby wrócił, to niech któraś da mi znać, że już jest, okej?

– Nie ma sprawy – uśmiechnęła się Basia i znów zwróciła się do kelnerek. – A wy co tak stoicie, dziewczyny, lećcie działać, robota czeka!

Wszystkie trzy rozproszyły się natychmiast, wracając do swoich obowiązków – Gosia i Klaudia poszły w stronę kuchni, zaś niosąca tacę z zamówionymi napojami Iza udała się na salę. Muzyka właśnie została wznowiona po kwadransie przerwy, więc musiała uważać na zmierzających na parkiet ludzi, aby przedostać się do jednego z najbardziej oddalonych od baru stolików niedaleko drzwi. Po podaniu napojów siedzącej tam hałaśliwej grupce studentów, wracała już z pustą tacą na zaplecze i dochodziła właśnie w okolice baru, gdy usłyszała, że ktoś głośno wykrzykuje jej imię… w dodatku doskonale znanym jej głosem.

– Iza!!! – rozbrzmiał tubalny głos Kacpra, który rozpoznałaby na końcu świata. – Czekaj!

Odwróciła się szybko i rzeczywiście zobaczyła przed sobą masywną sylwetkę Kacpra, który biegł za nią, przeciskając się przez tłum i ciągnąc za sobą za rękę niską szatynkę o okrągłych kształtach i bardzo ładnej buzi.

– No, nareszcie! – sapnął Kacper. – Lecimy za tobą przez całą salę, szybka jesteś jak piorun…

– Pracuję – uśmiechnęła się Iza. – Sam widzisz, jaki mamy ruch, trzeba się dwoić i troić. Widzę, że w końcu zdecydowałeś się do nas zajrzeć… Miło mi, ale niestety dzisiaj długo z tobą nie pogadam, przełożona by mnie prześwięciła. W każdym razie fajnie cię tu widzieć… to znaczy was – sprostowała, spoglądając na jego towarzyszkę, która stała obok w milczeniu.

– A właśnie! – klepnął się w czoło Kacper, obejmując dziewczynę ramieniem. – Dureń ze mnie, miałem was zapoznać! Żabciu, to jest właśnie Iza, o której ci mówiłem – oznajmił, na co obie wymieniły kurtuazyjne skinięcia głową i uśmiechy. – W dechę dziewczyna, moja przyszywana siostra! A to jest Marlenka…

– Martyna – sprostowała z lekką urazą dziewczyna.

– Kurde, przepraszam cię, koteczku, oczywiście – podchwycił skonfundowany Kacper. – Chciałem powiedzieć Martynka… Dokładnie to miałem na myśli, tak mi się tylko głupio chlapnęło. Jaka tam Marlenka… jasne, że Martynka! No, nie gniewaj się, myszko – przytulił dziewczynę i z głośnym cmoknięciem ucałował ją w policzek. – Właśnie miałem iść o ciebie pytać, Iza – zmienił skwapliwie temat, rozglądając się ostentacyjnie wokół – Mieliśmy wpaść z Martynką tylko na jedno piwko, zobaczyć ten twój lokal… ale chyba zostaniemy trochę dłużej, bo fajną muzę grają. W ogóle bardzo przyjemna miejscówa, co nie, żabciu? – uśmiechnął się szeroko do swojej towarzyszki.

(c.d.n.)