Anabella - Rozdział X (cz. 10) - De te fabula narratur

– Panie Szczepciu, nie można tak się upierać – pokręciła głową Iza, nalewając wody do szklanki i stawiając ją przed staruszkiem wraz z przygotowaną wcześniej wieczorną dawką lekarstw. – Ja wiem, że leki doraźnie pomagają, ale jednak coraz częściej ma pan w nocy te duszności, trzeba by sprawdzić, co to jest. Pani Jadzia też tak uważa, myśli pan, że nie wiem, co tu się działo w grudniu, kiedy mnie nie było? Wiem o wszystkim, o karetce pogotowia też… Skoro lekarz mówi, że trzeba pana przebadać na oddziale, to przecież wie, co mówi, nie ma się czego bać… No, niech pan zażyje te leki – dodała stanowczo. – Już po dziewiątej, najwyższy czas.

– Ja wcale się nie boję, Haniu – zapewnił ją pan Szczepan, posłusznie połykając swoje tabletki i popijając wodą. – W moim wieku to już człowiek niczego się nie boi, a najmniej śmierci. Chodzi o zasadę. Ja z tymi konowałami nie chcę mieć nic do czynienia, a szpital… Nie chcę tam być. Nie chcę i już.

– Ja to przecież rozumiem – zapewniła go łagodnie Iza, z troską przyglądając się jego poszarzałej twarzy z podkrążonymi na sinawo oczami. – Wiem, że szpital źle się panu kojarzy, wiem, że to dla pana ciężkie przejście psychiczne, ale skoro trzeba, to trzeba, a to przecież będzie tylko kilka dni. Zrobią panu badania, echo serca, sprawdzą, skąd te duszności, i puszczą do domu, a dzięki temu będzie pan miał lepiej dopasowane leczenie, lepiej będzie się pan czuł, silniejszy pan będzie…

– Nie – pokręcił stanowczo głową. – Nie pójdę tam.

– No dobrze – westchnęła z rezygnacją Iza. – Porozmawiamy o tym jeszcze następnym razem, może w końcu pan się przekona…

– Nie przekonam się – pokręcił głową. – Wolę umrzeć, niż iść do szpitala… i w ogóle nie mówmy już o tym. Lepiej dokończ mi opowiadać o tej twojej starszej siostrze i jej mężu – zmienił sprytnie temat. – Mówiłaś, że niedawno się pobrali. Ona ma na imię Amelka, dobrze pamiętam?

– Tak – uśmiechnęła się Iza. – A jej mąż to Robert. Tak, niedawno, w sierpniu… Poznali się jeszcze w szkole, ale wtedy Mela nie myślała o nim poważnie. Chce pan posłuchać, jak to było? – dodała wesoło.

Jako że pan Szczepan wykazywał żywe zainteresowanie wszystkim, co dotyczyło jej rodziny, Iza opowiedziała mu pokrótce nie tylko historię rozwoju uczucia pomiędzy Amelią i Robertem, ale również kilka innych wątków z ich życia, omijając skrupulatnie tylko jeden z nich – ten dotyczący Michała. O nim jednym nie umiała mówić, zbyt wiele emocji wiązało się z tym tematem, tym bardziej, że jego bądź co bądź pesymistyczny wydźwięk nie poprawiłby staruszkowi humoru, a tylko mógłby niepotrzebnie go przygnębić.

– Pokazałabym panu zdjęcia, ale niestety nie mam ich przy sobie – mówiła, ścierając kuchenny stół po wspólnie zjedzonej kolacji. – Nie brałam takich rzeczy do Lublina, bo po co? Ale kiedyś może przywiozę mój ulubiony album z dzieciństwa, to pooglądamy sobie razem i poopowiadam panu więcej… i o moich rodzicach, i o krewnych, i o sąsiadach… Tak, żeby sobie trochę pogawędzić. A może pan ma jakieś zdjęcia, które chciałby mi pan pokazać? – spojrzała na niego z zaciekawieniem. – Bardzo chętnie zobaczyłabym Hanię…

Przez twarz pana Szczepana przebiegł cień wzruszenia.

– Tak… – szepnął. – Mam gdzieś zdjęcia… Sam już nie pamiętam, gdzie je schowałem, pewnie w którejś z szuflad. Ukryłem je kiedyś głęboko, żeby nie wpadały mi w ręce, nie chciałem ich oglądać… Ale tobie je pokażę, odszukam je dla ciebie. Jakimś innym razem, Haniu. Muszę się zastanowić…

– To oczywiste, panie Szczepciu – uśmiechnęła się Iza. – Nie mówiłam wcale, że dzisiaj, już zresztą nie ma czasu, muszę zaraz wracać do domu i przygotować się na jutro na zajęcia. Ale gdyby pan kiedyś znalazł te zdjęcia, to bardzo bym chciała je zobaczyć. Jestem bardzo ciekawa, jak pan wyglądał w młodości – mrugnęła do niego żartobliwie. – Na pewno był pan zabójczo przystojny, jak przedwojenni amanci filmowi!

Pan Szczepan spojrzał na nią zdziwiony, po czym oboje roześmiali się, patrząc na siebie porozumiewawczo ponad pustym już i wytartym do czysta stołem.