Anabella - Rozdział X (cz. 3) - De te fabula narratur

– O, jest Majk! – rozległy się głosy wśród stłoczonych wokół gości. – Kurka, Majk, ciężko cię poznać w tym mundurze!

– Majk, dobrze, że jesteś, bo masz burdę na pokładzie! – zaśmiał się jeden ze studentów, nonszalancko popijając piwo z trzymanego w ręce kufla. – Zobacz, jakie ostre sztuki, nie da się ich rozdzielić! Jacek poleciał po twojego ochroniarza…

– Patrz, jacy dżentelmeni! – wyjaśnił wesoło jakiś inny głos. – Leją się po ryjach o kobietę!

Iza, która nadal stała obok Kacpra splecionego w morderczym uścisku z przeciwnikiem, poczuła na sobie krótkie, twarde spojrzenie szefa i momentalnie zbladła jak ściana.

„Nie…” – błysnęło jej w głowie. – „On teraz pomyśli, że to przeze mnie się pobili…”

Szef szybkim krokiem podszedł do przeciwników, stanowczym ruchem chwycił obu za ramiona i szarpnął mocno, próbując ich rozdzielić, co udało mu się jednak tylko na chwilę.

– Spokój! – huknął groźnie, widząc, że obaj, dysząc z wściekłości, usiłują wrócić do walki. – Spokój, powiedziałem, bo skończycie dzisiaj obaj za kratkami!

– Spadaj, gnoju! – warknął Kacper, odpychając go z całej siły jedną ręką. – Nie wtrącaj się, bo też ci skuję ryja!

– Kacper! – krzyknęła w desperacji przerażona tą odzywką Iza.

– Spokój! – powtórzył twardo szef, nie dając się odepchnąć i wciąż usiłując rozdzielić walczących. – No już, frajerzy, koniec nawalanki! Ostrzegam ostatni raz!

– Szefie, my to załatwimy! – zawołał podbiegający właśnie do nich Chudy. – Szef ich puści, to nasze zadanie… Tomek, dawaj!

Tuż za nim zbliżał się w istocie szybkim krokiem Tom, budzący respekt swą postawną sylwetką. Obaj ochroniarze podeszli od tyłu do wciąż siłujących się przeciwników i każdy chwycił jednego z nich za ramiona, co pozwoliło im bez większego trudu ich rozdzielić, a następnie unieszkodliwili ich za pomocą chwytu Nelsona, nie zważając na sypiące się pod ich adresem groźby i przekleństwa. Gęstniejący wokół tłum obserwatorów nagrodził tę szybką i spektakularną interwencję gromkimi brawami i okrzykami uznania.

– No i zobaczcie, chłopakom lepiej nie wchodzić w drogę!

– Tylko trzymaj go za łeb, bo ci wierzgnie z drugiej strony!

– Brawo, panowie! Dobra robota!

Na wpół odrętwiała Iza, czując, że z nerwów kręci jej się w głowie, wycofała się pod bar, skąd wraz z innymi koleżankami obserwowała, jak ochroniarze, na polecenie i w asyście szefa, siłą wyprowadzają z lokalu stawiających nadal opór uczestników bójki. Dygocząca z emocji Martyna wymknęła się cichaczem, nie przyznając się do znajomości z Kacprem. W pierwszym odruchu Iza chciała sama wybiec za nimi i sprawdzić, co z nim zrobią, jednak kiedy ruszyła z miejsca, kolana ugięły się pod nią tak mocno, że musiała przytrzymać się baru, i potrzebowała kilkunastu sekund, żeby względnie opanować tę nerwową słabość.

– Ej, co tam się stało? – dopytywała Ola, która dopiero teraz dołączyła do reszty kelnerek, gdyż wcześniej obsługiwała gości w innej części sali.

– Jakaś bójka była – wyjaśniła jej Basia. – Iza, widziałaś to z bliska? O co tam poszło?

Iza, którą przepełniał palący wstyd pomieszany z niepokojem o Kacpra, pokręciła tylko głową, niezdolna w tym momencie do udzielania jakichkolwiek wyjaśnień.

– No, nieważne – machnęła ręką Basia. – Chłopaki już sobie poradzili, sytuacja opanowana. Wracamy na salę.

Kelnerki posłusznie wróciły do swoich obowiązków. Iza zabrała z blatu swoją tacę i na uginających się jeszcze nogach z powrotem ruszyła do przydzielonego jej dziś odległego sektora sali przy samych drzwiach wejściowych. Zbieranie pustych naczyń, odnoszenie ich do kuchni, przyjmowanie nowych zamówień i donoszenie gościom tych już zrealizowanych skutecznie zajęło jej uwagę i pozwoliło nieco uspokoić zbyt mocno bijące serce.

(c.d.n.)