Anabella - Rozdział X (cz. 5) - De te fabula narratur

– Szefie, ja… chciałam pana bardzo przeprosić – powiedziała ze skruchą. – Znaczy za tego Kacpra, za to, jak się zachowywał i co mówił… za tę całą sytuację. To w pewnym sensie moja wina, bo on tu przyszedł ze względu na mnie. Nie przyszłoby mi do głowy, że zrobi taką awanturę…

Szef uśmiechnął się lekko.

– To twój chłopak? – zapytał obojętnym tonem.

– Nie – zaprzeczyła szybko. – Ale jesteśmy w bliskiej relacji… po prostu mieszkamy razem. To znaczy nie w tym sensie – sprostowała, widząc, że jego twarz obleka się wyrazem rozbawienia. – Chodzi mi o to, że…

– Mniejsza o to, cofam pytanie – przerwał jej, poważniejąc. – Z zasady nie wnikam w prywatne życie i relacje osobiste moich pracowników, jeśli nie rzutuje to na pracę, którą wykonują. Zakładam, że to był jednorazowy przypadek… Ma frajer szczęście, bo mogłem wezwać gliny i narobić mu dymu, ale zlitowałem się i puściłem go do domu. Jednego i drugiego zresztą… W każdym razie, jeśli masz jakiś wpływ na tego herosa, zadbaj o to, żeby taki numer więcej mi się w tym lokalu nie powtórzył.

– Oczywiście, szefie – pokiwała głową. – Jutro z nim o tym porozmawiam, i tak miałam taki zamiar. Chciałam tylko powiedzieć, że strasznie mi wstyd za tę scenę… i zapytać, czy… – urwała niepewnie, podnosząc na niego przepełnione niepokojem oczy.

– Czy?

– Czy szef bardzo się na mnie gniewa – szepnęła z ciężkim sercem.

Mężczyzna przez kilka sekund przyglądał jej się w milczeniu i delikatny, pobłażliwy uśmiech rozświetlił mu twarz. Pokręcił powoli głową.

– Nie, elfiku – odparł ciepłym, spokojnym tonem. – Ja nie gniewam się o takie drobiazgi.

– Dziękuję – szepnęła jeszcze ciszej.

„Znów nazywa mnie elfem” – przebiegło jej przez głowę. – „Nie wiem, dlaczego akurat tak mnie ochrzcił, ale to chyba znaczy, że naprawdę się nie gniewa…”

– Wracaj na salę i poinformuj koleżanki o poniedziałkowym zebraniu – podjął szef, przewieszając sobie przez przedramię niesioną w ręce marynarkę i przesuwając dłonią po włosach. – Niektóre zaraz wychodzą do domu, niech już Basia nie zawraca sobie jutro głowy telefonami do nich… O co chodzi, coś jest nie tak? – dodał podejrzliwym tonem, widząc, że dziewczyna przygląda mu się jakimś dziwnym, jakby nieobecnym wzrokiem.

Iza ocknęła się jak z transu.

– Nie, wszystko w porządku – pokręciła głową zmieszana. – Przepraszam. Po prostu szef kogoś mi czasami… przypomina.

Na ostatnie słowo twarz szefa natychmiast oblekła się szarym cieniem i na kilka chwil przybrała ten sam surowy wyraz, który widziała już u niego kilkakrotnie i który zazwyczaj pojawiał się na jego obliczu zupełnie bez powodu.

– Wracaj do pracy – rzucił chłodno, naciskając klamkę u drzwi swojego gabinetu.

Zdziwiona tą nagłą zmianą nastroju Iza grzecznie skinęła głową, odwróciła się i ruszyła korytarzem w stronę wyjścia z zaplecza, przy którym natknęła się na wracającą z sali Olę.

– O, Iza, dobrze, że cię widzę! – zawołała. – Ja zaraz się zbieram, dzisiaj jestem tylko do północy. Zostajesz z Klaudią i Basią, Ala już poszła do domu. Na szczęście klienci też powoli się przerzedzają, sporo osób już wyszło, a Antek mówi, że będzie grał tylko do wpół do pierwszej, to wtedy większość sobie pójdzie… To co, widzimy się w poniedziałek?

– Tak, właśnie! – podchwyciła Iza. – Szef kazał wam powiedzieć, że na poniedziałek na szesnastą zwołuje jakieś ważne zebranie. Wszyscy mają być bez pudła. My akurat mamy szczęście, bo wtedy i tak pracujemy, ale inni będą musieli się zorganizować. Zaraz powiem Klaudii. Nie będzie zachwycona, to jej wolny dzień, poza tym słyszałam, jak mówiła, że w poniedziałek po południu ma jakiś kurs, ale cóż…

– Rozkaz szefa rzecz święta – odparła Ola, patrząc na nią z lekkim zaniepokojeniem. – Ale o co chodzi? Wiesz coś więcej? Po co mu to zebranie?

– Nie wiem – pokręciła głową Iza. – Nawet Basi nie powiedział nic konkretnego, tyle tylko, że to nic złego… ale nie wiadomo, w jakim sensie. Jakbym jeszcze dzisiaj czegoś się dowiedziała, to wyślę ci smsa albo zadzwonię.

– Okej – uśmiechnęła się Ola. – Może faktycznie po brandy szefowi rozwiąże się język.

– Po brandy? – powtórzyła zdziwiona Iza. – Po jakiej brandy?

– Nie wiesz, że szef po ciężkim dniu pociąga sobie brandy w gabinecie? – zaśmiała się cicho Ola, pochylając się do niej w konspiracyjnym geście. – W zespole wszyscy o tym wiedzą. Rzadko to robi, zwykle machnie sobie jakieś piwko i tyle, ale jak ma ostrzejszy dzień, to w ruch zawsze idzie oryginalna brandy. Dzisiaj był na jakimś spotkaniu biznesowym u Krawczyka… wiesz, u tego milionera… więc pewnie zestresował się i obciągnie na to konto mocną setę. Na szczęście ma wyczucie i wie, kiedy przestać, ale to i tak już jest u niego, moim zdaniem, taki delikatny nałóg… No, ale co się dziwić? – rozłożyła ręce. – Tyle rzeczy ma na głowie, że bez małego resetu nie daje rady…

Iza pokręciła głową z niesmakiem, ale powstrzymała się od komentarza i sięgnąwszy po swoją tacę, udała się na salę, po drodze dyskretnie przecierając klejące jej się już ze zmęczenia i niewyspania oczy.