Anabella - Rozdział X (cz. 6) - De te fabula narratur

„Niestety, nie mogę się tak łudzić” – myślała smutno, zmierzając do domu pustą ulicą skąpaną w rozproszonym świetle latarni sodowych, które oświetlały na pomarańczowo ośnieżony chodnik. – „On ma już teraz swoje życie, w którym nie ma dla mnie miejsca. Przecież gdyby chciał, już dawno by się do mnie odezwał…”

Była druga dwadzieścia. Iza wracała po zakończonej zmianie w Anabelli z zamiarem porządnego wyspania się i odzyskania równowagi po ciężkich przeżyciach, a rano przeprowadzenia poważnej rozmowy z Kacprem. Wyrozumiała reakcja szefa na jego wybryk, z którym i ona została automatycznie powiązana, przepełniła ją ulgą, choć z drugiej strony wiedziała, że tak naprawdę nie było w tym za wiele jej winy. Gdyby chciała, mogłaby nie przyznawać się do Kacpra i nie byłoby tej nieprzyjemnej afery, nie musiałaby nikogo przepraszać… Jednak szczere przywiązanie do tego niesfornego, lecz w głębi duszy dobrego i sympatycznego chłopaka, który swego czasu odzyskał dla niej od Marciniakowej ciężko zarobione pieniądze, nie pozwoliło jej odciąć się od niego w trudnej chwili i pomimo zszarpanych nerwów cieszyła się na myśl o tym, że zachowała się dziś wobec niego lojalnie.

Myśli o tym kotłowały jej się w głowie aż do zakończenia zmiany i opuszczenia lokalu, jednak kiedy wyszła na ulicę i mroźne powietrze owiało jej twarz, w jej pamięci odżyły cudowne chwile, kiedy w taką samą mroźną noc wracała z dyskoteki w Małowoli, ze swojej pierwszej imprezy u boku Michała. Ten mróz sprzed czterech lat pachniał tak samo i tak samo szczypał w policzki… Wtedy również świat był pusty i uśpiony, jak ten dzisiejszy nocny Lublin, choć wtedy znajdowali się wśród ośnieżonych pól i wiejskich krajobrazów rodzinnych stron… Byli wtedy razem, we dwoje… była taka szczęśliwa…

Ten drobny impuls jak zwykle wystarczył do tego, by jej myśli zresetowały się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i wypełniły po brzegi Michałem. Tym Michałem, którego kilka dni wcześniej spotkała na uczelni i który od tamtej pory znów zniknął jej z oczu, choć minął już ponad tydzień.

„Nie oszukujmy się, gdyby mu zależało, już dawno by mnie znalazł” – myślała ponuro, wchodząc do bramy swojej kamienicy i wspinając się po słabo oświetlonych schodach. – „Ale jego to nie obchodzi… To, że zdziwił się, kiedy zobaczył mnie w Lublinie, tym bardziej świadczy o tym, że zupełnie już go nie interesuję. Ma przecież kumpli, część ludzi z Korytkowa wie, że pojechałam na studia do Lublina, plotki szybko się niosą, łatwo mógł się dowiedzieć… Boże, dlaczego ja ciągle jestem taka głupia i naiwna? Wmawiam sobie, że będzie dobrze, a nie mam do tego ani cienia racjonalnej przesłanki. Wręcz przeciwnie…”

Z westchnieniem wyjęła klucze, po czym, starając się nie robić hałasu, otworzyła drzwi i weszła do przedpokoju. Następnie, nie zapalając światła, aby nie budzić śpiących domowników, rozebrała się z wierzchnich ubrań i jak najciszej wsunęła się do swojego pokoju. Jednak nim zdążyła zamknąć za sobą drzwi, usłyszała dobiegający z przedpokoju szept:

– Iza?

– Kacper? – odszepnęła, z powrotem uchylając drzwi.

– Mogę na chwilę?

– Wejdź.

(c.d.n.)