Anabella - Rozdział X (cz. 7) - De te fabula narratur

Wsunął się za nią do pokoju i cicho zamknął drzwi. Iza podeszła do swojego biurka, zapaliła lampkę i odwróciła się do niego. Stał przed nią skonfundowany jak mały chłopiec przyłapany na wykradaniu cukierków, a w oczy od razu rzucała się biegnąca mu przez prawy policzek szrama, która wyglądała na mocne zadrapanie.

– Czekałem, aż wrócisz – odezwał się z zakłopotaniem. – Nie mogłem spać, no kapujesz, sumienie mnie gryzło…

– Co ci się stało w policzek?

Odruchowo przeciągnął dłonią po szramie i machnął ręką.

– E, nic takiego – odparł lekceważąco. – To ten dupek mnie podrapał. Nawet nie umie walczyć jak mężczyzna, tylko drapie pazurami jak baba… I przez niego Marlenka mi dzisiaj uciekła! Chociaż może to i lepiej? – zastanowił się. – Już i tak straciłem na dzisiaj całą ochotę na bal… Ale nieważne – przerwał sam sobie i podszedł do stojącej z surową miną dziewczyny. – Iza… wiesz, co chcę powiedzieć. Przepraszam.

– I co z tego, że przepraszasz, Kacper? – zapytała Iza, postanawiając skorzystać z okazji do przemówienia mu do rozsądku. – Powiedz mi, kiedy ty się wreszcie nauczysz najpierw myśleć, a potem działać? Po co było tak się rzucać, przecież tamten chłopak nic wielkiego ci nie zrobił…

– Jak to nie?! – oburzył się Kacper. – Uderzył Marlenkę i nie chciał przeprosić, a ja…

– Martynkę – sprostowała nie bez złośliwości.

– Cholera, no i widzisz, zawsze mi się myli… – pokręcił głową. – Ja nie wiem, co ja mam z tą pamięcią do imion…

– Gdyby zależało ci na dziewczynie, to pamiętałbyś dobrze jej imię – podkreśliła Iza, nie spuszczając z niego surowego wzroku. – Ale ty myślisz tylko o tym, żeby się pobawić, a reszta cię nie obchodzi… Ja ci mówię, Kacper, przemyśl to na poważnie, bo jak dalej będziesz tak żył, to zobaczysz, że w końcu się doigrasz. Nie chcę ci prawić kazań – dodała, widząc jego skrzywioną minę – ale sam masz swój rozum, więc przemyśl to po prostu. A co do dzisiejszego wieczoru… i po co nam to było? No powiedz, po co? Przecież nie było żadnego powodu do takiej awantury, a przez ciebie i ja miałam kłopoty…

– Kłopoty? – podchwycił z niepokojem. – Jakie kłopoty?

– Podpadłam szefowi i musiałam go za ciebie przepraszać – oznajmiła mu z powagą. – I tłumaczyć mu, dlaczego przychodzą do mnie znajomi, którzy z miejsca urządzają mu w lokalu bójki. Myślisz, że to było dla mnie przyjemne? Sam się zastanów… Tak czy inaczej obiecałam mu, że to się więcej nie powtórzy – dodała z naciskiem.

– Nie powtórzy się, no co ty, Iza! – obiecał skwapliwie Kacper, który słuchał reprymendy z rosnącym zakłopotaniem. – Sam wiem, że dzisiaj przegiąłem, poniosło mnie i zaćmiło przez tego gówniarza… Ale nie chcę już więcej robić ci problemów. Dlatego obiecuję, że nie będę już zaglądał do tej twojej knajpy, dopóki sama mi na to nie pozwolisz.

– Nie będziesz? – upewniła się Iza, uznając, że to chyba rzeczywiście jest najlepszy pomysł na uniknięcie kolejnych nieprzyjemności.

– Przysięgam! – oznajmił uroczyście Kacper, waląc się pięścią w pierś na poparcie swych słów. – A ty wiesz, że jestem człowiek honoru i przysięgi zawsze dotrzymuję!

– Okej – westchnęła z niezbyt przekonaną miną.

(c.d.n.)