Anabella – Rozdział XC (cz. 2) - De te fabula narratur

– Trzy plus – szepnęła z niedowierzaniem Iza po wyjściu z sali egzaminacyjnej.

Słowa te powitała owacja koleżanek i kolegów, którzy czekali na nią na korytarzu.

– Brawo! Super, Iza! No widzisz? A tak się bałaś!

– Mówiłam przecież, że Izka wszystko umie, tylko ściemnia! – pokiwała głową Kinga.

– Gratulacje, kochana! – rzuciła z radością Marta, całując wciąż oszołomioną lecz jednocześnie uszczęśliwioną sukcesem koleżankę w oba policzki. – Zobacz, już mamy to z głowy!

– Kuba, powo! – rzucił tymczasem Zbyszek, zwracając się do kolegi, który właśnie wchodził na egzamin jako ostatni z grupy. – Trzymaj się!

– Czekamy tu na ciebie! – dodała Weronika.

Kuba skinął głową i odważnie otworzył drzwi, za którymi czekał na niego profesor. Końcowy egzamin ustny z literatury francuskiej dziewiętnastego wieku dobiegał już końca. Iza, która zdawała jako przedostatnia z roku, choć z części tematów nie była prawie wcale przygotowana, gdyż zabrakło jej na to czasu, jak zwykle kompensowała luki w wiedzy umiejętnością swobodnego wypowiadania się po francusku i sprawnego kojarzenia skrawków informacji, jakie litościwie w przebiegu egzaminu podsuwał jej wykładowca. Jej wytężony wysiłek umysłowy, zmierzający ku temu, by wbrew doświadczeniu znanemu od czasów króla Salomona nalać z pustego w próżne, okazał się owocny, a jego efekt zrobił na profesorze takie wrażenie, że nie tylko postawił jej ocenę pozytywną, ale nawet ową wymarzoną tróję opatrzył bonusowym plusem.

– No to czekamy na Kubusia i lecimy całą bandą na jakiś sok! – zapowiedziała wesoło Monika. – Ja to nawet nie wykluczam czegoś mocniejszego!

– Ja też! – zaśmiała się Kinga, przyglądając się dochodzącej powoli do zmysłów Izie. – Hej, Izka, tobie też by się przydało! Słyszysz? Obudź się! Jesteś kompletnie nieprzytomna!

– I nadal blada jak trup – dodała z dezaprobatą Marta. – No, Iza… uśmiech! Już jest po wszystkim!

– Wiem – uśmiechnęła się niepewnie Iza. – Ale jakoś nadal nie mogę się otrząsnąć. Uff… Uczyłam się od tygodnia, a wczoraj prawie całą noc, ale jak tylko weszłam do sali, wszystko mi się pomieszało. Nie wiem, jak to zrobiłam, że zdałam, to głównie zasługa Kosy. Gdyby mi nie podpowiadał, nic by z tego nie było. Chyba chciał mieć mnie dzisiaj z głowy! – dodała żartobliwie, przesuwając dłonią po czole i zmęczonych, zaczerwienionych z niewyspania oczach. – A ja jestem mu za to nieskończenie wdzięczna.

– Fakt, dzisiaj Kosicki nie oblał nikogo – zauważyła Weronika. – Chyba że jeszcze Kubie noga się powinie. Ale oczywiście tego mu nie życzmy! – parsknęła śmiechem, zerkając na zamknięte drzwi od sali. – Nie no… da radę, będzie dobrze!

– Kosa pewnie chce mieć spokój we wrześniu i dlatego dzisiaj wszystkich puszcza – podjęła Kinga. – Może planuje dłuższe wakacje?

Wszyscy roześmiali się aprobująco.

– Albo po prostu ma dobry humor – wzruszył ramionami Zbyszek. – Ja tam nie narzekam, dzisiaj poszedłem na luzie i trójeczka weszła jak po maśle. Ja zresztą po tej po gramatyce to już niczego się nie boję!

Towarzystwo gruchnęło śmiechem i natychmiast zamilkło, zatykając sobie usta, w porę przypomniawszy sobie, że za drzwiami przecież nadal trwa egzamin.

– Ej, słuchajcie, lepiej odsuńmy się stąd trochę – zarządziła półgłosem Weronika. – Bo jak będziemy tak ryczeć, to Kosa w końcu się wkurzy i obleje nam Kubę!

– Okej, jasne – wyszeptali pozostali i cała grupa zgodnie przeniosła się na drugą stronę korytarza, gdzie echo mniej się niosło, za to nadal można było mieć na oku wejście na salę egzaminacyjną.

Rozmowa potoczyła się dalej ściszonym tonem. Wreszcie, po kolejnych kilku minutach, drzwi otworzyły się i wyszedł zza nich rozpromieniony Kuba, z daleka pokazując kolegom uniesiony w górę kciuk. Zebrani natychmiast podbiegli do niego z gratulacjami, ściskając go jak wcześniej Izę.

– Co dostałeś? Tróję? No i dobrze! Brawo, Kuba!

– No to słuchajcie, jeszcze tylko dwa egzaminy i wakacje!

– Co tam, te dwa to już pryszcz! Kto by się bał kulturówki! Literatura była najgorsza!

– I gramatyka!

– Dobra, a teraz już koniec o egzaminach! Słyszycie?! Idziemy na piwko!!!

Roześmiane towarzystwo wzniosło chóralny okrzyk entuzjazmu, po czym znów zamilkło na widok wychodzącego z sali profesora, który zamknął drzwi po zakończonym egzaminie i i skinąwszy im głową, odszedł w głąb korytarza.

(c.d.n.)