Anabella – Rozdział XC (cz. 5) - De te fabula narratur

– Biedny Pepuś – szepnęła Iza. – On też przecież na to nie zasłużył. Aż mam wyrzuty sumienia, że jako jego mama chrzestna nie mogę przy nim być. A takie dziecko tak bardzo potrzebuje uwagi i czułości…

– O to się nie martw, Izunia – zapewniła ją Amelia. – Jeśli chodzi o czułość, to już my o niego dbamy. Ja codziennie staram się chociaż na trochę wziąć go na kolana i poutulać, Zosia też bawi się z nim zawsze, kiedy tylko może, a Piotrek codziennie po pracy, zanim pojedzie do siebie do Małowoli, bierze go na wieczorny spacer i przynajmniej pół godziny chodzi z nim na rękach po drodze albo u nas po ogródku. Gada coś do niego, pokazuje mu liście, drzewa, kwiatki… Agnieszka wprawdzie krzywo na to patrzy, ale toleruje to, bo dzięki temu ma czas, żeby spokojnie dokończyć sprzątanie, przygotować stoisko na kolejny dzień i zebrać się do domu. Czasami słyszę, jak Piotrek proponuje jej na koniec, że odprowadzi ich z Pepusiem albo podwiezie samochodem, ale ona nigdy się nie zgadza, chociaż wieczorem po ciężkiej dniówce już po prostu pada z nóg, a pchanie wózka z dzieckiem i bagażami przez całe Korytkowo to wcale nie jest lekki spacerek. Zwłaszcza że koło Kmiecików droga bez asfaltu i po deszczu robi się błoto. Ech, mówię ci, Iza, żal mi tej dziewczyny! Gdyby chociaż w domu miała normalną sytuację…

– No właśnie – pokiwała smętnie głową Iza, wspominając zachowanie ojca Agnieszki na chrzcinach Pepusia. – To jest chyba w tym wszystkim najgorsze. I Robcio ma rację, że gdyby udało się zorganizować dla niej osobne mieszkanie, to może trochę by jej to pomogło na psychikę. Mówisz, że już zaczęli budowę restauracji?

– Tak, dwa tygodnie temu – ożywiła się Amelia. – Robert z Piotrkiem i jeszcze z dwoma chłopakami z Małowoli, Konradem i Wojtkiem. To są ci sami, którzy pomagali nam w tamtym roku przy rozbudowie sklepu. Na razie wylewają fundamenty i zwożą materiały do budowy ścian. Fundamenty będą musiały porządnie wyschnąć, zanim będzie można dalej budować, więc cieszymy się, że akurat trafiła nam się taka ładna pogoda.

– Czyli udało wam się uruchomić ten kredyt na budowę?

– Aha, środki już mamy na koncie – zapewniła ją z zadowoleniem Amelia. – Teraz pozostaje tylko korzystać z pogody i działać. Robik chce przez wakacje postawić ściany, zrobić dach i do jesieni zamknąć stan surowy. Najtrudniej będzie z tym dachem, bo dekarze są teraz bardzo zajęci, udało się zamówić ekipę dopiero na przełom sierpnia i września. Tak więc trzeba będzie modlić się o pogodę na ten czas, bo gdyby wtedy lało, to robota mocno się opóźni. No i ściany będą niepotrzebnie moknąć…

– Nie martw się tym na zapas, Melu – uśmiechnęła się Iza. – Pogoda jest nieprzewidywalna, ale Robcio na pewno o wszystko zadba, a póki co cieszmy się, że jest ładnie i prace mogą iść do przodu. Ech, dzielny chłopak! Ciekawa jestem, ile zdążą wybudować do czasu mojego urlopu w lipcu. Pewnie jak przyjadę, to już z daleka zobaczę nowy budynek!

– A tak, to na pewno – przyznała z dumą Amelia. – W lipcu ściany, przynajmniej te nośne, już będą w trakcie budowy. Wszystko zależy od możliwości przerobowych. Zresztą niewykluczone, że na kilka najbardziej intensywnych tygodni Robik weźmie dodatkowych ludzi z ekipy od Krzemińskich.

– Od Krzemińskich? – zdumiała się Iza, której serce jak zwykle mocniej zabiło na dźwięk tego nazwiska,

Amelia zmieszała się nieco.

– No tak… na razie to są tylko luźne plany i raczej jesteśmy na nie, ale Robi nie chce niczego wykluczać, bo w pewnym momencie może bardzo zależeć nam na tempie. A że od Krzemińskich… No wiesz, oni ciągle coś tam u siebie budują, tych ludzi z ich ekipy znamy ze sklepu, zwłaszcza jednego, pana Waldka. On sam, jak się dowiedział, że zaczynamy budowę nowej hali… bo Robik tylko tyle mówi o naszej inwestycji, nazywa to „nową halą”… to zaraz się zadeklarował, że mogliby pomóc, bo u Krzemińskich na razie nie ma cięższej roboty. Dopiero w sierpniu ma być, bo zdaje się, że ich młody będzie coś budował. Słyszałam od Marczukowej, że już działkę pod własny dom kupuje, wiesz? – dodała z ożywieniem. – Może chce się żenić?

Iza uśmiechnęła się leciutko.

(c.d.n.)