Anabella – Rozdział XC (cz. 7) - De te fabula narratur

– Proszę sobie usiąść i poczekać – nakazał Izie i panu Stanisławowi strażnik więzienny, wpuszczając ich do sali widzeń. – Za chwilę przyprowadzimy więźnia.

Drzwi zamknęły się i w obszernym pomieszczeniu zapadła głucha cisza, przerwana tylko na chwilę szurnięciem krzeseł, które oboje zajęli przy jednym ze stolików. Ciężka atmosfera więzienia nie sprzyjała rozmowom, dlatego czekali w milczeniu, tylko od czasu do czasu wymieniając między sobą krótkie spojrzenia.

Zaplanowane na połowę czerwca spotkanie z Kacprem przesunęło się o tydzień z powodu choroby pana Stanisława, ów bowiem poprosił o zmianę terminu, by doleczyć zapalenie gardła, jakie złapało go w ostatnim czasie pomimo pięknej letniej pogody na dworze. Iza, która akurat w tym czasie miała dużo nauki do jednego z egzaminów, chętnie przystała na tę zmianę, zależało jej zresztą na tym, żeby i pan Stanisław mógł skorzystać z okazji do zobaczenia bratanka, jako że Kacprowi przysługiwało tylko jedno widzenie na miesiąc.

Po kilku minutach oczekiwania, które w atmosferze ponurej, zamkniętej sali dłużyły się niemiłosiernie, w głębi wewnętrznego korytarza prowadzącego do oddziałów więziennych rozległy się kroki i zabezpieczone kratami drzwi otwarły się z łoskotem. Iza i pan Stanisław natychmiast poderwali się od stołu i uśmiechem postąpili w stronę wprowadzonego przez strażnika Kacpra. Ku ich radości chłopak wyglądał dziś jeszcze lepiej niż poprzednim razem, wręcz z daleka tryskał zdrowiem i szampańskim humorem.

– Iza! Stryj! – zawołał wesoło, podchodząc ku nim z szeroko otwartymi ramionami. – No żesz, hej, nareszcie! Dawaj pyska, stary capie! Jak tam twoje gardło? Lepiej ci już?

– Lepiej, lepiej – zapewnił pan Stanisław, ściskając go serdecznie na powitanie. – Ale w tamtym tygodniu to jeszcze słabo się czułem i musiałem odwołać. Ciebie też nie chciałem zarazić.

– Spoko, stryj, nie tłumacz się! – zaśmiał się Kacper, klepiąc go przyjaźnie dłońmi po obu ramionach. – Poczekałem sobie na was, co tam, tydzień w jedną czy w drugą… No, chodź tutaj, Iza! – dodał, wyciągając ręce do przyglądającej im się z uśmiechem dziewczyny i ogarniając ją ramionami w geście powitania. – Ale fajnie cię widzieć! Ach, to ciepełko… Serio, gostek, który wymyślił kobietę, był geniuszem!

– Pan Bóg – stwierdził pan Stanisław, przyglądając się z rozbawieniem tradycyjnej scenie przytulania Izy.

– Pan Bóg czy nie Pan Bóg, ja się w to nie mieszam – odparł oględnie Kacper, wtulając twarz we włosy dziewczyny i z całej pary wciągając w nozdrza ich zapach. – Mmm… ja pierniczę, Iza… odjeżdżam… Kim by nie był ten mistrz, ma u mnie za to szacun do końca życia! Świat bez kobiet to by było piekło na ziemi, ja wam to mówię – dodał, puszczając ją nagle i w filozoficznym geście podnosząc w górę palec. – Piekło bez dwóch zdań. A kto by w takim piekle wytrzymał? Na pewno nie ja!

Iza i pan Stanisław roześmiali się na te słowa, zajmując z powrotem miejsca przy stole.

– Przecież wytrzymujesz w nim już całe pół roku, Kacperku – przypomniała mu wymownie Iza. – I zresztą całkiem nieźle się trzymasz!

– Bo to pudło to nie jest żadne piekło – odparł stanowczo Kacper, również przysuwając sobie krzesło, by usiąść naprzeciwko nich. – To tylko czyściec na drodze do raju. A właściwie to czyściec, piekło i raj! Trzy w jednym. Ale najbardziej raj.

Mówiąc to, przymknął na chwilę oczy, a jego oblicze oblekł wyraz błogiego rozmarzenia. Iza i pan Stanisław przyglądali mu się podejrzliwie.

– Raj – powtórzył rozanielonym tonem Kacper. – Normalnie niebo na ziemi…

Iza i jej towarzysz wymienili między sobą znaczące i zaintrygowane spojrzenia.

– Ejże, Kacper! – prychnął starszy pan. – Ty coś kombinujesz! Jaki raj, jakie niebo? Przyznaj no się, co ci znowu łazi po tym pustym łbie!

Kacper uśmiechnął się tajemniczo, nadal nie otwierając oczu.

– Ja coś czuję, że w to musiała się wmieszać jakaś kobitka – dodał z przekąsem pan Stanisław. – Ani chybi, pani Izo! Niech pani patrzy, jaką ten szczyl ma minę! Przecież on nigdy o niczym innym nie myśli jak o kobitkach! Co innego mogłoby mu się tak na głowę rzucić? Alkoholu przecie w więzieniu nie dają…

– Prawda! – podchwyciła wesołym tonem Iza, nie spuszczając zaintrygowanego wzroku z Kacpra. – No mówże, Kacperku, bo umrzemy z ciekawości! Raj? Tutaj?

– Mhm – skinął głową Kacper, po czym otworzył oczy, wyprostował się na krześle i uśmiechnął się szeroko do swoich gości. – No i co się tak na mnie gapicie? Stryj to gały wytrzeszcza, jakby go kto dusił! Haha!… Spoko, nie bójcie się, nie zwariowałem! – dodał uspokajająco. – Po prostu życie nauczyło mnie, że raj… ach, raj, mówię wam! – westchnął znów, z błogością przymykając powieki – … że raj może być wszędzie. Nawet w takim pierdlu.

Mówiąc to, teatralnym gestem zakreślił dłonią przestrzeń wokół siebie i znów uśmiechnął się błogo, rozsiadając się mocniej na krześle. Iza i pan Stanisław po raz kolejny wymienili zdezorientowane spojrzenia.

– Ech, nic nie rozumiecie! – zaśmiał się rozbawiony ich minami Kacper. – No okej, nic dziwnego, ja sam się tego nie spodziewałem. Do łba mi nie przyszło, że ta robota na budowie, co nie wypaliła, to było najlepsze, co mogło mnie tu spotkać. I co? Okazało się, że jednak ma się tego fuksa w życiu! Ha! Nie pierwszy raz! Nawet Jasiek to przyznaje! Jak teraz sobie pomyślę, co ja wygadywałem, i że pan mecenas mógłby wstawić się do naczelnika… że naczelnik mógłby zmienić nam przydziały… ech! Aż mi włosy na łbie dęba stają! Bo jak ja bym pojechał na tę budowę… i jak teraz pomyślę, co by mi przeszło koło nosa…

Tu na chwilę aż złapał się obiema rękami za głowę.

(c.d.n)