Anabella – Rozdział XC (cz. 9) - De te fabula narratur

Jego głos przybrał miękką modulację, a oczy na nowo zamgliły mu się zachwytem. Iza znów zagryzła wargi, żeby stłumić śmiech. Choć żywiołowy entuzjazm Kacpra wobec nowo zapoznanej dziewczyny z więziennej kuchni nie mógł nie robić wrażenia, jego podniebne peany na jej temat jak zwykle należało traktować z przymrużeniem oka. Wszak nic dziwnego, że osadzony od ponad pół roku w więzieniu, rozpaczliwie spragniony kontaktu z kobietami chłopak niemal zgłupiał przy pierwszym kontakcie z osobą płci przeciwnej, w dodatku młodą, ładną i w jego typie urody. Nie mając w zasięgu żadnych innych kobiet, skupił uwagę na tej, którą tak niespodziewanie spotkał w więziennych murach, a jeśli i ona w jakikolwiek sposób odpowiedziała na jego zainteresowanie, to efekt, jaki właśnie przed nimi prezentował, nie był wcale trudny do przewidzenia.

– No dobrze, Kasieńka – odezwał się sceptycznie pan Stanisław, widocznie myśląc o tym samym. – Wiadomo, że tobie ta dziewczyna całkiem na łeb padła, boś żadnej innej od miesięcy na oczy nie widział. Ale co ona na to? Przecież ona chyba tutaj tylko w kuchni pracuje, a ty wyrok masz i w więzieniu siedzisz. To co jej po takim gałganie? Chyba że taka sama jak wszystkie tamte twoje…

– Co?!! – przerwał mu tubalnym rykiem Kacper, zrywając się z miejsca i z całej siły waląc pięścią w stół, aż echo poniosło się po sali widzeń, a Iza i pan Stanisław podskoczyli na krzesłach. – Wypluj to słowo, stryj! No, wypluj, do cholery, ale już!!! Ona taka sama?! Jak tamte?! A żeby cię!…

Do sali zajrzał zaniepokojony hałasem strażnik więzienny. Iza z daleka dała mu znak, że sytuacja jest pod kontrolą, na co mężczyzna pokręcił głową z dezaprobatą, pogroził więźniowi palcem i bez słowa wycofał się z powrotem na korytarz. Kacper natychmiast ochłonął i opadł na krzesło.

– Widzisz? Nie krzycz tak – zestrofowała go półgłosem Iza. – Chcesz, żeby nas stąd wyrzucili? A tobie jeszcze za te wrzaski dadzą jakąś karę!

– No okej – odetchnął Kacper, rzucając stryjowi urażone spojrzenie. – Sorry, Iza, masz rację. Poniosło mnie, bo jak stryj mi tu Kasię obraża, to we mnie aż się flaki gotują.

– Ech, Kacper, nie przesadzaj – zaprotestował pojednawczym tonem pan Stanisław. – Przecież nie chciałem nikogo obrazić. Może źle to ująłem, ale jak już komuś miałbym dopiec, to nie jej, a co najwyżej tobie. Po prostu pomyślałem, że żadna porządna kobitka z takim jak ty by się nie zadawała. No co, źle mówię? – wzruszył ramionami, ostentacyjnie ignorując fakt, że oczy Kacpra znów ciskają niebezpieczne iskry. – Więzień jesteś, po wyroku! Co by porządnej dziewczynie było po takim głąbie?

Wbrew obawom Izy, która na te słowa spodziewała się kolejnego wybuchu furii, Kacper nagle odzyskał humor i uśmiechnął się szeroko.

– A, to co innego – przyznał uspokojony. – Mnie możesz obrażać, stary capie, ile tylko chcesz, spływa to po mnie jak po kaczce. Zresztą masz nawet rację… w pewnym sensie. Ale o Kasieńce złego słowa powiedzieć nie dam! – zastrzegł z powagą. – I jak mi jeszcze raz porównasz ją do tamtych… do Jolki, Baśki, do Julitki… czy tam Judytki… do Marlenki… Martynki… do Ilonki i Iwonki… nawet do Reni… to serio, nie zdzierżę! One jej do pięt nie dorastają, kapujesz? Zapamiętaj to sobie, stryj, bo ja tym razem nie żartuję!

W tym miejscu podniósł w górę pięść i już miał nią swoim zwyczajem huknąć w stół, ale w ostatniej chwili zreflektował się i bezszelestnie opuścił ją na blat.

– Wszystkie tamte mogą się przy niej schować – ciągnął wyjaśniającym tonem, zwracając się teraz do Izy. – Nawet ty… nie gniewaj się, Iza… chociaż ładna jesteś i oczy masz jak z bajki, to przy Kasi po prostu wysiadasz. Sorry, że tak mówię, ale ty i tak masz tę swoją inwersję i jesteś dla mnie jak siostra, więc nie obrazisz się o to, co? – zerknął na nią z niepokojem.

– Oczywiście, że nie, Kacperku – zapewniła go rozbawiona Iza. – Ani myślę się obrażać. I nawet nie próbuję równać się z twoją Kasią.

– No bo z nią nikt nie może się równać – przyznał z rozmarzeniem Kacper. – I to nie tylko przez urodę, chociaż to też. Bo która by miała takie oczy! Niebieskie jak niebo, jak ta, kurde, woda w morzu na Lazurowym Wybrzeżu, co to kiedyś w katalogu widziałem… I taką buzię! Taki uśmiech! Takie rączki, nóżki… całe takie ciałko… mmm! Ja pierniczę… tego się po prostu nie da opowiedzieć! Jak ją sobie czasem w nocy bez ubrań wyobrażam, to aż mnie… ech! – pokręcił głową. – Marzenie ściętej głowy!

– A ty, świntuchu, to byś tylko o takich rzeczach myślał – zdyscyplinował go pan Stanisław, krzywiąc się z niesmakiem. – W nocy bez ubrań! Tylko jedno ci w głowie! Tfu! Ta dziewczyna, jeśli jest taka porządna, jak mówisz, to by ci za to co najwyżej po pysku dała!

(c.d.n.)