Anabella – Rozdział XCI (cz. 10) - De te fabula narratur

– Aha – skrzywiła się. – Na przykład wspomniał mi o intercyzie. To było w kontekście ziemi, co do której sądzi, że jestem jej właścicielką. Niby tak przypadkiem mu się wyrwało, ale umówmy się, takie słowa raczej nigdy nie są przypadkowe. Ciągle gada o wspólnym interesie w Korytkowie… radzi się mnie w sprawie kupna działki pod budowę domu i zaznacza, jak ważne jest dla niego moje zdanie… Musiałabym być ślepa i głucha, żeby nie wychwycić takich aluzji. Dokładnie to samo robił przecież Victor. Na szczęście z Misiem póki co udało mi się zachować dystans – zaznaczyła z rodzajem ponurej satysfakcji. – Nie pozwoliłam sobie na ten luksus, żeby po raz kolejny uwierzyć mu na słowo. To mnie boli, wiadomo… ale czuję, że muszę się bronić, a teraz, przez te zbieżności z Victorem, czuję się jeszcze bardziej skołowana. Bo takie zachowanie niestety wygląda mi na typowy schemat, według którego działają zdrajcy i oszuści.

Na te słowa Lodzia aż podskoczyła.

– O nie, Iza! – przerwała jej żywo. – Stop, za daleko! Co ty wygadujesz! Dlaczego od razu zdrajcy i oszuści? Absolutnie się z tym nie zgadzam! To nie jest żaden argument. Najlepszy przykład to mój Pablo, on też potrafi pleść podobne androny i czarować słowem… i to jak! Takie rzeczy, jak mówisz, to on mi opowiadał od samego początku, on też sypał jak z rękawa matrymonialnymi aluzjami… ba! Nawet to nie były aluzje! Po jednym z pierwszych spotkań, kiedy byliśmy razem na studniówce, a ja ledwo znałam jego imię, zapowiedział mi bezczelnie, że wyjdę za mąż za niego i za nikogo innego. To były takie zawoalowane oświadczyny, do których potem nawiązywał przy każdej możliwej okazji. I niby żartował, a jednak mówił to poważnie! Nie, Iza… To, co zrobił Victor, nie jest miarą tego, jak działają inni! Nie mów tak… proszę, nie mów tak i nie myśl w ten sposób, bo możesz skrzywdzić swojego Misia i kiedyś bardzo tego żałować!

Żywiołowa reakcja Lodzi, która postrzegała świat przez pryzmat własnej miłości do Pabla, nie zbiła jednak Izy z raz podjętego tropu.

– Pablo to co innego – odparła stanowczo. – On naprawdę cię kocha i odkąd się poznaliście, nigdy cię nie zdradził. A mnie Misio oszukał już tyle razy! Powiedz, Lodziu, jak ja mam mu wierzyć? Zobacz, co zrobił Victor… pod tym względem oni obaj są do siebie bardzo podobni, mają skłonności do kłamstwa i zdrady, a ja… ja już wystarczająco się nacierpiałam. I nie chcę więcej tak cierpieć…

Ostatnie słowa wymówiła cichszym, jakby złamanym głosem, lecz po chwili machnęła ręką i nerwowym ruchem sięgnęła po filiżankę z herbatą. Lodzia patrzyła na nią z poważną, współczującą miną.

– Okej, Izunia – powiedziała łagodnie. – Rozumiem… i przepraszam cię. Nie powinnam tak mówić, bo wiadomo, że każdy przypadek jest inny. Ale jedno mnie w tym zastanawia. Masz jakieś podstawy do tego, żeby podejrzewać, że twój Misio teraz kłamie? I że chce cię oszukać?

Podkreślone mocniej słowo teraz wybrzmiało w uszach Izy z podwójnym naciskiem. Burzliwe i negatywne emocje, jakie opanowały ją w przeciągu ostatnich minut, nagle ustąpiły i rozwiały się jak para wypuszczona z gwizdka.

– Nie – westchnęła, spuszczając głowę. – Nie mam. Ale też nie mam żadnych podstaw do tego, żeby mu wierzyć.

– Kapuję – pokiwała głową Lodzia. – W pewnym sensie wiem, jak to jest, przeżyłam jeden taki epizod. W takich chwilach, nawet jak się całym sercem kogoś kocha, rozum podpowiada, że nie wolno robić nic na siłę.

– Właśnie – szepnęła smutno Iza.

– I że jeśli ktoś nas oszukuje i zdradza, to lepiej wycofać się póki czas, nawet kiedy serce wyje z bólu jak pies – dokończyła Lodzia. – Wiem, Iza, to jest prawda. Ale ja sama przekonałam się na własnej skórze, że… wypowiem się teraz jak przystało na żonę adwokata… że nie wolno nikogo skazywać bez procesu i prawa do obrony. Zwłaszcza że, jak mówisz, kochasz Misia, a dla mnie nie ma mocniejszego argumentu niż to.

Iza pokiwała powoli głową. Tak, Lodzia miała rację. Przecież miłość jest najważniejsza. Miłość może wszystko – nawet góry przenosić.

(c.d.n.)