Anabella – Rozdział XCI (cz. 14) - De te fabula narratur

– Wiem, że chcesz dla niego jak najlepiej – mówiła dalej Iza, ważąc każde słowo. – I że szanujesz jego uczucia, bo już dawno zauważyłam, że nigdy sobie z niego nie żartujesz… w tym sensie – spojrzała na nią znacząco, na co Lodzia znów pokiwała głową na znak, że rozumie, o jaki sens chodzi. – Nawet Pablo potrafi czasami sypnąć mu aluzję w tym rodzaju, ale ty nigdy, a to jest dla mnie znak, że wiesz więcej niż on. Majk zresztą sam mi to powiedział… że nie umie rozmawiać o tym z Pablem, mimo że to jego najbardziej zaufany przyjaciel.

– Wiem – przyznała cicho Lodzia, znów kiwając głową. – Mnie też to mówił i prosił wyraźnie, żebym nie przekazywała nic z tego Pablowi. Chyba wstydził się trochę, że w ogóle mi o tym opowiedział, nazwał to chwilą słabości.

– Tak – potwierdziła smutno Iza.

– Więc obiecałam mu to i od dwóch lat nie złamałam tej obietnicy, choć chwilami aż mnie dusiło. Tak bardzo chciałam porozmawiać z kimś o tym i wspólnie zastanowić się, jak pomóc Majkowi… Ale miałam związane ręce. A teraz widzę, że on, Bogu dzięki, nieoczekiwanie znalazł wsparcie w tobie.

Ostatnie słowa wypowiedziała lekko pytającym tonem. Iza pokiwała głową.

– Tak. Właściwie to jest wsparcie dwustronne, coś w rodzaju wzajemnej samopomocy. Sama do końca nie wiem, jak doszło do tego, że przeszliśmy na takie zwierzenia, to był splot rozmaitych okoliczności. W każdym razie dotarliśmy do punktu, w którym Majk opowiedział mi o sobie i o swoim nieszczęśliwym uczuciu do… wiadomej osoby – wybrnęła dyplomatycznie, bowiem imię Ani nie zdołało przejść jej przez gardło. – A ja opowiedziałam mu o moim Misiu. Najpierw niewiele, ale potem, kiedy znalazłam się w kryzysowej sytuacji, już wszystko. Faktem jest, że wtedy sytuacja wyglądała inaczej – dodała w zamyśleniu. – Moje uczucie do niego było tak samo nieszczęśliwe jak w przypadku Majka, bo Misio nie chciał mnie znać i zamierzał zaręczyć się z inną dziewczyną. Mówiłam ci zresztą o tym.

– Tak, mówiłaś – potwierdziła Lodzia. – Z tą Sylwią… czy jak jej tam było?

– Aha, z Sylwią – przytaknęła Iza. – Aż się dziwię, że zapamiętałaś jej imię. W każdym razie to był dla mnie bardzo ciężki czas i nie wiem, jak bym go przeżyła, gdyby nie Majk. Bardzo mnie wtedy wsparł, bo z racji podobieństwa naszych historii rozumiał mnie jak nikt inny. A on z kolei miał ciężkie dni w okolicach wizyt naszych Belgów.

Obie z Lodzią spojrzały sobie w oczy na znak, że rozumieją się perfekcyjnie bez mówienia wszystkiego wprost.

– Czyli on jednak… nadal? – zapytała cicho Lodzia.

– Nadal – skinęła głową Iza. – Więc kiedy oni przyjeżdżali, było mu trudno i przed, i w trakcie, i po. Nie mów tego nikomu, Lodziu, ale… w takich chwilach próbował uciekać w alkohol i wyglądało to bardzo źle.

– Mój Boże – szepnęła ze współczuciem Lodzia.

– No niestety – westchnęła. – Nieraz zbieraliśmy go z Antkiem z podłogi, Chudy zabierał go do samochodu i wiózł do domu, czasem musiał nieść go na rękach. Krótko mówiąc, bywało naprawdę niewesoło. To był jego sposób na leczenie… głupi, wiadomo… ale każdy próbuje ratować się, jak może.

– No tak – przyznała smutno Lodzia.

– Tymczasem, jak sama już nieraz się przekonałam, na takie problemy najlepsza jest rozmowa z kimś, kto nas rozumie – ciągnęła Iza. – Ale nie tak po wierzchu, na poziomie czysto intelektualnym, tylko głębiej. Do tego oboje potrzebowaliśmy kogoś, kto miałby na koncie podobne przeżycia i podobne nastawienie do tych spraw, a szybko się okazało, że pod tym względem jesteśmy praktycznie tacy sami. Dlatego od słowa do słowa dogadaliśmy się i zawarliśmy przyjacielski układ.

– Układ? – zdziwiła się Lodzia.

– Aha – uśmiechnęła się Iza. – Nazwaliśmy go terapią złamanych serc.

– Terapią złamanych serc… – powtórzyła powoli Lodzia, przyglądając jej się znów z zaintrygowaniem.

– Tak. To jest w założeniu rodzaj amatorskiej terapii psychologicznej. Chodziło o wzajemne wsparcie w trudnych chwilach, możliwość wygadania się, wypłakania, wyrzucenia z siebie emocji czy otrzymania rady. Niby niewiele, ale jednak bardzo dużo. U podstaw tego układu była wzajemna szczerość i gotowość do pomocy drugiemu o każdej porze dnia i nocy. Oboje wielokrotnie korzystaliśmy z tego rozwiązania i zawsze działało wspaniale. Nawet lepiej, niż spodziewaliśmy się na początku…

Urwała na chwilę, gdyż w pamięci mimowolnie przewinęły jej się obrazy związane z tym wspomnieniem. Półmrok samochodu i jej palce wplątane w geście współczucia w miękką czuprynę Majka, gdy z głową opartą na kierownicy wyrzucał z siebie swój ból… Ciemność magazynku i ciepło jego ramion, w których rozpaczliwie płakała po kolejnej zdradzie Michała… Jego ciepły głos w telefonie w środku bezksiężycowej nocy… apetyczny zapach jajecznicy, a potem wypierający go stopniowo cudowny zapach eau de Cologne… i szum zimnego wiatru na końcu świata… Tyle tego było! Tak wiele zrobili dla siebie nawzajem! O tak, to była długa i jak dotąd bardzo udana terapia. Tylko dlaczego znowu zaczynało jej się robić tak ciężko na sercu?

(c.d.n.)