Anabella – Rozdział XCI (cz. 16) - De te fabula narratur

– Tak więc konkluzja, do której zmierzam, jest pozytywna – podjęła Iza. – W tym sensie, że nie musisz martwić się o Majka, bo z nim, obiektywnie rzecz biorąc, jest coraz lepiej, a nie coraz gorzej. Wiem, że z wierzchu może się wydawać inaczej, ale uwierz mi… to są tylko pozory.

Lodzia pokiwała powoli głową i przy stoliku znów zapadła cisza. Iza zerknęła w stronę wielkiego zegara zawieszonego w głębi holu centrum handlowego – wskazywał już dziewiętnastą dziesięć.

– Tak czy inaczej, mam do ciebie prośbę, Lodziu – kontynuowała po chwili. – A właściwie dwie. Pierwszą już wypowiedziałam na początku, chodzi o to, żeby wszystko to, o czym ci dzisiaj powiedziałam, zostało między nami. Jeśli Pablo miałby się o tym dowiedzieć, niech dowie się od Majka… w sensie, że jeśli Majk będzie chciał, to sam mu to powie. Ja mówię to tylko tobie i nikomu innemu.

– Oczywiście – pokiwała głową Lodzia. – Nic nie powiem Pablowi.

– I Majkowi też – zastrzegła Iza.

– Majkowi też, wiadomo. Nie pisnę mu ani słówka, że cokolwiek wiem, a tym bardziej, że wiem to od ciebie. Dziękuję ci za zaufanie, Izunia. A ta druga prośba?

– Druga dotyczy samego Majka – westchnęła Iza. – A ściślej tego, żeby w miarę możliwości oszczędzać mu tych kąśliwych uwag… no wiesz, na temat jego samotnego życia, łatwych dziewczyn, z którymi się spotyka… Ja wiem, że ty tego nigdy nie robisz, bo równie dobrze jak ja wiesz, że on w głębi serca wcale nie chciałby tak żyć. Mam na myśli moderowanie innych. Mnie nie zawsze wypada, natomiast tobie wolno więcej, zwłaszcza jeśli chodzi o Pabla i jego przyjaciół. Oni czasem, jak już wsiądą na Majka, kompletnie nie mają umiaru. To jest mimo wszystko rozdrapywanie rany, a on… no okej, niby z wierzchu robi dobrą minę do złej gry i obraca to w żart, ale ile to go kosztuje…

– Tak, wiem – zgodziła się Lodzia. – Mnie też to razi, Iza. Raz nawet rozmawiałam o tym z Pablem, oczywiście nie mówiąc nic, co wiem na temat przeszłości Majka. Poprosiłam go po prostu, żeby nie dokuczał mu takimi żartami, bo nigdy nie wiadomo, kto z jakiego powodu żyje w taki, a nie w inny sposób. I że łatwo kogoś nieświadomie zranić.

– A co on na to?

– Trochę się żachnął, uznał, że jestem przewrażliwiona, bo on Majka zna od piaskownicy i od zawsze mają taki styl rozmowy. Ale potem przemyślał to i przyznał, że mogę mieć rację… nie, że ją mam, ale że mogę ją mieć – podkreśliła z niejakim rozbawieniem. – I od tamtej pory widzę, że faktycznie stara się powstrzymywać. Wiadomo, czasami coś tam chlapnie bez zastanowienia, ale to się zdarza dość rzadko. Ogólnie, chociaż Pablo nigdy ze mną o tym nie rozmawia, ja myślę, że on sporo wie o Majku – dodała z zastanowieniem. – Oczywiście nie wszystko, na przykład nie ma tej kluczowej informacji o tym, że Majk nadal nie wyleczył się z… z tamtego… wręcz jest pewien, że to już jest dawno zamknięta przeszłość. Ale wie o sprawie, tylko nic nie mówi, zresztą sądzi, że ja nic nie wiem, i pewnie nie chce tego rozgrzebywać… Ech, zagmatwane jest to wszystko! – westchnęła. – Tak czy inaczej rozumiem, co chcesz powiedzieć, Iza. Będę robić wszystko, co w mojej mocy, uczulę też Pabla, oczywiście na tyle delikatnie, na ile się da.

– Dziękuję ci, Lodziu – odparła poważnym tonem Iza. – Jesteś kochana.

Lodzia uśmiechnęła się lekko.

– To ja dziękuję tobie – odparła ciepło. – Majk nie mógłby marzyć o lepszej ambasadorce, ma w tobie prawdziwą pomoc i przyjaciółkę. A zważywszy, że to jest najbliższy kumpel Pabla, a od czasu chrzcin Edzia praktycznie członek naszej rodziny, ja też jestem ci wdzięczna za to, co dla niego robisz.

Tu przechyliła się przez stolik i serdecznym gestem uścisnęła dłoń Izy.

– Nie ma powodu, Lodziu – odparła ta ze zmieszaniem. – On tyle samo robi dla mnie, więc to nie jest żadna zasługa. Chciałam tylko, żebyś wiedziała, że nie ma się czym martwić. Z Majkiem nie dzieje się nic złego, przeciwnie, jest na dobrej drodze do wyleczenia najcięższych ran i odzyskania spokoju. Wiem, że to niewiele, bo prawdziwego szczęścia to mu nie da… ale to przecież zawsze coś.

Głos załamał jej się lekko i uwiązł w gardle. W samym środku przygniecionego ciężkim głazem serca odezwała się znajoma kłująca igiełka… Lodzia pokręciła głową.

– A ja bym mimo wszystko wolała, żeby jednak odnalazł swoje szczęście – odparła stanowczo. – Nawet jeśli teraz wydaje się, że nie ma na to szans, to ja i tak nie przestanę wierzyć, że kiedyś to nastąpi. Tamto przecież to już zamknięty trop, nigdy nic z tego nie będzie i on o tym doskonale wie. Więc dlaczego miałby na własne życzenie przegrać całe życie? A skoro teraz robi takie postępy w tej waszej terapii… nawet przełamał się w kwestii tańca… to dlaczego miałby nie uwolnić się od tego całkowicie? Powiedz mi, Iza, dlaczego nie?

– Nie wiem – odparła cicho Iza. – On twierdzi, że nie. Nawet ostatnio powiedział mi, że zawsze będzie kochał tylko ją… Anabellę.

(c.d.n.)