Anabella – Rozdział XCI (cz. 2) - De te fabula narratur

W ciągu półtora roku, odkąd znały się z Lodzią, zdążyła już na tyle dobrze poznać zwyczaje jej męża, że podobnie jak ona bezbłędnie rozpoznawała styl jego gestów. Uwagę przyciągał zwłaszcza ten jeden, niezwykle miły, polegający na sprawianiu żonie kwiatowych niespodzianek, w czym Pablo za każdym razem wykazywał się podziwu godną pomysłowością. Efekt dzisiejszej niespodzianki również nie mógłby go rozczarować. Zachwycona i zdumiona Lodzia w pierwszej chwili aż zaniemówiła, po czym, nie odpowiadając na pytanie Izy, sięgnęła po najbliższą gałązkę jaśminu i podniosła ją, zatapiając w niej twarz, a jej śliczne oczy zaszkliły się ze wzruszenia.

– Wariacie – szepnęła z czułością, przyciskając usta do kiści białych kwiatów. – Ty mój kochany, niepoprawny bandziorku…

Iza przyglądała się z uśmiechem tej uroczej scenie, z przyjemnością wdychając piękny zapach jaśminu buchający mocnymi falami z przepełnionego kwiatami bagażnika. Dopiero po kilkudziesięciu sekundach Lodzia ocknęła się jak z transu i spojrzała na nią, jakby nagle przypomniała sobie o jej obecności.

– Ach, wybacz, Izunia – powiedziała ciepło, z namaszczeniem odkładając gałązkę jaśminu na swoje miejsce i poprawiając pozostałe na bokach tak, by żaden z kwiatów nie ucierpiał przy zamykaniu bagażnika. – Znowu mnie zaskoczył, ten mój oprych! A już myślałam, że nic nowego nie uda mu się wymyślić! Przez całą drogę, jak do ciebie jechałam, zastanawiałam się, skąd ten kwiatowy zapach w samochodzie. No i proszę, wszystko jasne!

Obie z Izą roześmiały się.

– Minęliśmy się w drzwiach, kiedy wychodziłam – ciągnęła Lodzia, ostrożnie zatrzaskując klapę bagażnika. – Zdążyłam mu tylko powiedzieć, co ma sobie odgrzać na obiad i żeby po siedemnastej pojechał do babci po Edzia, bo ja jadę z tobą wybierać płytki i może mi to trochę zająć. Obiecał, że odbierze małego, ale miał przy tym taką dziwną i podstępną minę… tak mu się oczy świeciły łobuzersko… od razu wyczułam, że coś nabroił, tylko już nie miałam czasu się nad tym zastanawiać. A teraz już rozumiem. Pablo ma zawsze przy sobie zapasowe kluczyki od mojego samochodu – wyjaśniła. – Wiedział, że umówiłam się dzisiaj z tobą i słusznie założył, że prędzej czy później będę musiała otworzyć bagażnik, więc pewnie przełożył te kwiaty na parkingu ze swojego auta. Faktycznie, teraz sobie przypominam, że zaparkował tuż obok. Ech, mój zwariowany bandziorek! – pokręciła głową, a jej oczy znów zalśniły czułością. – Gdyby jeszcze była jakaś okazja! A on tak zupełnie bez powodu!

– Nie bój się, to jest na pewno z góry przekalkulowane – uśmiechnęła się Iza, puszczając do niej porozumiewawcze oko. – Pablo nie jest w ciemię bity. Zainwestował w kwiaty, a wieczorem liczy na jakiś dowód wdzięczności!

Lodzia prychnęła śmiechem.

– I nie zawiedzie się – zapewniła ją, sięgając do kieszeni po telefon. – Poczekaj chwilkę, dobrze, Iza? Wyślę mu tylko smsa z podziękowaniem i obiecam mu coś w zamian. A ty wrzuć swój plecak na tylne siedzenie, o tutaj – dodała, wskazując jej tylne drzwi auta. – I wsiadaj już, zaraz jedziemy.

Iza posłusznie wykonała polecenia, zerkając z rozbawieniem na towarzyszkę, która szybkimi ruchami palców wyklepywała na klawiaturze telefonu wiadomość dla męża, nie przestając przy tym się uśmiechać. Wysławszy smsa, zajęła wreszcie miejsce na fotelu kierowcy i błękitny volkswagen ruszył w stronę centrum miasta, przez które musiały przejechać, by dostać się na Lipniak.

– Już grubo po piętnastej, musimy przejechać jak najszybciej, zanim zrobią się korki – powiedziała Lodzia, uchylając mocno szyby w oknach samochodu. – Wpuścimy sobie trochę powietrza, te kwiaty jednak strasznie mocno pachną. Powiedz mi, Iza, ile mamy czasu? Na którą musisz być w pracy?

– Dzisiaj ustawiłam sobie zmianę dopiero od dwudziestej – odparła Iza. – Majk był tak miły, że wziął na siebie wszystkie sprawy na mieście, załatwianie dostaw i takie tam, a ja swoją działkę odrobię jutro. Rano miałam tego hydraulika…

– O właśnie! – podchwyciła Lodzia, przyśpieszając, by zdążyć na pomarańczowym świetle. – I jak? Udało mu się skończyć instalację?

– Aha, udało się. Właściwie wszystko już mam elegancko wyprowadzone pod płytki, po niedzieli można by zacząć. Majk, Chudy i Antek obiecali, że pomogą, już dawno przywieźli maszynę do cięcia kafli, więc to pójdzie szybko, mam nadzieję, że zdążę się z tym uporać jeszcze przed urlopem. Jak już będzie gotowe, to pokażę ci, jak wyszło – zerknęła na nią z uśmiechem.

(c.d.n.)