Anabella – Rozdział XCI (cz. 4) - De te fabula narratur

– No właśnie nie wiem, jak ci to powiedzieć – odparła powoli Lodzia. – Może zacznę od tego, że Ania kazała cię przeprosić, że sama nie zadzwoniła, a podobno ci to obiecała.

– No tak… obiecała – skinęła głową Iza. – Ale to było jeszcze przed… przed tamtym… więc spodziewałam się, że nasz kontakt z wiadomych przyczyn się urwie. Nie ma za co mnie przepraszać – dodała ze smutnym uśmiechem. – To raczej ja ją zawiodłam, bo zapraszała mnie do Bressoux na wakacje, a ja jej odmówiłam, i to w niezbyt uprzejmy sposób. Do tej pory to mnie zresztą męczy. Mogła odnieść wrażenie, że bronię się przed jej zaproszeniem rękami i nogami, co w kontekście tego, jak miło przyjęli mnie w zimie, wyglądało aż nieelegancko.

– Ech, nie! – pokręciła głową Lodzia. – Nie myśl tak, Iza, no co ty! Ania wcale tego tak nie odebrała. To raczej jej jest głupio. Czuje się tak samo, jak i ja się czułam po tej całej akcji, do tej pory ma kaca moralnego, że stręczyła ci Victora, i boi się, że nie uwierzysz, że robiła to w najlepszej wierze. Sama wiesz, jak było. Wszyscy byliśmy święcie przekonani, że oboje się kochacie i chcecie być razem. Ania chciała tylko wam pomóc… nie jemu, ale wam obojgu… a teraz jest jej przez to strasznie wstyd.

– Ależ niepotrzebnie – odparła cicho Iza, przypominając sobie mimochodem podobną uwagę pani Lewickiej. – To przecież było tylko niefortunne nieporozumienie.

– Tak jej powiedziałam – zapewniła ją ciepło Lodzia. – Ale ona i tak czuje się z tym źle i prosiła mnie, żebym to ja porozmawiała z tobą o Victorze, bo, jak to ujęła, w jej ustach to by brzmiało jeszcze gorzej niż w moich.

– Nie rozumiem – pokręciła głową Iza. – O co chodzi, Lodziu?

– No cóż – westchnęła dziewczyna, przyhamowując na kolejnym skrzyżowaniu i skręcając w prawo na zielonej strzałce warunkowej. – Chyba nie ma co owijać w bawełnę. Ania zadzwoniła, żeby przekazać nam najnowsze wieści w sprawie Victora, bo on… Okazało się, że pod koniec roku Victor zostanie ojcem.

Przez chwilę w samochodzie, który zbliżał się już do peryferii miasta, słychać było jedynie cichy i miarowy szum silnika.

– Co takiego? – wyszeptała w końcu oszołomiona Iza.

– Mnie też to rozłożyło na łopatki – zapewniła ją Lodzia. – Ania mówi, że u nich w towarzystwie to jest istna bomba atomowa, zwłaszcza w kontekście planów, jakie Victor miał wobec ciebie. Wszyscy przecież o tym wiedzieli… wszyscy trzymali za niego kciuki… a kiedy dałaś mu kosza, współczuli mu i podtrzymywali go na duchu. Tymczasem okazało się, że w międzyczasie była jakaś dziewczyna, bodaj jego przyjaciółka z liceum, z którą zadawał się od lat. Ma takie jakieś dziwne imię, wybacz, nie zapamiętałam…

– Gaëlle – szepnęła Iza, bezwiednie wypowiadając na głos myśl, która błysnęła jej w głowie.

– A tak, właśnie! Gaëlle! – podchwyciła Lodzia, zerkając na nią znad kierownicy. – Czyli… wiedziałaś o niej?

– Tak, wiedziałam. Victor mówił mi, że swego czasu miał z nią bliższe relacje, ale przysięgał, że to już przeszłość.

Lodzia pokręciła głową z dezaprobatą.

– No to nieładnie – oceniła. – Tym bardziej nieładnie z jego strony… powiedziałabym wręcz, że podwójna dyskwalifikacja. Bo, jak mówi Ania, dwa tygodnie temu ta Gaëlle zgłosiła się do niego i oznajmiła, że jest z nim w ciąży. I to już jest podobno czwarty miesiąc.

– Czwarty… – wyszeptała ze zdumieniem Iza.

– Aha – Lodzia spojrzała na nią znacząco. – To w pełni pokazuje jego wiarygodność i odpowiedzialność, prawda? Łatwo przecież obliczyć, że kiedy tak spektakularnie starał się o twoje względy i na ustach miał tylko jedno słowo, Isabelle… to w międzyczasie bynajmniej nie żałował sobie rozrywki i na boku spotykał się z tą dziewczyną. W dodatku, jak widać, spotykali się bardzo… hmm, skutecznie. Wybacz, Izunia, że mówię to tak bezpośrednio – zreflektowała się, widząc wstrząśniętą minę Izy. – Ale to mnie naprawdę oburzyło, bo jak tak można… Ania też jest zdegustowana jego postawą, i wobec ciebie, i wobec tej Gaëlle. Bo wyobraź sobie, że on teraz, kiedy sprawa się wydała i jest na ustach wszystkich, zerwał z nią kontakt i nie chce jej znać.

– Co takiego? – zdumiała się jeszcze bardziej Iza. – Victor? Chcesz powiedzieć, że uchyla się od odpowiedzialności?

(c.d.n.)