Anabella – Rozdział XCI (cz. 9) - De te fabula narratur

– No tak, to na pewno – przyznała uspokojona tą odpowiedzią Lodzia. – W takim razie pomijam wstępy i przechodzę do rzeczy, żeby znów nie zabrakło nam czasu na dokończenie rozmowy. Właściwie to mam do ciebie dwa pytania, które chodzą za mną już od kilku tygodni, ale chyba zacznę od tego bardziej osobistego. Mam na myśli tamtego chłopaka, o którym mi mówiłaś… tego Michała… Misia, jak go nazywasz – sprecyzowała, na co Iza stoicko pokiwała głową. – Ostatnio dużo o was myślałam… o nim i o tobie… a dzisiaj to wróciło do mnie jeszcze mocniej, kiedy zadzwoniła Ania i opowiedziała mi o Victorze. Oczywiście nie pisnęłam jej na ten temat ani słówka – zastrzegła. – Ale zaraz uderzyła mnie myśl, że być może to, co stało się z Victorem… a raczej to, co on sam zmalował… to był dla ciebie jakiś kolejny ważny znak z góry. Co prawda ja nie wiem, jak go interpretować, ale ty… Powiedz mi, ruszyło się coś w tej sprawie?

Iza uśmiechnęła się leciutko.

– Masz na myśli Misia i naszą drugą szansę? – upewniła się.

– Tak, właśnie.

– Sama nie wiem, Lodziu – odparła zgodnie z prawdą. – Niby coś się ruszyło. Obiektywnie nawet całkiem sporo, bo pod koniec maja spotkaliśmy się na żywo i od tamtej pory utrzymujemy stały kontakt. Głównie smsowy. A tak idąc bardziej w głąb, to… Misio twierdzi, że zależy mu na mnie i chciałby spróbować jeszcze raz – wyjaśniła spokojnie. – Anulować to, co było złe w przeszłości i zacząć wszystko od nowa.

Lodzia przyglądała jej się spod oka.

– To chyba dobrze? – zapytała ostrożnie.

– Chyba tak – zgodziła się równie ostrożnie Iza. – Ale problem w tym, że jeśli chodzi o moje nastawienie… zaufanie do niego, wiarę w jego słowa… to ja chyba potrzebuję jeszcze trochę więcej czasu.

– Rozumiem – szepnęła Lodzia. – Jeszcze nie odrobił straconych punktów.

– To nawet nie w tym rzecz – pokręciła głową. – Ja nie postrzegam tego w kategoriach odrabiania punktów, chociaż może i trochę tak… ale to nie jest najważniejsze. Głównie chodzi o moje wewnętrzne nastawienie. Bo widzisz, Lodziu, ja ostatnio nie wiem, co się ze mną dzieje – dodała smutno. – Nie poznaję samej siebie, czuję się, jakbym balansowała nad jakąś przepaścią… we mgle… To jest takie męczące! Stoję nad tą przepaścią i wiem, że wystarczy jeden krok w złą stronę, a polecę w dół, gdzie nie wiadomo co mnie czeka. Dlatego boję się zrobić ten krok, dopóki mgła nie opadnie na tyle, żebym mogła się zorientować, w którą stronę iść. A ona ciągle nie opada… Czuję się jak sparaliżowana. Tak jakby ktoś postawił między mną a Misiem jakąś blokadę, którą w teorii mogłabym zerwać jednym ruchem, a w praktyce nie mogę. Mimo że przecież tego chcę…

Urwała niepewnie, jakby wątpiła we własne słowa. Lodzia słuchała jej w milczeniu, wpatrując się z uwagą w jej twarz.

– Do tego teraz, kiedy powiedziałaś mi o Victorze, mam tym większy mętlik w głowie – ciągnęła Iza, uznając w duchu, że być może szczera rozmowa z Lodzią będzie jeszcze lepszym sposobem na uporządkowanie myśli niż analizowanie ich w samotności. – Bo widzisz, ja w jego zachowaniu i w obecnym zachowaniu Misia widzę mnóstwo podobieństw. Wcześniej nie zwracałam na nie uwagi, ale teraz widzę, że są… i to mnie, delikatnie mówiąc, niepokoi.

– Co konkretnie? – zapytała cicho Lodzia.

– Bardzo dużo rzeczy – odparła z namysłem Iza, na bieżąco wyłapując z nurtu własnych myśli urwane strzępki tego, co chciała wyrazić. – Chociażby sposób mówienia. Victor potrafi pięknie mówić o uczuciach, Misio może nie jest w tym taki kwiecisty, ale obaj mają ten sam dar przekonywania… czy raczej mamienia… taki, że ciężko im się oprzeć. Poza tym Victor, chociaż ani oficjalnie, ani nieoficjalnie między nami nic nie było, bez przerwy sypał mi aluzje matrymonialne. Wprawdzie w jego przypadku to było nieskuteczne i wręcz męczące, bo nic do niego nie czułam, ale co by było, gdybym czuła? A Misio też ostatnio zaczął uderzać w ten ton.

– Ach… naprawdę? – podchwyciła z zaintrygowaniem Lodzia.

(c.d.n.)