Anabella - Rozdział XCII (cz. 2) - De te fabula narratur

– No, Chudy, brawo, byłeś blisko! – zauważył z uznaniem Majk. – Chociaż mnie to wcale nie dziwi, bo Kacper swego czasu i na nasze kucharki łypał łakomym okiem. Nie mówiąc już o kelnerkach!

– W więzieniu kelnerek nie ma – uśmiechnęła się Iza. – Więc upatrzył sobie młodszą kucharkę i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Nie pamiętam, czy mówiłam wam, że skierowali go do pracy w kuchni?

– Aha, mówiłaś! – przypomniał sobie Antek. – O ile pamiętam, był z tego bardzo niezadowolony, bo zamiast nosić skrzynki z kartoflami, wolałby jechać na budowę.

– Dokładnie tak. Ale teraz zmienił zdanie o sto osiemdziesiąt stopni.

– No pewnie! – pokiwał filozoficznie głową Majk. – Jak miał nie zmienić, skoro na znienawidzonym stanowisku pracy dosięgła go strzała Amora? Klasyczny psikus losu, można się było tego spodziewać. Dziwi mnie tylko, że Kacper, wbrew swoim zasadom, tym razem nie potraktował sprawy symfonicznie.

– Czyli? – zdziwił się Antek.

– Czyli że dobiera się tylko do jednej kucharki, a nie hurtem do całej ekipy.

Towarzystwo roześmiało się znowu, jedynie Tom skrzywił się z dezaprobatą.

– Właśnie – mruknął pod nosem.

– Tak, zdecydowanie tylko do jednej! – zapewniła ich wesoło Iza, podnosząc się i przekazując Majkowi karteczkę z wymiarami płytki do docięcia. – Proszę, szefie, następna. Widocznie Amor w więzieniu stosuje jakieś specjalne standardy, bo w Kacpra strzelił tak mocno, że przeciął go prawie na pół!

– Pewnie rzucał toporem! – parsknął śmiechem Antek. – Zwykła strzała odbiłaby się przecież od tego gościa jak od betonowej ściany!

Wszyscy znowu gruchnęli śmiechem, kiwając głowami na znak, że uwaga była wyjątkowo trafna.

– Tak czy inaczej Kacper jest obecnie śmiertelnie zakochany w kucharce Kasi – podjęła z rozbawieniem Iza. – Co prawda nie wiem, jak długo to potrwa, ale póki co uderzyło mu do głowy na całego. Na widzeniu mówił tylko o niej, wychwalał ją pod niebiosa, wywracał oczami… o tak… – tu, ku uciesze kolegów, sparodiowała komicznie rozanieloną minę Kacpra. – I wzdychał… ach, Kasieńka, Kasieńka!

– Ech, frajer! – zaśmiał się Majk. – Ależ to jest aparat!

– Fajnie to opisałaś, Iza! – pokiwał z uznaniem głową równie ubawiony Chudy. – Jakbym go normalnie widział i słyszał!

– Aż szkoda, że nie pracuje z nami – pokręcił głową Antek. – Mielibyśmy codziennie taką bekę, że przepony by nam z zawiasów wypadały!

– Fakt – przyznał Chudy. – Niezły byłby z niego ziomal, co nie, Tom?

Tom spojrzał na niego sponad wiadra z klejem.

– Czy ja wiem? – wzruszył ramionami. – Czepiałby się tylko… wymądrzał…

– Ale za to w jakim stylu! – zaśmiał się Antek.

– Tyle że nasze kucharki byłyby w niebezpieczeństwie – zauważył z rozbawieniem Chudy. – A do tego kelnerki, klientki i wszystko, co się rusza w promieniu kilometra i jest płci żeńskiej. Jeszcze by ci zaczął uwodzić Karolinę… – dodał niewinnym tonem.

Antek aż podskoczył i natychmiast spoważniał.

– Hej, bez takich, Chudy! – żachnął się, rzucając koledze urażone spojrzenie. – Od mojej Karolinki to wara, okej?

– Patrzcie, jak się zajeżył! – zaśmiał się Chudy, poklepując przyjaźnie kolegę po ramieniu. – Jedno słowo i oczy by wydrapał! No, spokojnie, Antoś. To już nawet pożartować sobie nie można?

– Nie, nie można – odburknął Antek. – Głupich żartów nie toleruję. A zwłaszcza takich.

– Dobra, chłopaki, wystarczy! – przerwał im stanowczo Majk, układając wymierzoną płytkę na maszynie do cięcia kafli ustawionej w przedpokoju. – Koniec gadania, wracamy do roboty. Tom, zostaw już ten klej i chodź tutaj, potrzymasz mi płytkę do cięcia. Streszczamy się, bo czas leci!