Anabella – Rozdział XCII (cz. 4) - De te fabula narratur

Leżący na biurku telefon rozdzwonił się, kiedy Iza tylko co wróciła spod prysznica owinięta w ręcznik. Wytarła o niego wilgotną jeszcze dłoń i sięgnęła po aparat. Na wyświetlaczu widniało imię, które jeszcze rok temu przyprawiłoby ją o zawroty głowy. Michał. Podniosła brwi w geście lekkiego zdziwienia.

– Słucham?

– Cześć, Iza – rozległ się w słuchawce jego ciepły głos. – Możesz teraz gadać?

– Mogę – odparła niepewnie, odsuwając na chwilę aparat od ucha, by zerknąć na wyświetloną na nim godzinę. – Mam jeszcze prawie godzinę do wyjścia do pracy, muszę tylko rozczesać i wysuszyć włosy. Poczekałbyś parę sekund?

– Jasne.

Nie przerywając połączenia, odłożyła telefon na blat i pośpiesznie sięgnęła po szczotkę do włosów, by rozczesać je na mokro i nie zostawiać do suszenia poplątanych. Przejechawszy po nich kilkoma szybkimi ruchami, uznała, że to wystarczy, i odrzuciwszy szczotkę na łóżko, przysiadła na nim, znów biorąc do ręki aparat.

– Już jestem – rzuciła do słuchawki.

– Super – odpowiedział jej natychmiast głos Michała. – Sorry, że tak dzwonię bez uprzedzenia, podejrzewałem, że pewnie w czymś ci przeszkodzę, ale uznałem, że zaryzykuję, za dużo byłoby klepać tych smsów. Szczerze to mam ich już dość, wolę telefon, zwłaszcza kiedy chodzi o szybkie dogadanie sprawy.

– To coś pilnego?

– No… dosyć – w jego głosie zabrzmiało lekkie zawahanie. – Nie że jakiś mega dym, bo dopiero jutro rano mam załatwiać sprawę, ale nie wiem, czy jutro będziesz mogła gadać, więc wolę to dograć teraz. Chodzi o tę moją działkę w Polanach.

– Tę z wierzbami? – uśmiechnęła się leciutko.

– Aha, dokładnie. Dało się to ogarnąć w miarę szybko, bo sprzedawcy zależy na czasie. Na ten moment jestem na granicy podpisania umowy kupna, ale są dwie opcje. Mogę kupić tak, jak jest, czyli piętnaście arów ziemi z pozwoleniem na budowę, a mogę też dodatkowo dokupić jeszcze jeden pięcioarowy skrawek, który przylega do południowej granicy działki. Połowa z tego to łąka, a połowa taki lasek dębowy. W razie czego można to wyciąć – zaznaczył. – Ale w sumie można i zostawić, bo to są już spore drzewa i dają fajny cień. Co myślisz?

Iza pokręciła głową.

– Dzwonisz, żeby zapytać mnie o zdanie? – zapytała na wpół ze zdziwieniem, na wpół z przekorą. – To przecież twoja działka i twój dom.

– Przestań, Iza, nie drocz się ze mną – westchnął Michał, a w jego głosie zabrzmiała dawna nutka zniecierpliwienia. – Wiesz, że zależy mi na twoim zdaniu, i chyba nie muszę ci tłumaczyć dlaczego. Od dwóch dni zastanawiam się nad tą dodatkową ziemią i jutro rano muszę dać wiążącą odpowiedź. Powiem od razu. Skłaniam się bardziej do tego, żeby to wziąć, bo cena jest okej, a ziemia to zawsze dobra inwestycja, ale z drugiej strony mam wątpliwość, czy to nie będzie za dużo jak na dom z obejściem. Trzeba będzie to ogrodzić i porządnie zagospodarować, bo nienawidzę, kiedy coś mi leży ugorem, potem jakoś to ogarniać na bieżąco… no wiesz, cięcie trawy i takie tam. Myślisz, że warto?

– Sama nie wiem, Misiu – odparła ostrożnie. – Lasek dębowy brzmi kusząco, ale zależy, jakie masz priorytety. Jeśli będziesz tam mieszkał tylko z doskoku i przyjeżdżał spać po pracy, to raczej nie ma sensu kupować takiej dużej działki, natomiast gdybyś chciał spędzać tam więcej czasu…

– Oczywiście, że to drugie – przerwał jej stanowczo Michał. – Mam zamiar normalnie tam mieszkać i w ogóle wszystko odstrzelić na tip-top. Żeby chciało się wracać do chaty na obiad czy kolację, a po dniówce odpocząć z piwkiem w fajnym ogrodzie. To ma być prawdziwy dom – podkreślił znacząco. – Taki, żeby dobrze się w nim mieszkało, ale żeby nie był za bardzo upierdliwy w utrzymaniu, sprzątaniu i tak dalej, bo ja nie mam zamiaru zajeżdżać po godzinach ani siebie, ani… mojej kobiety – zawahał się lekko. – Obejście też w to wchodzi, bo wiadomo, że trawa sama się nie skosi, kwiatki same nie posadzą, a piętnaście arów to już jest całkiem sporo.

– Prawda – przyznała spokojnie Iza.

– To co myślisz?

– Na twoim miejscu bym to wzięła – odpowiedziała z przekonaniem. – Jeśli to nie jest dla ciebie wielki problem finansowy, to zawsze lepiej wziąć i ewentualnie komuś odsprzedać za jakiś czas, niż nie wziąć, a potem żałować.

(c.d.n.)