Anabella – Rozdział XCII (cz. 7) - De te fabula narratur

– Ja tu niczego złego nie widzę, proszę pani – pokręcił głową starszy lekarz, analizując ruchomy obraz na monitorze echokardiografu. – EKG w porządku, echo w porządku, wyniki morfologii krwi w idealnej normie… Można by jeszcze zrobić badanie Holtera, ale zastanawiam się, czy to ma sens. Takie chwilowe arytmie mogą być na tle nerwowym, bo na rozwojowe to już u pani za późno. Ile pani ma lat?

– Prawie dwadzieścia trzy – odpowiedziała grzecznie Iza.

– Dwadzieścia trzy – powtórzył lekarz, sięgając po jej kartę. – I nigdy wcześniej nie miała pani problemów z sercem?

– Nigdy, panie doktorze. Dopiero ostatnio. Ale prawdą jest, że stresu było bardzo dużo.

– Ano właśnie – uśmiechnął się życzliwie kardiolog. – I tutaj prawdopodobnie ma pani odpowiedź na pytanie, skąd się wzięły te objawy. Stres, droga pani, stres i nic więcej. Ja od strony medycznej problemów z sercem u pani nie widzę. Żadnych – podkreślił. – Wszystko działa jak w zegarku, ma pani, jak to się mówi, serce jak dzwon.

– Dziękuję, panie doktorze – odpowiedziała z ulgą.

Zaniepokojona nawracającymi ściskami i bolesnym kłuciem serca, które dało jej popalić zwłaszcza podczas ostatniej rozmowy z Lodzią, po zakończeniu sesji na uczelni wybrała się do kardiologa, by sprawdzić, czy nie dzieje się nic poważnego. Mimo że ciągle brakowało jej czasu, uznała tę wizytę lekarską za priorytet do załatwienia przed wyjazdem do Korytkowa, bowiem na rodzinnej wsi nie tylko trudno było o lekarza, ale przede wszystkim nie chciała niepokoić swoim stanem zdrowia siostry będącej już w ostatnich tygodniach ciąży.

Już dawno zauważyła, że jakiś kardiolog przyjmował w prywatnym gabinecie na Zamkowej sześć, na pierwszym piętrze tej samej kamienicy, w której mieściła się Anabella, dlatego, nie zastanawiając się wiele, umówiła się do niego na wizytę. Lekarz, o którym w poczekalni usłyszała, jakoby był jednym z najlepszych specjalistów w Lublinie, zlecił jej analizę morfologii krwi i osobiście wykonał EKG oraz badanie obrazowe serca. Diagnoza, jaką usłyszała, była na szczęście ze wszech miar uspokajająca i przekonująca, zważywszy że w ostatnim czasie poziom stresu, jaki przeżywała w związku z Krawczykiem, Victorem czy Michałem i jego rodzicami, rzeczywiście sięgał najwyższych pułapów dopuszczalnej normy.

– Z tym, że jeśli pani dalej będzie żyła w ciągłym stresie, to w końcu serce może naprawdę odmówić posłuszeństwa – zaznaczył ostrzegawczo lekarz. – Stres jest czynnikiem bardzo obciążającym, dlatego w miarę możliwości powinna go pani redukować. Ja wiem, że w dzisiejszych czasach trudno się nie stresować, ale jednak trzeba zachować w tym pewne granice. A zwłaszcza teraz, skoro ostatnio odczuwała pani te niepokojące kłucia i palpitacje, przydałoby się pani trochę odpoczynku, jakiegoś wyciszenia… Pani pracuje, studiuje?

– I to, i to – odparła rzeczowo Iza. – Ale na studiach już skończyłam sesję i mam wakacje, a w pracy… akurat za tydzień wybieram się na urlop.

– I bardzo dobrze – skinął głową lekarz. – Proszę jechać w jakieś spokojne miejsce i odpocząć chociaż dwa tygodnie. Starać się nie stresować, nie myśleć o kłopotach, tylko odpoczywać i regenerować układ nerwowy. Do tego higiena snu, codziennie przynajmniej osiem godzin, zdrowa dieta, dużo warzyw i owoców… i będzie dobrze. A za kilka miesięcy proszę do kontroli. Bo jeśli te problemy będą nawracały, pomyślimy o Holterze – zastrzegł. – Tak czy inaczej na ten moment ja nic niepokojącego u pani nie widzę, proszę się po prostu oszczędzać i dolegliwość powinna ustąpić samoistnie.

– Dobrze, panie doktorze – uśmiechnęła się Iza. – Bardzo panu dziękuję.

„No i wyszłam na hipochondryczkę” – pomyślała z lekkim zażenowaniem, schodząc w dół po schodach. – „Ludzie przychodzą do doktora z poważnymi problemami, a ja zawracam mu głowę jakimś drobiazgiem na tle nerwowym. No ale cóż… trzeba było sprawdzić. Teraz przynajmniej będę spokojna!”