Anabella – Rozdział XCII (cz. 8) - De te fabula narratur

– Iza, muszę z tobą natychmiast porozmawiać – głos Michała w telefonie aż buzował podenerwowaniem. – Sorry, że dzwonię o tej porze, pewnie już kładłaś się spać, ale… kurde, no, nie wytrzymam do rana!

Iza, która właśnie wróciła z wcześnie dziś zakończonej zmiany w pracy i jeszcze nie zdążyła przebrać się ani pójść pod prysznic, przysiadła na krześle z telefonem przy uchu.

– Co się stało, Misiu? – zapytała zaniepokojona.

– Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? – odpowiedział jej z irytacją pytaniem na pytanie. – Przecież pytałem cię o to. Wiedziałem, że coś naodwalała… wiedziałem to! Do cholery, szlag mnie trafi, ale się wkurzyłem!

– Nie rozumiem – szepnęła Iza. – O co ci chodzi?

– O co! – prychnął do słuchawki. – Domyśl się! Oczywiście o moją starą!

– Ach! – wzdrygnęła się mimowolnie.

– Tak, tak, wszystko wiem – ciągnął zdenerwowanym tonem. – A przynajmniej tyle, ile udało mi się z niej wyciągnąć. Dlaczego nie powiedziałaś mi, że w maju gadała z tobą na mój temat i zrobiła ci jakąś idiotyczną scenę? A niech ją diabli! Znowu wpieprzyła się w moje sprawy! I to za moimi plecami! A ty jak zwykle nic, ani słowa! Gdyby nie przypadek, dalej bym o tym nie wiedział. Ech, Iza! Trzeba było od razu mi o tym powiedzieć!

Iza milczała, nie wiedząc, co odpowiedzieć na te wyrzuty.

– Uff, sorry – odetchnął Michał. – Wpieniłem się na maksa. Nie chodzi mi o to, że mam do ciebie pretensje, nie myśl tak przypadkiem – dodał łagodniejszym tonem. – To moja matka przegięła i zapłaci za to. Nie rozumiem tylko, dlaczego ukryłaś to przede mną, kiedy jasno cię pytałem. Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Szybko zrobiłbym z tym porządek. Oczywiście teraz też go zrobię, bez dwóch zdań, ale… tak w ogóle to… przepraszam cię za ten numer i obiecuję, że matka już nigdy więcej nie zrobi ci przykrości. Moja w tym głowa, przysięgam ci to. Ale nie mogę znieść, że dowiedziałem się o tej akcji dopiero po dwóch miesiącach! Powiedz mi, co ona ci wtedy nagadała?

Iza westchnęła i pokręciła głową z niechęcią.

– Zostaw to już, Misiu – odpowiedziała cicho. – To nie ma znaczenia.

– Jak to nie ma znaczenia?! – oburzył się znowu Michał. – Nie pozwolę sobie na to, żeby moja matka wpierdzielała się w moje sprawy i za moimi plecami obrażała ciebie! To właśnie to miałaś na myśli, kiedy mówiłaś o wkładaniu kija w mrowisko i o złym klimacie w Korytkowie, prawda? Kurde, no… przecież ja od początku czułem, że stara maczała w tym palce! Dzisiaj sama się wysypała, szkoda tylko, że tak późno. Nie wiem tylko, czy powiedziała mi wszystko, dlatego proszę cię, Iza, potwierdź mi, czy ona…

– Nie, Misiu – przerwała mu stanowczo. – Niczego nie będę ci potwierdzać, ani powtarzać z tej rozmowy. To była sprawa między mną a twoją mamą. Każda z nas wyraziła swoje zdanie i mam nadzieję, że na tym koniec. Nie mam zamiaru robić z tego afery.

– Ale ta rozmowa dotyczyła mnie! – odparował jej zaskoczony takim postawieniem sprawy Michał. – A ja nie życzę sobie, żeby moja matka wtranżalała się w moje życie i to w dodatku w jego najważniejszą część! Nie daruję tego moim starym… Jakby ojciec już mało szkód narobił! Najpierw ta kretyńska działka, a teraz to!

– Powiedziałam już, że to nie ma znaczenia – odparła spokojnym tonem Iza, mimo że dłoń, w której trzymała aparat przy uchu, drżała jej z podenerwowania. – Proszę cię, Misiu. Nie chcę już rozmawiać na ten temat.

– No dobra – mruknął z niezadowoleniem. – W takim razie załatwię to po mojemu. Nie gniewaj się, Iza. Nie mogę pozwolić, żeby ktokolwiek robił ci uwagi i przykrości, a już zwłaszcza z mojego powodu. Obiecuję ci, że tak nie będzie, niech ktoś tylko jeszcze raz spróbuje, to nie ręczę za siebie.

– Okej – szepnęła. – Ale nie mówmy już o tym.

Choć przykre wspomnienie majowej rozmowy ze starą Krzemińską wracało do niej co jakiś czas, zwłaszcza kiedy przed snem rozmyślała o Michale, właściwej drodze, mgle i drugiej szansie, nie wspominała mu o tym ani słowem, nie chcąc zaogniać tego konfliktu i stawiać w opozycji do jego matki ani siebie, ani tym bardziej jego. Wystarczała jej świadomość, że Michał sam z siebie stanął po jej stronie, mimo że Krzemińska niewątpliwie powtórzyła mu słowa, które ona, Iza, wypowiedziała wówczas na jego temat, nazywając go wprost kłamcą i egoistą. Czyżby nie miał do niej o to żalu? Nie obraził się? To chyba znaczyło, że zgadzał się z tym, co powiedziała, skoro jedyne, co jej zarzucał, to ukrycie przed nim faktu zaistnienia tej rozmowy.

(c.d.n.)