Anabella – Rozdział XCII (cz. 9) - De te fabula narratur

– Dobra – zgodził się z westchnieniem Michał. – Jak chcesz, chociaż ja i tak tego nie odpuszczę. To dla mnie sprawa honoru. Ale dobra, pogadamy o tym innym razem. To co? W piątek zjeżdżasz do Korytkowa? – zagadnął, zmieniając temat.

– Tak… w piątek wieczorem.

– Spotkamy się?

– Czemu nie? – odparła niepewnie. – Ale najwcześniej w sobotę, dobrze? W piątek chciałabym pobyć z rodziną, tak dawno już ich nie widziałam…

– Oczywiście, Izulka – podchwycił szybko. – Nie będę przecież zaraz po przyjeździe pakował ci się między wódkę i zakąskę. Słyszałem, że twoja siostra już na dniach ma rodzić, tak? W Korytkowie wszyscy o tym gadają.

– Tak – uśmiechnęła się. – Ma termin na siedemnastego, ale maleństwo może przyjść na świat praktycznie w każdej chwili. Mam nadzieję, że zdążę przyjechać, zanim to się stanie, bo na pewno będę potrzebna do pomocy.

– Jasne. A powiedz mi – dodał z zastanowieniem. – Gdybyś miała wolną sobotę… w sensie wieczór… Dowiem się jeszcze na sto procent i potwierdzę to, ale zdaje się, że będzie fajne disco w Małowoli. No wiesz, tam gdzie zawsze, u Mańczaka. Więc gdybyś chciała… – zawiesił wymownie głos.

W pamięci Izy natychmiast odżyły wspomnienia sprzed pięciu lat, niezapomniane wakacje spędzane u boku Michała na imprezach w gronie znajomych, w tym również na miejscowych dyskotekach. Piękne chwile, które na zawsze miały pozostać w jej pamięci, lecz które potem tak szybko się skończyły. Czy powrót do tamtej atmosfery sprzed lat był na obecnym etapie możliwy? Czy nie należałoby najpierw odbudować choć kilku zawalonych mostów? Poza tym jak Amelia i Robert zareagowaliby na informację, że siostra jedzie do Małowoli na dyskotekę z Michałem Krzemińskim?

– No… nie wiem – odparła ostrożnie. – Zobaczymy, Misiu. Porozmawiamy o tym, jak już przyjadę, okej?

– Okej – zgodził się natychmiast. – Odezwę się do ciebie w sobotę rano i dogadamy szczegóły. Pamiętaj też, że obiecałaś mi obejrzeć działkę w Polanach – dodał znacząco. – Moglibyśmy tam wpaść po drodze, jadąc na dyskotekę. Co ty na to? Powiedziałabyś mi, co myślisz, widząc ją na żywo.

– Kupiłeś ją już? – zapytała Iza, by skierować rozmowę na inne tory.

– Aha – odparł ciepło. – Pewnie, że kupiłem. Nie po to pytałem cię o zdanie, żeby z tego zrezygnować, nie? W przyszłym tygodniu jadę załatwić projekt chaty, mam już zamówione spotkanie z architektem w Radzyniu i tak sobie pomyślałem, że może pojechałabyś ze mną? Od razu powiedziałabyś mi, jak widzisz te projekty, do wyboru będzie jeden z trzech gotowych. Pokazałabyś mi, który ci się najbardziej podoba.

– Ja? – zdziwiła się uprzejmie.

– Tak, ty – potwierdził stanowczo. – Wiadomo, że mógłbym zdecydować sam, ale jednak wolę znać też twoje zdanie. No bo skoro już wypowiadałaś się o działce, to trzeba iść za ciosem, co, mała? Pojedziesz tam ze mną? Zależy mi na tym.

Iza uśmiechnęła się leciutko.

– Okej, później o tym pogadamy – odparła wymijająco. – Wybacz, Misiu, ale teraz muszę się przebrać i wykąpać, dopiero wróciłam z pracy.

– Jasne, już ci dłużej nie przeszkadzam – odpowiedział szybko. – I dzięki za rozmowę, trochę się uspokoiłem, bo już dzisiaj jasny szlag mnie trafiał! Tak czy inaczej jeszcze raz przepraszam cię za moją starą, Izulka – dodał ciszej. – Ustawię ją na przyszłość, a ty nie przejmuj się ani jednym słowem z tego, co ci nagadała, okej? No, trzymaj się, kochanie, i dobrej nocy!

– Dobranoc, Misiu.

„Ciekawe” – myślała kilka minut później, myjąc się pośpiesznie pod prysznicem. – „Latami cisza i milczenie, zdrada za zdradą, nikt taki, a teraz nagle wszystko. Spotkanie, dyskoteka, oglądanie działki, wizyta u architekta… Zaplanował mi już prawie cały pobyt w Korytkowie! Coś za łatwo to idzie, tak łatwo, że aż się tego boję. Ech, Misiu… gdybym ja mogła ci uwierzyć!”