Anabella – Rozdział XCIII (cz. 1)

– Teraz uważaj, za jakieś dwieście metrów będziemy skręcać w prawo – ostrzegł Majk swą prowadzącą samochód towarzyszkę. – Tylko nie przegap, to będzie taka mała polna droga. Trzeba uważać, żeby nie rozwalić podwozia, w sumie już teraz możesz zacząć zwalniać.

Iza, która na okoliczność wyprawy poza miasto przybrała pozę kierowcy rajdowego mocno pochylonego nad kierownicą, posłusznie zdjęła nogę z gazu, obserwując z uwagą prawą stronę asfaltówki, na którą zjechali kilka minut wcześniej z drogi krajowej. Nie miała już teraz żadnych wątpliwości, że bez wskazówek Majka nie trafiłaby w miejsce, w którym była tylko raz, w dodatku w listopadzie, kiedy z racji pogodowej szarugi nagie drzewa przy drodze i puste, ponure pola wyglądały zupełnie inaczej niż dziś. Obecnie, w samym sercu lata, okolica buzowała zielenią, łąki tonęły w kwiatach, a na polach dojrzewały złociste łany zbóż, dlatego trudno było odnaleźć wśród nich wąską, nieutwardzoną drogę, jesienią skąpaną w błocie, dziś suchą i pokrytą warstwą kredowego pyłu.

Dopiero kiedy skręcili w ową ledwo widoczną nitkę ukrytą między łanem jęczmienia i pastwiskiem pokrytym kwitnącą na biało koniczyną, Iza dostrzegła rysujące się w oddali wzniesienie z ogromnym drzewem pośrodku. Dziś zbocza tego pagórka, jedynego w całej okolicy, pokrywała bujna zieleń rosnących tam krzewów, a sam wielki dąb, jesienią nagi i złowrogi w swym monumentalnym rozmiarze, pysznił się królewską koroną gęstych, świeżych liści. Słońce chyliło się już ku zachodowi, zalewając okoliczne pola pomarańczowo-czerwonawą poświatą, a choć na pogodnym dotąd niebie po stronie południowo-wschodniej zaczynały się kłębić ciemne burzowe chmury, miejsce to nadal przepełnione było spokojem i beztroską atmosferą upalnego lata.

Srebrny peugeot podjechał do północnego stoku pagórka, wzbijając kłęby kurzu, i zatrzymał się. Iza wyłączyła silnik i odetchnęła z ulgą, po raz pierwszy od wyjazdu z miasta opierając się plecami o oparcie fotela. Majk zerknął na nią z uśmiechem.

– Świetnie, mała! – pochwalił ją wesoło, wyciągając ku niej rozwartą dłoń. – Piąteczka!

Roześmiała się i ochoczo przybiła z nim piątkę.

– Ale się zestresowałam! – pokręciła głową. – Pierwszy raz w życiu wyjechałam na drogę szybkiego ruchu i w ogóle poza miasto. Aż ci się dziwię, że nie bałeś się jechać ze mną jako pasażer!

– Czego miałbym się bać? – wzruszył ramionami Majk, rozpinając pas bezpieczeństwa. – Jeździsz bardzo dobrze, za każdym razem, kiedy zabieram się z tobą autem, widzę, jakie robisz postępy. Z tygodnia na tydzień jesteś w tym coraz lepsza.

– Dzięki tobie – zaznaczyła skromnie, w duchu ucieszoną tą pochwałą.

– Mnie? – zdziwił się.

– Oczywiście – odparła z przekonaniem. – Moje prawo jazdy i cała seria innych umiejętności to głównie twoja zasługa. Gdybyś nie zmuszał mnie do tych wszystkich wyzwań i nie wydawał mi trudnych poleceń służbowych, jeszcze długo bym się za to nie zabrała, po prostu brakowałoby mi motywacji. I bardzo ci za to dziękuję – dodała ciszej. – Nie ma na świecie lepszego szefa niż ty.

Majk uśmiechnął się tylko, sięgnął po swoją nieodłączną skórzaną kurtkę i otworzył drzwi pasażera, dając jej tym znak, że czas wysiadać. Pozostawiwszy samochód u stóp zbocza, przeszli wąskim przesmykiem między krzewami i wdrapali się na wzgórze z rozłożystym dębem, który z bliska wydał się Izie jeszcze większy i bardziej monumentalny niż jesienią. Potężne konary pokryte ciemnozielonym listowiem rzucały przyjemny cień na miejsce, w którym przystanęli i z którego rozciągał się widok na całą okolicę. Zbocze pagórka od strony południowej wyglądało zupełnie inaczej niż jego północny stok – było porośnięte bujną trawą i dzikimi polnymi kwiatami, które pokrywały również teren rozłożystej łąki ciągnącej się na dole prawie po horyzont. Po jej prawej i lewej stronie rozciągały się pola pokryte łanami dojrzewających zbóż, w tym pszenicy, żyta, przekwitłego rzepaku i gryki, a w oddali można było dostrzec zieloną połać ogromnej uprawy kukurydzy.

Iza zapatrzyła się w dal, zachwycona zarówno niezwykłą metamorfozą tej przestrzeni, jak i jej niepowtarzalnym, sielskim klimatem, który, jak jej się zdawało, już raz czuła tak samo mocno jak dziś. I to na pewno nie było w czasie jej ostatniej i jak dotąd jedynej bytności w tym miejscu, lecz… gdzie?… kiedy?… Ach, oczywiście! We śnie! W tamtym niezapomnianym śnie, po którym zbudziła się w dość wstydliwych okolicznościach – w mieszkaniu Majka, z głową na jego nagiej piersi. A potem znów przez chwilę poczuła tę atmosferę w marzeniu, kiedy tańczyła z nim walca… a może to było wtedy, kiedy tańczyli przy utworze Joe Dassina? Owszem, tamto wspomnienie również było nieco wstydliwe i krępujące, lecz czy tryb terapii nie usprawiedliwiał takich małych odstępstw od ogólnie przyjętych konwenansów? Jedno było pewne – za każdym razem, kiedy czuła ów magiczny klimat, był przy niej Majk. Bo czy miejsce, do którego właśnie przyjechali, byłoby takie samo bez niego?

„Nie” – odpowiedziała samej sobie. – „Bez ciebie, Michasiu, nic nie byłoby takie samo. Ani to miejsce na końcu świata ani nic… nic… nawet ja byłabym inna.”

Zerknęła na niego ukradkiem, udając, że wpatruje się w kłębiące się na południowym wschodzie chmury burzowe, które i on zdawał się obserwować z lekkim niepokojem. Widziała go z półprofilu i tylko kątem oka, ale to w zupełności wystarczało, bowiem znała już na pamięć zarówno jego twarz, jak i całą sylwetkę z charakterystycznie rozczochraną czupryną. Ubrał się dzisiaj w śnieżnobiałego t-shirta, który w połączeniu z jego ulubionymi wytartymi dżinsami w kolorze jasnego błękitu, stał się teraz najjaśniejszym punktem w całej okolicy, odbijającym ciepłe światło zachodzącego słońca.

(c.d.n.)